Æskan - 01.12.1912, Side 2

Æ S K A N.
90
(Sjá mynclina á fyrstu hlaðsíöu).
T 'lEGAR Jóhannes tor lil vinnu
sinnar um morguninn, var hið
siðasta, sem kona hans mælti lil hans:
»Góði Jóhannes, komdu nú beint
heirn í kvöld. Ó, hvað [m værir vænn,
ei' þú gerðir það«.
Jóhannes hét því og kysti börnin sin,
Hildi og litla drenginn, að skilnaði.
Það var laugardagur og átti hann
þvi að taka við vikukaupi sínu um
kvöldið að lokinni vinnunni, en þann
dag var konan hans sífelt kvíðin og
óróleg hans vegna. Jóhannes var að
upplagi drengur góður, en fremur þrek-
litill og ósjálfstæður. Oftsinnis hafði
Iiann heitið því, að ganga fram hjá
veitingahúsinu og oftsinnis hal'ði hann
gengið á þetta heit sitt. Það var eins
og þelta bjarta og heita herbergi, sem
gegnsýrt var af öl- og vinþei', hefði
ómótstæðileg aðdráttaráhrif á hann,
og ginti það hann ekki, þá gerðu
slæmir lagsbræður hans það.
Oftsinnis hafði hann einsett sér að
fara beint heim, en sjaldan hafði hann
þó gert það.
Hann unni konu sinni og börnum,
og vildi ekki vera vatdur að sorg og
áhyggjum þeirra, en ginningar veitinga-
hússins stóðst hann ekki.
Tæki hann öðru hvoru i sig kjark
og mótmælti þvi að fara inn í veit-
ingahúsið og kvaðst ætla beint heim,
þá hlógu þeir og hæddust að honum;
einn spurði hann, hvort hann hrædd-
ist »kerlinguna« eða »vöndinn« eins
og krakki; annar kvaðst ekki mela
mikils Jiann mann, sem ekki hefði þrek
til að stjórna kvenfólki og krökkum
og vera húsbóndi á heimili sínu; sá
maður væri blátt áfram aumingi. Svo
tóku þeir að gorta af aga þeim, er þeir
hefðu á sinu heimili, og af óttanum,
er konan og börnin hefðu af þeim.
Jóhannes var í raun og veru ekki
slæmur maður, eins og áður er sagt,
en liann var þreklaus og þvi fljótur
að láta undan áslríðum og ginningum.
Þetta vissi kona hans, þvi hún þekti
nákvæmlega lyndiseinkunnir hans. —
Hún reyndi að halda öllu í réttu horfi
á heimilinu eftir mætti, Jjótt illa gengi
stundum, því vikukaupið var ekki
mikið, en þó hefðu þau vel getað
komist af, hefði ekki helmingur þess, og
stundum meira, farið í veilingahúsið.
Margt tárið feldi hún yfir því, og
margri gleðinni rændi þessi ástríða
föðursins börnin hans.
Þegar Jóliannes var farinn þennan
morgun, átti kona hans að eins eitl
athvarl'. Hún bað Drottinn að snúa
huga manns síns frá veitingahússlifmu
og óheillafélögunum, svo hann yrði að
betri manni. Hildur, sem var 6 ára
að aldri, ('ylgdist með í bæninni eftir
mætti, og litli drenghnokkinn sat uppi í
rúminu og sagði i hálfum htjóðum:
»Pabbi, pabbi«. Sem betur fór hafði
hann litla hugmynd um breyskleika
föður síns, en honum þótti vænt um
pabba sinn og vissi að þetta var hon-
um að einhverju leyti viðkomandi.