Æskan - 01.09.1914, Blaðsíða 2

66
Æ S K A N.
Svona leið hver dagurinn af öðr-
um, þangað til þau bar að löngum
og mjóum dal og fyrir stafni hans
sáu þau eitthvað rísa, eins og það
væru rústir af stórri dómkirkju.
»t*arna er Leiðsögunýpank hróp-
aði Björn upp, þegar hann kom
auga á hana. »Eg veit að hún ligg-
ur rúmar þrjár mílur frá kofanum
okkar. Og þegar við gætum þess,
hvað vegurinn hefir verið ógreiður
yfirferðar nærfelt alla leiðina, þá finst
mér að okkur hafi miðað vel áfram.
Við höfum þá að meðaltali farið
hálfa mílu á degi hverjum, og það
er ekki svo lítið. Við skulum nú
halda áfram og fá okkur náttstað
undir nýpunni«.
»Og svo verðum við þar um kyrt
þangað til á mánudagsmorgun, því
á morgun er sunnudagur. Við meg-
um um fram alt ekki gleyma þvi,
sem mamma sagði okkur um sunnu-
daginn, að þá mættum við ekki
vinna neina ónauðsynlega vinnu«,
mælti Jóhanna.
»Já, auðvitað munum við eftir þvi,
sem elsku-mamma sagði okkur«,
svaraði Björn. »Við verðum þar þá
um kyrt til mánudags; þá getum
við haldið áfram ferðinni, fjörglöð
eins og nýútsprotnar rósir og ljúf í
lund eins og lævirkjar«.
Að slundu liðinni voru þau komin
undir nýpuna. Hún bar nafn með
réttu, því að hana mátti sjá langar
leiðir að úr öllum áttum; hún stóð
þar á krossgötum og lágu vegirnir
þaðan í ýmsar áttir.
Fyrri part laugardagsins hafði Ivarl
skotið héra og fugl til matar, og af
því að hann hugsaði til kvöldverð-
arins góða, þá hafði hann stöðugt
augun hjá sér, til þess að sjá út
góðan bólstað handa þeim, þar sem
bæði væri hægt um hönd að sjóða
matinn og hvíla sig. Hann fann loks
helli, sem var 5 álnir á breidd og
langur að því skapi, og þaðan sást
svo vel yflr veginn, sem þau komu.
Þau báru nú alla sina smábögla inn
í hellinn og bjuggu svo notalega um
sig sem þau gátu, því að þau ætl-
uðu sér að vera þar til mánudags.
Björn kveikli upp eld á meðan Karl
var að ílá hérann og reyta fuglinn,
og Jóhanna tók steikarpönnu upp
úr farangrinum og setti fram borð,
en það var stór hella, sem legið
hafði úti skamt frá hellismunnanum.
Litla-mamma var að snotra til
brúðuna sína, en aumingja Snati var
vist orðinn dauðþreyttur; hann lagð-
ist fyrir undir tré skamt frá og hefir
kannske verið að hugsa um, hvað
hann fengi nú mikið af matnum.
»Hér er bærilegt að vera!« hróp-
aði Karl um leið og hann kom inn
með fötu fulla af vatni, sem hann
hafði sótt í lind, er var þar nærri.
»Hér er miklu þægilegra að búa en
í Bröttuhlíð. Eða finst þér það ekki,
Jóhanna?«
»Eg veit ekki, hvað ég á að segja
um það, elsku bróðir; en víst er
um það, að vel líður okkur hérna.
Sko þau Jarp og Nönnu! Þau ganga
milli góðbúanna og úða í sig græn-
gresinu; þeim llnst víst fara vel um
sig hérna og hafa ekki af neinni
heimfýsi að segja«.
»Heimfýsi! Kallarðu hann kann-
ske heimili, kofagarminn, sem við
bjuggum í?« spurði Karl.
»Já, það geri ég, því þó að hann
væri lítill og fátæklegur, þá var hann
þó heimilið okkar«, svaraði Jóhanna.
»Við skulum þó að minsta kosli
fá betri vistarveru, þegar við flnn-
um pabba«, svaraði Karl. »En láttu
okkur nú bráðum fá eitthvað að
borða. Á meðan þú ert að matreiða,
skulum við Bjössi safna kvistum
handa okkur lil að liggja á i nólt«.