Æskan - 01.09.1914, Side 6

Æ S K A N.
70 .
Veðurblida.
Sólin Ijómar, sjáleg blómin
senda angan vegu langa,
Ijós um streymir lönd og geima
lífs úr brunnum náltúrunnar.
Sést í haga lijörð, en fagur
hegrist söngur fugla löngum.
Grund um fríða lœkir liða,
losnar fönn úr klettarönnum.
Guðjón Kristmundsson.
í ij i í ■: i i ? ■: i u"!. w i :■ _
Góður sonur.
pessi gerðisl í verksmiðjubæ
(aÍsSpJ) einum á Skollandi austanverðu.
I3ar bjó fátæk ekkja, er varð að
vinna baki brotnu fyrir sér og syni sín-
um ungum. í æsku hafði hún ekki lært
að lcsa, en óskaði oft með sjálfri sér, að
sonur sinn fengi að Iæra það. Ósk sína
fékk hún uppfylta. Hún kom syni sínum
í skóla. Og með því að hann var iðinn
og námfús, varð hann brátt mjög vel les-
andi. Eftir það hafði konan þá venju,
að láta hann lesa i biblíunni fyrir sig á
hverju kvöldi.
Þegar drengurinn var 12 ára gamall,
lagðist móðir hans hættulega veik. Voru
þá bágar horfur fyrir vesalings ekkjunni.
Hún gat ekki fengið neina hjálp, hvorki
við ræstingu hússins cða önnur heimilis-
störf. Hún hafði enga pcninga til að borga
mcð. Góðhjörtuð- nágrannakona liennar
leil þó inn lil hennar við og við og vcilti
henni þá hjálp, sem hún gat, án nokk-
urs endurgjalds.
Gamla konan var furðu-ánægð með kjör
sin, þótt þungbær væru. Einkasonurinn
gerði alt fyrir hana, sem hann gat, og
varð henni þannig til mikillar huggunar.
En veikindi og skortur móðurinnar
lagðist aftur á móti þungt á drcnginn.
Ilann herti þó upp liugann og sagði
við sjálfan sig: »Eg má ekki Iála móður
mína deyja úr skorti; ég verð að reyna
að vinna fyrir henni. Eg vona að drott-
inn blessi mig og störf mín«.
Par í borginni var verksmiðja mikil.
Pangað fór drengurinn og falaði vinnu.
Erindi hans hepnaðist vel, því verkstjór-
anum leizt vel á hann. — Á hverjum degi
fór hann sncmma til vinnunnar og lagði
mikið á sig. Og á hverju kvöldi færði
hann móður sinni dagkaup sitt. Árla reis
hann úr rekkju, þvoði herbergi móður
sinnar, bjó til morgunverð og gerði yflr
höfuð alt, sem hann gat, svo að henni
liði sem bezt meðan hann var að vinna.
Pessi góði drengur vildi gera meira
f^'rir móður sína. Hann iör að kenna
henni að lesa, svo hún gæti lesið sér til
skemtunar, er hann var fjarverandi. En
miklum erfiðleikum var þetta bundið.
Lolcs lærði hún að lesa og sagði þá með
hjarlanlegri gleði: »Að vísu verð ég að
liggja rúmföst. En mér cr það bót í
máli, að ég get nú lesið í biblíunni mér
til liuggunar. Og það á ég að þakka
hinum clskulega syni mínum«.
(Lauslega þýtt af Áka).
Samlíking.
LJ IN daggljúfa sumarnótt var horfin og fagn-
* 1 andi breiddu geislar morgunroðans purp-
uraljóma sinn yfir láð og lög. Sólin sveif með
hátignarlegri fegurð upp á himininn, alt af
hærra og hærra, svo að hún gæti enn betur
vakið og vermt menn og blórn til unaðar og
lífs. Á litlu laufblaði, sem enn þá var í
skugga, hvíldi barn næturinnar: ofurlítill, en
tárhreinn, daggardropi. Sólin leit til hans
og sagði: sOpnaðu brjóst þitt, litli dropil og
leyfðu geislum mínum að sktna inn í hjarta
þitt«. »Volduga sól!« sagði litli daggardrop-
inn, »hvað vilt þú gefa mér eða gera fyrir
mig, ef ég opna hjarta mitt til að meðtaka
þig?« »Ég skal upplýsa þig með Ijóma vnín-
um«, sagði sólin, sþangað til þú tindrar eins
og gimsteinn eða stjarna, og að lokum skal
ég hefja þig upp til himins þess, sem égtlvel
í«. Þegar litli daggardropinn heyrði þetta,
gaf hann samþykki sitt, og sólin skein inn t
hjarta hans og hann varð skínandi eins og
eðalsteinn, svo að þeir, sem fram hjá gengu,
undruðust að sjá þvllíkan demanta ljóma. En
meðan þeir horfðu á, fölnaði geislinn smátt
og smátt og dropinn minkaði þangað til hann
var alveg horfinn. Samt syrgðu þeir ekki,
því að þeir vissu, að hann var liðinn á ósýni-
legum vængjum upp á meðal skýjanna.
Kæru ungmenni! Opnið á líkan hátt hjörtu
yðar fyrir frelsaranum. Jafnvel þó þau séu
næsta óltk daggardropanum að hreinleika, þá
mun hann samt gera þau eins skínandi t stnu
sannleiksljósi og uppfylla þau með sinni náð.
Og þó honum þóknist með dauðans mildu