Æskan - 01.05.1926, Qupperneq 7

Æ S K A N
39
Ræöa
flntt & íoreldraiuóti barnast. Æskan
— 11. maí 1926. —
Fyrir 40 árum voru Reykvíkingar
ekki mjög margir, og húsakynni stúkn-
anna, sem þá voru, ekki eins góð og
þau nú eru. En félagar Reglunnar voru
þá, hvað sem annars verður sagt, ótrauð-
ir lil fundarsóknar og starfa. Rað bar
oft við, að haldnir væru tveir eða fleiri
fundir á viku. Þegar stúkan Verðandi
nr. 9 heldur aukafund 1. mai 1886, þá
var það engin nýlunda, en fundarefnið
var nýlt. Rjörn Pálsson Ijósmyndaii, er
þá var yfirmaður Reglunnar, útskýrði
barnastarfsemi Reglunnar, og lyktaði
það með því, að sett var fimm manna
nefnd til að athuga málið og var Ólaf-
ur Rósenkranz leikfimiskinnari, og síð-
ar stórtemplar, formaður hennar. Nefnd
þessi skilaði störfum á þann hátt, að
hún stofnaði barnastúkuna Æskuna nr.
1 hinn 9. maí sama ár.
Það var ekki lítið, sem í var ráðist;
það þurfti trú og kærleika til málefnis-
ins og um fram alt fórnfýsi til að
ráðast í jafnstórt og mikið mál. Þá var
enginn féiagsskapur annar til á meðal
barnanna hér á landi; og það starf
ókunnugt öllum. En það hefir þroskast
og dafnað vel; nú eru barnastúkur
landsins orðnar margar, þó fleiri mætlu
vera, og ein þeirra meira að segja
stærri en móðurstúkan, og nú eru það
fjölda margir, sem að þessu vinna og
skilja þýðingu starfsins.
Það vita allir, að heill og heiður þjóð-
ar vorrar er fyrst og fremst komið undir
þvi, að hin uppvaxandi kynslóð sé vel
alin upp, kunni góða siði og skil á
hinu góða. En að þessu vinna barna-
stúkurnar fyrst og fremst. Þær kenna
börnunum að þau eigi ekki að drekka
áfengi, ekki neyta tóbaks, ekki blóta
og ekki spila fjárhættuspil. Og alt er
þetta ekki annað en það, sem rétt er
að hver einstaklingur, sem er vel alÍDn
upp, geri. Og hvað erum við foreldrar
barnanna hvert í sinu lagi að reyna
annað en koma börnum vorum til
manns, gera þau fær undir lífsbarátt-
una? Og mörg móðir mundi vilja
fórna sjálfri sér, ef hún með því gæti
trygt börnin sín. Þar er fórnfýsin á
hæsta stigi. Og þjóðfélagið er sammála
um að þakka henni starf hennar. Hún
á þakkir skildar; á henni hvlla frarn-
farir þjóðarinnar. Heill vor er meir
komin undir starfsemi hennar en
nokkurs annars. En þá hljóta líka allir
að sjá, að þeir, er að barnastúkunum
starfa, eiga skilið óskift þakklæti okkar
allra, þeir eru að hjálpa heimilunum,
með uppeldið, og þeir þurfa að fórna
miklum tlma í þágu þessa máls. Það
er ekki Iítið starf, sem gæzlumaður í
fjölmennri barnastúku þarf að inna af
hendi, hann þarf að gera fundina fræð-
andi, skemtandi, göfgandi og aðlaðandi,
og því betur sem hann getur sameinað
þetta alt, þeim mun betur vinnur
hann. Fyrirhöfn hans er afarmikil.
Þegar við t. d. heyrum, að Aðalbjörn
Stefánsson hefir að þessu unnið í ára-
tugi, þá hljóta allir að skilja fórnfýsi
hans og árvekni.
Var þörf á þessari starfsemi?
Við vitum, að þegar barnaslúkurnar
voru stofnaðar, þá drukku karlmennirnir
fast, það leið enginn dagur svo, að þeir
væru ekki margir, er gerðu sér skaða
og skömm vegna áfengisnautnar, en
kvenfólkið var laust við þennan galla
að mestu. Þörf var mikil, þó ekki væri
tekin nema þessi eina hlið af starf-
seminni. Siðan hefir margt breyzt.
Bannlög hafa verið sett og afnumin.
Kvennfólkið er orðið jafnsett okkur karl-
mönnunum og allur fjöldi þess virðist
álíta að það eigi að apa eftir okkur
bæði hið góða og illa. Nú kemur
fyrir að »dömur« bæjarins eru bornar
heim af danzleikjum í brekánum, útúr-