Æskan - 01.04.1927, Qupperneq 7

Æ S K A N
31
við mig eða leika við inig og þá má ég
ekki trufla hann“.
„Elskulegi, litli stúfurinn“, sagði
stúlkan þá og þrýsti honum að sér, „á
ég þá að vera fóstur- eða kjörmóðir
þín? Heldurðu að þú yrðir þá fullkom-
lega ánægður?“
„Ó, hvað það væri yndislegt!“ hróp-
aði drengurinn upp v ofsa-gleði. „Ég
ætlaði einmitt að biðja þig um það,
þegar við værum orðin nógu kunnug“.
Nú hlógu þær báðar konurnar og
Alex hló með þeim. Svo spurði eldri
konan, hvar hann ætti heima, og hann
sagði þeim, að hann ætti heima í stóra
húsinu, sem þakið sæist á milli trjánna.
Gömlu konunni hrá sýnil§ga við þá
fregn og hin yngri roðnaði upp í hárs-
rætur.
„Já, auðvitað!" sagði gamla konan,
eins og hún væri að svara spurningu
hinnar yngri. „Já, auðvitað, hann hlýt-
ur að vera sonur Donalds greifa! En
að mér skyldi nú ekki geta dottið það
í hug strax, er ég sá hann. Hann ér
líkur honum, eða sýnist þér það ekki?“
Stúlkan hans Alex hló og roðnaði að
riýju og þrýsti drengnum enn þá fast-
ara að sér.
„Ég þekki þá hann föður þinn, Al-
ex“, sagði hún.
„Geðjast þér vel að honum?“
Nú hlógu þær aftur. „Ja, — ég veit
það ekki vel, nei, ég veit það ekki vel,
Alex“.
Eldri konan hrosti. Þetta hittist dá-
lítið einkennilega á. Hvort Alice, — svo
hét stúlkan — leizt vel á föður Alexar
eða ekki, það var henni ekki fullkunn-
ugt, en að honum leizt vel á Alice,
það vissu margir fleiri en hún. Það
var á allra vitorði, að hinn tigulegi
ekkjumaður var ástfanginn af Alice.
Faðir Alexar hafði verið fjarverandi
að heiman í nokkra daga og kom
lieim öllum að óvörum. Hann var for-
viða á því að heyra mannamál inni í
bókaherberginu. Hann opnaði dyrnar
og sá þá ungfrú Alice og Alex í óða-
önn við að skjóta í mark af stofubyssu,
en gamla konan, frænka hennar,
skemti sér við að horfa á þau.
„Nei, sjáum til, komið þér sælir,
Donald greifi“, sagði hún, er hún kom
auga á hann. „Alex ofkældist lítilshátt-
ar og má ekki vera úti i dag, svo við
tókum okkur til og fórum hingað til
þess að stytta honum slundirnar".
„En hve lánið leikur við drenginn“,
sagði greifinn og strauk hendinni yfir
hrokkinn kollinn á syni sínum. Svo tók
hann þátt í leiknum með þeim eftir
röð og hitti alt af markið. Þegar leikn-
um lauk, settust þau öll að tedrylckju
og að því loknu dró Alex gömlu kon-
una, frænku Alice, með sér upp á loft
iil að sýna henni leikföngin sín. „En
hvað þetta var gaman“, sagði hann.
„Pabbi hefir aldrei leikið svona með
mér áður“.
„En nú getur þú verið viss um að
hann gerir það oft hér eftir“f sagði
gamla konan brosandi.
Alex gladdist injög við að heyra það,
þó hann gæti ekki getið sér til, hvers
vegna liún vissi það svona með vissu.
En niðri i bókaherberginu spurði faðir
hans Alice, hvort hún gæti ekki látið
sér þykja ofurlítið vænt um sig og
hvort liún vildi ekki verða konan sín.
Og hverju haldið þið að stúlkan
hans Alexar liafi jiá svarað?
„Ég er vist nauðbeygð til þess að
verða við ósk yðar, eða finst yður það
ekki? Eg hefi sem sé lofað Alex þvi,
að verða inóðir hans“.
Þannig reyndist skoðun Alexar rétt,
að eina ráðið til þess að eignast
mömnm væri það, að fara sjálfur af
stað og leita hana uppi.