Æskan - 01.07.1927, Blaðsíða 2

50
Æ S K A N
********************
* *
J Hjarðsveinninn. $
* Þýzk saga. *
* *
********************
(Framhald).
í stóru og fallegu húsi í einni út-
borginni í Kiel sat ungur maður við
skrifborð sitt. Ljós logaði á lampanum
bjá honum, þó dagskíman væri farin
að gægjast inn um gluggann til hans.
Náfölt andlit hans bar vott um vöku-
nótt og borðið var alþakið bréfum.
Ungi maðurinn stóð upp og gekk
stynjandi um gólf i herberginu.
„Ef ég aðeins vissi, hvað tekur við
hinummegin við tjaldið. Það er svo
ægilegt að ganga inn í niðamyrkur og
vita ekkert hvert maður fer — en pabbi
segir þó, að hættan sé ekki mikil. —
En hafi Langeberg rétt fyrir sér, þá er
það hræðilegt. En hver hefir verið þar?
Hvaða gagn er að öllum þessum heila-
brotum? Þetta er óhjákvæmilegt; smán-
in rekur mig út í opinn dauðann“.
Hann gekk að borðinu, tók þar upp
skammbyssu, rétti upp bóginn og
stundi við um leið.
„Ef ég hefði nú hugsað út í þetta
fyrirfram. Þetta stutta og nautnaríka
líf er alt of dýrkeypt“.
Hann rannsaltaði byssuna einu sinni
enn.
„Vesalings, vesalings faðir minn,
hvað ætli að þú segir við þessu?“ sagði
hann hátt og varð næstum því ótta-
sleginn við að heyra sína eigin rödd.
Hann beindi byssuhlaupinu að hjarta
sinu, en í sömu svipan var barið að
dyrum og hurðin jafnskjótt opnuð, áð-
ur en hann hafði ráðrúm til þess að
bjóða inngöngu.
Theódór gat með naumindum falið
byssuna í mesta flýti undir pappirs-
blaði á borðinu, áður en séx*a Lange-
berg stóð andspænis honum og sagði:
„Góðan daginn, Théódór! Þú ert
kominn á fætur svona snemma“.
Hinn ávarpaði svaraði ekki og séra
Langeberg settist á legubekkinn.
„En hve Jni ert iðinn“, sagði hann.
„Iui ert Jxegar búinn að skrifa slikan
sæg af bréfum“.
Theódór var þögull og hreyfingar-
laus, og meðan presturinn beið eftir
svai'i, kom hann auga á skammbyssuna
á borðinu og sagði:
„Hvað á nú Jxetta að þýða? Ertu
svoiia hræddur um líf þitt, að þú þorir
ekki annað en hafa hlaðna skamm-
byssu hjá þér? Hver heldur þú að fari
að ráðast á þig í lestrarklefa þinum
hér í Kiel? Við skulum heldur varð-
veita Jxennan grip; ég hefi æfinlega haft
mesta ímugust á skotvopnum, því þau
geta svo hæglega valdið slysum. Við
skulum gera hana óskaðlega".
Hann tók hvellhettuna af og fleygði
henni, en þá rauk stxidentinn til og
æpti:
„Hver leyfir þér þetta? Ég hefi leyfi
til að haga mér eins og mér sýnist i
minni eigin ibúð“.
Presturinn horfði alvarlega á hann og
svaraði:
„Faðir yðar hefir lej'ft mér þetta.
Á þessari stundu liggur hann á knján-
um í lestrarstofu minni með bænaá-
kalli til Drottins hersveitanna um að
bjarga barni hans frá eilífri glötun“.
„Faðir minn!“ sagði Theódór. „Hvern-
ig veit hann um ástand mitt?“
„Því talar þú svona?“ spurði. piæst-
urinn. „Hefir þú ekki skrifað föður
þínum sjálfur og sagt honum — —“.
„Skrifað honum!“ greip stúdentinn
fram í. „Það bréf liggur enn þá hérna á
borðinu hjá mér!“ Hann las svo í flýti
utanáskriftirnar á bréfunum, sem lágu
á borðinu, en lann ekki það, sem hann
leitaði að.
„Nú dettur mér nokkuð í hug“, sagði
hann alt í einu. „Bréfið til föður mins