Æskan - 01.07.1927, Blaðsíða 6

54
ÆSK AN
þér gleraugu þessi, og skaltu nota þau
eins og ég nú segi þér“. A6 svo mæltu
dró dvergurinn fram gleraugu, öll gulli
búin, og rétti konungi, og um leið hvísl-
aði hann nokkrum orðum að honum
um notkun þeirra. Við þetta varð kon-
ungur glaður mjög, og gaf dverginum
mikið af gulli í staðinn. Dvergurinn
þakkaði gjöfina og sagði honum að
nefna sig, ef hann þyrfti með. Að því
búnu kvöddust þeir með mestu virkt-
um og hvarf dvergurinn inn i steininn,
en konungur fór til manna sinna og
veiddi dýr það sem eftir var dagsins,
en gat ekki um gjöf dvergsins við
neinn.
Nú Jiðu nokkur ár án þess að nokk-
uð bæri til tiðinda. En þá er konungs-
dóttirin var gjafvaxta orðin og orðróm-
urinn um hana barst út um víða ver-
öld, streymdu til hennar synir höfðingja
og konunga nágrannalandanna og báðu
hennar, en hún tók engum. Menn
sögðu, að þá er konungur léti leiða
fram fyrir sig biðla dóttur sinnar, hefði
hann ávalt mikil og fögur gleraugu
með skýlituðu gleri, og undruðust
menn það, því að jafnaði bar hann ekki
gleraugu. Þá er þetta hafði gengið um
hríð og margir biðlar höfðu aftur snú-
ið með brotið bak, lét konungur það
boð út ganga, að hver sá, sem færði
sér hina dýrmætustu perlu, skyldi fá
dóttur sina fyrir konu og konungsrík-
ið eftir sig. Mörgum þótti þetta undar-
legt, en við það hitnaði mörgum unga
manninum um hjartaræturnar og leit-
uðu því dýrra og fagurra perla. Þeir,
sem heima áttu við Miðjarðarhafið og
í nánd við það, reru út á það og vildu
ná þar í fallegar og dýrmætar perlur,
þvi að um langan aldur höfðu menn
hafið upp frá botni þess skeljar, sem
geymdu innan í sér hinar fegurstu
perlur, sem menn vissu um, en nú var
orðið lítið um þessar skeljar nema á
einstaka stað, svo að leitin var örðug,
og þeir, er köfuðu eftir skeljunum og
urðu svo hepnir að ná í þær, komust
sjaldan alla leið upp með þær, því að
þá lenti oft öðrum, sem voru í sömu
erindum, saman við þann, sem náð
hafði i perluskel, og urðu þá kaffæring-
ar og bardagar tíðir milli þeirra, sem
enduðu með því, að fáum féll nokkur
perluskel í skaut og fáir gripu perlur
þær, er hafið hafði geymt og geymir
um aldur og æfi. Víða leituðu menn
perla, því að allir vildu ná i hina góðu
og fögru konungsdóttur. Þeir, sem urðu
svo heppnir að ná í dýrar og skraut-
Jegar perlur, héldu glaðir heim í kon-
ungsríkið, en allir fóru þeir til einskis.
Þegar þeir komu til hallarinnar hafði
konungur það fyrir vana, eins og fyr
er frá sagt, að setja upp gleraugun
frá dvergnum áður en biðlarnir voru
leiddir fyrir hásæti hans, þar sem hann
sat ásamt drotningu sinni og dóttur.
Biðlarnir streymdu að úr öllum áttum,
gengu fram fyrir konung, sögðu nafn
sitt, ætterni og svo frá hreystiverkum
þeim, er þeir höfðu unnið, en alt kom
fyrir ekki, enginn varð sá útvaldi, eng-
inn þeirra hafði meðferðis perlu þá,
sem konungur taldi dýrmætasta. Fólk
fór að segja ýmsar sögur af konung-
inum, um að hann mundi ekki vera
sein heilbrigðastur á sálinni, að vilja
ekki gifta dóttur sína hinum gerfileg-
ustu og auðugustu prinsum, sem
höfðu beðið hennar. Það liti ekki
út fyrir að hann vildi velja þeim kon-
ung, áður en hann dæi; það hlyti að
vera eitthvað bogið við það. Þannig
skröfuðu þegnarnir aftur og fram um
konung sinn. En lofum þeim að skrafa.
Við skulum sem snöggvast yfirgefa
Diðrek konung og þegna hans.
(Nlðurl).