Æskan - 01.01.1928, Blaðsíða 8

6
Æ S K A N
sjera Magaús, skuluð þið bara spyrja
kennara ykkar um hann. Þeim þykir
áreiðanlega gaman að segja ykkur frá
sjera Magnúsi, sínum ágæta skólastjóra
og kennara.
G. G.
&
Töfrafiðlan.
i.
í borg' einni á Þýskalandi var einu
sinni í fyrndinni litill drengur, er Frið-
rik hjet.
Hann átti heima hjá gamalli, geð-
vondri kerlingu.
Þegar Friðrik litli var úti að leika
sjer, nam fólk stundum staðar og
spurði: „Hver á þennan indæla
dreng?“
Ef einhver nágranni var viðstaddur,
þá var svarið: „Hann á hvorki föður
nje móður, hann er alveg munaðar-
laus“.
En Friðrik var liinn kátasti fyrir
því. Hann mundi ekkert eftir foreldr-
um sínum.
En hann var ofurlítið einrænn
drengur. Þegar aðrir drengir fóru í
boltaleik, eða þegar hinir drengirnir
settu bátana sina á flot á tjörninni,
þá labbaið Friðrik út í skóg, og herindi
eftir kvaki fuglanna og hljóði skógar-
dýranna.
Hann gerði það svo vel, að fuglarnir
komu jafnvel fljúgandi og dýrin ltomu
hlaupandi til hans.
í skóginum kyntist hann líka Kláusi
gamla skógarverði. Kláus tók við hann
mesta ástfóstri, og þeir urðu alda
vinir.
Kláus þekti hvern krók og kima í
skóginum, og hann kunni líka að leika
á fiðlu.
Einu sinni gaf hann Friðriki litla
gamla og ljelega fiðlu í afmælisgjöf,
og hann kendi honum líka að leika á
fiðluna.
Friðrik litli var námfús drengur.
Að mánuði Hðnuin kunni hann að
spila þrjú lög, eins vel og kennarinn
sjálfur. Skógarvörðurinn gamli var
harðla ánægður og sagði:
„Friðrik, jeg held þú verðir einhvern-
tima frægur fiðluleikari“>
Þegar Friðrik var koniinn yfir ferm-
iilgu, kölluðu nágrannar hans hann
fyrir sig. Þeir sögðu, að nú væri tími
til þéss kominn, að hann lærði ein-
hverja iðn, svo að hann gæti sjeð fyrir
sjer sjálfur.
Þegar þeir spurðu hann, hvað hann
langaði til að verða, þá svaraði dreng-
urinn:
„Jeg vil verða fiðluleikari“.
„Fiðluleikari! Ekki nema það þó“,
sagði fólkið. „Það er gagnslítil vinna,
aldrei getur þú lifað á því“.
Þá stóð á fætur stór og digur, rauð-
birkinn karl. Hann tók í höndina á
Friðrik og sagði:
„Látið þið rpig fá drenginn. Jeg skal
kenna honum arðsama vinnu“.
Fólk sagði, að Friðrik hefði verið
heppinn að fá svo góðan húsbónda.
Þetta var rakari, sem allir þeklu.
Hann dróg ltka út tennur. En stund-
um tók hann heilbrigðu tennurnar í
misgripuin.
Þá voru ekki allir ánægðir við hann.
I" riðrik fór nú lieim með þessum
lnisbónda sínum, og byrjaði undir eins
að vinna. Hann var í snúningum hjá
húsbónda sínum. Seinna fór hann að
slípa rakhnífinn og bera sápuna á
vanga viðskiftamannanna. Og með
timanum lærði hann einnig að raka.
En fiðluna sína mátti hann aldrei
snerta. Húsbóndi hans var lílið gefinn
fyrir hljóðfæraslátt. Hann harðbann-
aði drengnum að spila á fiðluna.