Æskan - 01.06.1928, Blaðsíða 4

4i
Æ S K A N
Að svo niæltu fór hún sína leið.
Hringur greip skóflu, og mokaði sem
mest hann mátti, en hann sá skjótt að
það var árangurslaust. Engum menskum
manni var fært að ljúka þessu verki á
einum degi. Hann fleygði sjer niður ut-
an við stíuna og bljes mæðinni.
í sama bili kom Hlaðbjört þar og
spurði, hví hann væri svo hnugginn í
bragði.
„Jeg hefi litla ástæðu lil að vera í
góðu skapi“, svaraði Hringur, „því að
nú hefir hafgúan skipað mjer að
hreinsa svínastíuna og þrífa hana, svo
að hún verði eins og þursleiktur ask-
ur. Þessu á að vera lokið fyrir sólarlag
i kvöld".
„O, sei, sei“, svaraði Hlaðbjört. „Ann-
að eins heíir nú tekist. Jeg skal hjálpa
þjer, og ef þú ekki svikur mig, skal jeg
ekki svíkja þig“.
Síðan tiplaði hún á tánum inn í stí-
una og stiklaði þar sem þurrast var.
Ivomst hún þangað, sem gamall göltur
lá í hálfu kafi í forinni. Hlaðbjörl
gerði gælur við hann, og söng:
„Hreinsaðu bælið, Bokki grá,
— síðan skaltu frelsi fá“.
Ekki hafði hún fyr slept orðinu en
Bokki hentist á lappir og rauk af stað
í stíunni, ærðist og ólmaðist og' rótaði
og sparkaði bæði með trýni og klaufum,
svo að leðjan og forin slettust langa
leið út úr stíunni. Kóngssonur og
kóngsdóttir forðuðu sjer undan hið
skjótasta. Ekki leið á löngu að stían
yrði þur og þokkaleg eins og nýsleiktur
askur, og öll svínin hrinu hástöfum af
ánægju.
Þá var gamli gölturinn búinn að
vinna sjer frelsi, og mátti halda hvert
sein hann vildi.
En Hringur og Hlaðbjört settust út
í túnið og þau spjölluðu saman um alla
heima og geima. Áður en þau skildu
bað hún hann að þegja um það, að þau
hefðu verið saman.
Hún fór svo leiðar sinnar, skömmu
fyrir sólarlag, og rjett á eftir kom haf-
gúan þjótandi.
„Er svínastían mín þur og þokkaleg
eins og sleiktur askur?“ spurði hún
höstug.
„Já, víst er luin þur“, svaraði Hring-
ur. —-
Hafgúan snuðraði í hvern krók og
kima, en hvernig sem hún leitaði, fann
hún hvergi nein óhreinindi. Loksins sá
hún, að gamli gölturinn grái var horf-
inn, og þá sagði hún: „Ekki ert þú einn
í ráðum, og þetta hefir Hlaðbjört kent
þjer“.
Næsta morgun sendi hún enn cflir
kóngssyni.
„Nú hefurðu leyst allar þrautirnar,
og nú skaltu fá laun þín“, sagði hún.
Ivomdu með mj§r, og þú skalt sjálfur
fá að velja“.
Siðan leiddi hún hann inn í stóran
sal, sem hann hafði ekki fyr komið í.
Þar var afarskrautlegt inni, alt skreytt
og skorið, bitar og súlur, og gulli rend-
ur skurðurinn.
Þar úði og grúði af allskonar dýrum,
ormum, pöddum, uglúm og köttum, og
mörgu fleira, sem of langt yrði upp að
telja.
„Hjer sjerðu nú allar ungu stúlkurn-
ar, fósturdætur mínar“, sagði hún, og
þú mátt velja þá, sem þjer sýnist; hún
skal verða kona þín“.
Þegar Hringur virti fyrir sjer öll
þessi kvikindi, varð hann alveg ringl-
aður, og langaði mest til að rjúka á
dyr, svo andstyggileg voru þau. En þá
varð honum lilið á gráan kött, lítinn og
vesaldarlegan; rófan á honum var svið-
in og klipt upp í vinstra eyrað. Hann ið-
aði skottinu og bar sig svo eymdarlega,
að Hringur gekk til hans og strauk uiji
hrygginn á honum.
„Það er víst best að jeg velji kisu
greyið“, sagði hann.
Frh.