Æskan - 01.10.1928, Blaðsíða 7

ÆSK AN
79
*****************************************
* *
* á^2ns]$if&ing'uvinn. *
* Eftir Se/mu Lagerlöf. (Framh.) AJ. Jónsdóttir þýddi• *
* ♦
*****************************************
Enn liðu nokkur ár. Þá bar svo til
eina sumarnótt, að eldur kom upp á
bóndabýlinu.
Þegar fólk vaknaði, voru öll her-
bergi full af reyk, bærinn stóð í
björtu báli. Það þýddi ekki að hugsa
til, hvorki að slökkva eldinn eða að
bjarga neinu. Menn reyndu aðeins að
forða lífi og limum.
Bóndinn var kominn út og horfði
á bæinn sinn brenna: „Jeg vildi feg-
inn vita, hver valdur er að þessu
slysi?“ sagði hann.
„Hver ætli að það sje, nema um-
skiftingurinn“, sagði einn vinnumað-
urinn. „Hann hefir nú langa lengi
ekki liaft annað fyrir stafni en að
tína saman spýtur og rusl og kveikja
svo í því, bæði úti og inni. I gær var
hann búinn að búa til stóra hrúgu,
og var i þann veginn að kveikja i
henni, þegar jeg sá hann og fekk af-
stýrt því. En svo hefir hann gert það
undir háttatímann i staðinn“, sagði
vinnumaður. „Þú getur reitt þig á,
að hann er orsök i öllu saman“.
„Ef liann aðeins brynni þá sjálfur
inni“, sagði bóndi, „þá skal jeg vera
þakklátur, þótt gamli bærinn minn
brenni“.
í þessum svifum kom konan út og
dró strákinn á eftir sjer. Þá þreif
bóndinn umskiftinginn af henni og
fleygði honurn inn i eldinn aflur.
Eitt augnablik stóð konan náföl
af ótta og horfði á mann sinn.
Eldurinn blossaði nú út um þak og
glugga. Þá sncri hún sjer við og flýtti
sjer inn í húsið á eftir barninu.---
„Þú mátt þá brenna Iíka“, hrópaði
bóndi. En hún kom nú samt út aftur,
og drenginn hafði hún með sjer. —
Hún var brunnin mjög á liöndum, og
hárið var sviðnað. Enginn yrti á hana
er liún kom út. Hún gekk að brunn-
inum og slökti neistana í klæðum
sinum, svo settist hún niður og snöri
haki við brunarústunum.
Umskiftingurinn lá við knje henn-
ar og sofnaði brátt, en liún sat uppi
og starði angurvær út í bláinn.
Hún varð vör við, að menn gengu
fram hjá henni, í flýti. Allir vildu
komast að brunanum, en enginn
mælti orð við hana. Þeim virtist liún
án efa svo ósköp ljót og ógeðsleg.
Um morguninn var bærinn brunn-
inn til kaldra kola, þá kom maður-
inn til hennar: „Jeg get ekki lifað við
þetta lengur“, sagði hann. „Þú veist,
að mjer er ekki ljúft að yfirgefa þig,
en jeg bý ekki lengur undir sama
þaki og tröllið. Jeg fer nú leiðar
minnar, og við sjáumst aldrei fram-
ar“.
Þegar konan heyrði þessi orð og
sá að maðurinn gekk á brott, þá fann
hún sársauka í hjartastað.
Hún ætlaði að flýta sjer á eftir
honum, eu umskiftingurinn lá svo
þungt í skauti hennar, að hún hafði
ekki þrótt til þess að lyfta lionum
burtu.
Hún gat hvorki lireyft legg nje lið
og sat því kyr sem áður.
Frh.