Æskan - 01.11.1928, Blaðsíða 4

84
ÆSK AN
I>ú gætti Hringur sín ekki.
„G(reyið Tryggur", sagði hann og
klappaði hundinum.
I>á var eins og fjötrar fjellu af hon-
um, og hann vaknaði af svefni. Hann
litaðist um, hálfringlaður.
;,Jeg skil ekkert í þessu“, sagði hann.
„Mjer finst eins og einhver híði mín,
en jeg sje ekki nokkra lifandi sálu
hjerna“.
Hann stökk af haki aftur, hljóp inn í
höllina og fjell í fang foreldra sinna og
vafði þau að sjer. Og nú urðu allir glað-
ir, og klukkum var hringt um alt land,
og hátíð haldin, því að kongsonurinn
var laus undan töfrum hafgúunnar.
En Hlaðbjört beið, og biðin varð
löng. Loks sá hún, að svo hafði farið,
sem hún hafði óttast, Hringur hafði
brugðist henni. Hún reikaði sorgmædd
inn í skóginn og lagðist loks niður við
lind eina og grjet. Þetta var snemma
morguns. Bóndadóttir úr koti einu kom
og sótti vatn í lindina. Þegar hún laut
niður, sá hún andlit Hlaðbjartar spegl-
ast í vatninu, og hjelt að það væri sitt
eigið. Hún fleygði fötunni, klappaði
saman lófunum og hrópaði upp yfir
sig: „Drottinn minn dýri! Ekki hjelt
jeg að jeg væri svona falleg! Ekki dett-
ur mjer í hug að þræla lengur hjá
karlinum honum föður mínum, stein-
blindum. Nei, nú sltal jeg taka til
minna ráða“.
Og hún Ijet ekki lenda við orðin
tóm. Hún yfirgaf kotið og karlinn og
hjelt út í víða veröld, heldur en ekki
hnakkakert, svo að allir gætu dáðst að
fegurð hennar.
En Hlaðbjört fylti fötuna, fór inn í
kotið og tók að hjúkra vesalings mann-
inum, sem ekki vissi annað en að þetta
væri sín eigin dóttir. En hann undraðist
þó, hvað röddin var mild og mjúkar
hendurnar, og skildi ekkert i, hvað hún
var alt í einu orðin hugsunarsöm og
góð.
Og gamli maðurinn var ekki einn
uin að dást að henni. Allir nágrann-
arnir voru steinhissa, hvað telpan í kot-
inu fríkkaði með aldrinum, og hvað
hún væri kurteis og ástúðleg. Biðlar
streymdu til hennar lir öllum áttum,
cn hún hafði einhvernveginn lag á að
bægja þeim frá sjer. Þá fekk hún fljót-
lega orð fyrir að vera að minsta kosti
eins drembilát og hún var fögur.
Spurðist þetta heim í kongsgarð.
Hirðmenn þrír veðjuðu um það, hver
þeirra yrði l'yrstur til að ná ástum
karlsdóttur. Skyldi hinn elsti reyna
fyrst, og síðan hinir tveir, eftir aldri.
Eitt kvöld labbaði svo hinn elsti
þeirra út í kotið, prúðbúinn, slrokinn
og skafinn. Og hann var svo stima-
mjúkur við karlsdótlur og blíður og
kurteis, að hún gat með engu móti hrak-
ið hann strax burtu. Þegar langt var
liðið á kvöld, og þau höfðu Iengi set-
ið og spjallað saman, hrópaði hún alt
í einu:
„Æ, nú gleymdi jeg að draga lokuna
fyrir opið á reykháfnum. Jeg verð að
skreppa út og gera það, annars verður
okkur kalt í nótt“.
„Jeg skal gera það“, sagði hirðmað-
urinn og spratt upp og hljóp út. í þá
daga var þessum spjöldum lokað þann-
ig, að stöng var fest við þau, og lá hún
niður eftir þakinu og mátti seilast í
neðri enda stangarinnar af hlaðinu.
„Segðu mjer til, þegar þú ert búinn að
ná í stöngina", kallaði hún á eftir hon-
um.
„Nú held jeg í hana“, kalláði hann
aftur.
Þá hló Hlaðbjört og svaraði:
„Maður haldi loku
og loka manni,
uns lýsir af degi“.
Um leið og hún sagði þetta var eins
og hendur hirðmannsins greru fastar
við stöngina. Og þarna hjekk hann og
náði varla til jarðar. En verst var, að