Æskan - 01.11.1928, Blaðsíða 6

86
ÆSK AN
það segirðn salt. Hún liggur
einmitt þar, sem hesturinn hljóp til
hliðar“, sagði Þórður.
Þeir flýttu sjer alt livað af tók. Og
þarna á veginum fundu þeir græna
flösku, hálffulla af einhverju. Hvað
skyldi það vera? Það var stór miði
á flöskunni og eitlhvað stóð á hon-
um. Þórður reyndi að stafa sig fram
úr því, en varð litlu nær. Þeir tóku
tappann úr flöskunni og þefuðu til
skiftis af stútnum, hvað eftir annað.
„Veist þú, livaða lykt þetta er?“
spurði Þórður.
„Það er brennivínslykt“, svaraði
Pjetur.
„Smakkaðu á þvi“.
„Er það ekki eitrað?“ spurði Þórð-
ur.
„Þú ert sjálfur eitraður. Jeg skal
þá smakka á því, úr þvi að þú þorir
það ekki“, sagði Pjetur.
„Ertu frá þjer. — Þú mátt það
ekki!“ kallaði Þórður.
„Aðeins örlítið bragð. Það gerir þó
ekkert til. Sjáðu nú!“
Pjetur drakk gúlsopa. Hann gretti
sig ákaflega og svegldist á.
„Jeg er viss um að þelta er brenni-
vin og ])að ósvikið. Það rcif lieldur
en ekki í liálsinn“, sagði Pjetur. Aug-
un flutu í tárum.
„Er það gott á bragðið?“ spurði
Þórður.
„Ó, ekki get jeg nú sagt það, en
það er bragðmikið. Reyndu líka!“
sagði Pjelur.
„Ja, jeg má smakka á því líka, úr
því að þú gerðir það“, sagði Þórður
litli.
„Þú verður að drekka stóran soj)a
og renna þvi niður strax. Annars fer
alt út um þúfur“, sagði Pjetur.
Þórður ljet aftur augun og saup á.
„Yss! Þetta er aumi óþverrinn“,
sagði liann, þegar liann loksins náði
andanum.
„Hvað? .Teg get vel drukkið annan
sopa til“, sagði Pjetur mannalega.
IJann tók flöskuna og saup á. „Það
gekk betur núna“, sagði hann og
hrosli. „Reyndu, Þórður! Það er mik-
ið auðveldara í annað sinn.
„Er það?“
„Reyndu, það er alveg óhætt“.
Þórður drakk.
„Nú saup jeg tvo sopa“, sagði liann
og þóttist mikill maður. „Ger þú það
eftir“.
„Ætli við verðum nú ekki fullir?"
„Hvað skyldi það gera til. Það væri
hara gaman“.
Þeir drukku til skiftis úr flöskunni,
]>angað til hún var að mestu tæmd.
Þá fóru þeir að þrátta um það, hvor
mcira liefði drukkið.
„Jeg drakk meira“, sagði Þórður.
„.Teg hefi dru-dru-drukkið ma-ma-
marga so-sopa“.
„Sta-sta-mar þú“, sagði Pjetur ertn-
islega.
„Þe-þe-þegiðu, annars s-s-slæ jeg
þig“, stamaði Þórður. IJann var orð-
inn rámur og digurmæltur.
„Jeg he-he-hefi dru-rukkið a-a-al-
veg eins mi-mi-kið og þú“, hikstaði
Pjetur.
„Þú sta-sla-stamar þá lí-lí-ka“.
„Þa-það er e-e-kki sa-satt“.
Þannig hjeldu þeir áfram aö
þræta. Báðir voru orðnir óstöðugir á
fótunum.
Alt í einu tók Pjetur báðum hönd-
um um magann.
„Je-jeg lield a-að mje-mjer sje að
verða óglatt“. Um leið og liann sagði
þetta, slagaði liann útaf veginum, út
i lyngið. Þar datt liann á grúfu ná-
fölur. Þórður stóð eftir á veginum.
Honum sýndist alt hringsnúast i kring
um sig, skógurinn, þúfurnar og,veg-
urinn. Alt var þetta á fleygiferð. IJon-
um fanst maginn í sjer botnveltast
og hann fann til verkjar um sig allan.