Alþýðublaðið - 12.04.1923, Blaðsíða 3

ALÞYÐUBLAÐIÐ
3
Bágar ásíæður.
Nú flytur þingið inn þegnskyid ,vín,
en þrengir að andans ment,
og menn eru lögum samkvæmt svín,
en’ i sveitum er ekkert kent.
Menn líta ei við öðru en lýsi og grút,
og listin er orðin rám.
Af skáldskap gengur hér ekkert út
annað en háð og klárn.
Dag hver versnar hins vandaða braut,
' því vinnu ér ei hægt að íá.
Nú lifir sá bezt, er leikni hlaut
í listinni að >raka< og >slá<.
Af bölvuðu rusli er hver bóksala full,
og búin er skáldanna magt;
þau kveða ekki annað en uppíuggið buíl,
. er >eldti skáld< hafa sagt.
Við Spánverjum sér vor skarpsýni skamt,
þó skipímum öíiurn sé hlýtt;
við drekkurn, — en þorskurinn selst ekki samt,
og nú semjum við undanhald nýtt.
Fullvefdi, trúi ég, fengið er
og fáui og annað slíkt,
en Spánverjum glaðir það gæfum vér,
ef gæti það skap þeirra mýkt.
já; svona gekk það og gengur enn
og gengur vfst þangað til,
að Björn gamli sættist við samvinnumenn
og Sveinn gerir banninu í vil.
Kristmann Ouðmundsson.
skrárinnar til að kynna sér fjár-
hagsaðstöðu íslandsbánka gagn-
vatt ríkinu og þá sérstaklega
tryggingar þær, er hann hefir
sett ríkissjóði fyrir þeim hluta
enska lánsins, er hann fékk, og
leggi nefndin álit sitt fyrir einka-
fund sameinaðs Alþingis fyrir
þinglok, en bundin sé hún þágn-
arskyldu um hag bankans, mrd-
án hún starfar. Samhljóða tillögu
flytja í neðri deild um 5 manna
nefnd Sveinn Ólafsson, M. J.
Kristjánsson, Gunnar Sigurðsson,
Þorleifur Jónsson, Lárus Helga-
son, Þorl. Guðmundsson, Ing-
ólfur Bjarnason, Þorsteinn Jóns-
son og Eiríkur Einarsson.
Leigugrelðslu neitun
Þýzka ieigjendasambandið hefir
iýst yfir því, að félagar þess neiti
ab greiða húsaieigu til þess að
koma í veg fyiir húsaleiguokur.
Er nú heimtuð 8000 °/0 hærri
húsaleiga en fyrir stríð. Þessi að-
Edgar Rice Burroughs: Dýr« TOrzans.
Tarzan reyndi í myrkrinu að sjá fi aman í mann-
inn, en hann kannaðist ekki við hann. Hefði hann
vitað, að leiðsögumaður hans var Alexis Paulyitch,
hefði hann engum blöðu'm þurft um það að fletta,
að ekkert nema svik bjuggu t brjósti hans og
hættur voru í aðsign
aHans er ekki gætt núna,“ hélt Rússinn áfram.
„Þeir, sem tóku hann, eru alls óhræddir, og að
undanteknum tveimur hásetum, sem óg heft fylt,
eru engir-í Kincaid. Við getum ótfcalaust farið út
í skipið, tekið barnið og farið með það.“
Tarza,n kinkaði lcolli.
„Við skulum þá taka tii starfa," mælfci hann.
Leiðsögumaður hans fór með hann að báti, er
var bundinu við bryggjuna. Þeir stigu út í hafan
og Paulvitch réti röskan fiam að skipinu. Svartur
reykjarstrókurinn upp úr reykháfnum vakti þó
engan grun hjá Tarzan Öll hugsun hans snérist
nm það, að innan skamms hóldi hann syni símim
altur í faðmi sér.
Er þeir komu að skipshliðinoi, fundu þðir kaðal-
stiga, sem hékk út af borðst.okknum og klifu upp
hann. Þegar upp á þiljur kom, skunduðu þeir aftur
þær að hurð, er Rússinn benti á.
„Þarna er drengurinn falinn," sagði hann. „Það
er bezt, að þú farir niður eftir honum, því að þá
er minni hætta á því, að hann skæli, en ef hanu
væri í fangi ókunnugs. Ég skal vera á verði á
meðan."
Tatzan var svo ákafur eftír að ná í barnið, að
bann tók ekki eftir neinu sérkennilegu á skipinu.
Það hafði engin áhrif á hann, þó þilfarið væri
mannlaust, en reykurinn úr strompnum sýndi, að
skipið var á förum.
Apamaðuiinn þaut ofan i myrkiið meb þá von
og vísu í brjósti, að hann á næsta augnabliki vefði
elsku iitla bavnið sitt örmum. Varla hafði hann
slept hendinni af dyrastafnum, er þung hnrðin féll
aftur yfir höfðí hans.
Jafnskjólt vissi hatin, að hann var svikinn, og í
stað þess að bjarga syni sínum var hann nú
sjáifur í gildiu fallinn. Hann réðst þegai á hurðina,
en árangursiaust.
Hann kveikti á eldspítu og 'sá, að hann vár í
örlitlum klefa, sem ekki hafði aðrar dyr en þær,
sem hann kom inn urn. Það var sýnilegt, að hann
haföi verið gerður til _þess eins að geyma hann.
Ekkerf var í klefanum og enginn annar en hann.
Ef barnið var á Kincaid, var það annars staðar.
í tuttugu ár, frá fæðingu til tvítugs, hafði apa-
maðurinn feiðast um fiumskógana og aldrei notið
félagsskapar mannlegiar veru. Hann hafði læit að
taka þrautum cg sorgum eins og dýrin.
Hann varð því ekki uppnæraur, heldur beið þol-
iumóður þess, sem verða vildi, þó ekki án þess að
íeyna að hjargi sér. Haun reyndi styrkleika klefa
veggjanna.
Meðan haun var að því, fann hann titring vólar
og skrúfu.