Ísland - 30.05.1936, Qupperneq 2

2
ÍSLAND
30. maí 1936.
I
LAND
o
Undirróður marxista.
tJ tgefandi:
Flokkur þjóðernissinna.
Bitstjóri og ábyrgðarmaður:
Jens Benediktsson.
Grundarstíg 3.
Sími 4798. — Pósthólf 433.
Afgreiðsla í Tjarnargötu 3.
Opin laugardaga allan daginn,
aðra daga. 11—12 og 5—7 e. h.
Verð: I lausasölu 15 aura. 50
aura á mán. Árg. 6,00.
Steindórsprent h.f.
Sögulegur
fundur.
Kratabroddarnir boðuðu til
fundar í fyrrakvöld og safnað-
ist þar saman múgur og marg-
menni. Töluðu þar sextán krat-
ar á móti Ólafi Thors einum!
(þannig er jafnréttið, sem
kratamir prédika), og má segja
að hvorugum hafi veitt betur í
þeirri viðureign, en greinilegt
var þó að meirihluti fundar-
manna var andvígur marxist-
um, og er það gleðilegt tákn
þess að þjóðin er farin að sjá
gegnum blekkingarvef þeirra.
Þeir áttu þó sitt vanalega fylgi
af broddunum og fylgifiskum
þeirra, en samfylkingarmenn
nokkurir voru líka mættir og
báru þeir Björn Bjarnason
kommúnisti og Sigurjón Ólafs-
son krati hvor annan ýmsum
ófögrum sökum, svo sem til-
lögufalsi og slíkum ,,dygðum“.
Vildu kratarnir meina Bimi að
tala, og hófu hinn illræmda
söng sinn, en þá stóðu kommún-
istar ráðþrota, þar sem þeir
em vanir að syngja sama söng-
inn, og gripu því til handaflsins
og urðu smávegis ryskingar, og
feiknin öll af ópum og óhljóð-
um, eins og allsstaðar, þar sem
þessi lýður er saman kominn.
Almenningur gekk þá burt og
lýsti með því sinni réttmætu
fyrirlitningu á þessum fjand-
mönnum þjóðarinnar. Svo fór
um sjóferð þá, en þær eiga eftir
að verða verri, ferðirnar sem
marxistar fara á biðilsbuxunum
til hinnar vaknandi íslenzku
þjóðar, sem nú er farin að
skilja, að þeir ætla að gera hana
að æpandi skríl í stað frjálsra
og vinnandi manna. Þjóðin er að
hætta að hlusta á fagurgalan
' og flærðina, og hina rússnesku
byltingasöngva, sem þessir föð-
urlandsféndur enda sínar ófé-
legu samkundur með. Þess er
ekki langt að bíða, að þeir
rauðu kyrji ,,Internationalinn“
fyrir daufum eyrum, og fái
maklega útreið fyrir alt það
tjón sem þeir hafa bakað þjóð
vorri.
Enn einu sinni koma marx-
istar til íslenzkra kvenna í sauð-
argærum frelsis og lýðræðis, í
þeim tilgangi að tæla þær til
fylgis við marxismann. Islenzk-
ar konur verða að læra að
þekkja sína eigin óvini.
I dagblöðum þessa bæjar er
nú birt „ávarp til allra kvenna
heimsins.“ Er það gert að til-
hlutun Kvennréttindafélags Is-
lands, sem birtir mjög svo rót-
tækan formála fyrir ávarpinu,
sem þó er- ekki öllu verri en
ávarpið sjálft. Væri rétt fyrir
konur og karla, að athuga vel
þetta ávarp, og þann boðskap,
sem það í raun og veru hefur
að geyma, þegar frelsis og frið-
arslepjan hrynur af því.
I formála Aðalbjargar og Co.
er ekki verið lengi að komast
að þeirra hjartfólgnasta máli:
„Frelsissvifting konunnar í
einvaldsríkjum.“ Það skal fús-
lega viðurkennt, að í einu ríki,
Rússlandi, er konan svift frelsi
og sjálfstæði, sem frekast má
verða, en hvað viðvíkur löndum
þeim, sem hér mun vera átt við:
ítalíu og Þýzkalandi, þá viljum
vér segja það, að lygum þeim,
er frá Hörup gömlu eru runn-
ar, skal mótmælt, og þær alltaf
þekktar í hvaða mynd, sem
reynt er að læða þeim að ís-
lenzku kvenþjóðinni. Stjóm K.
R. F. I. er beðin að sanna, ef
hún getur, hvaða réttindum
konur hafa verið sviftar í
Sambúð verkamanna og at-
vinurekanda er mál, sem þarf
mikillar athugunar við. Þess
vegna vil ég fara dálítið aftur
í tímann og athuga hvað gerst
hefur á þessu sviði undanfama
áratugi. Nokkm fyrir aldamót-
in síðustu risu hér upp fyrstu
verklýðsfélögin íslenzku. Þau
vora ekki pólitísk, aðeins stofn-
uð til þess að bæta hag viðkom-
andi stéttar, sem í þessu tilfelli
voru sjómennirnir. Þeir áttu við
slæm kjör að búa, slitu sér út
við harða vinnu og voru í sí-
felldri hættu á hinum litlu og
veikbyggðu skipum. Þess vegna
kröfðust þeir réttar síns, þeir
vildu fá sæmileg kjör, lifa eins
og menn með mönnum, Þeir
mynduðu sjómannafélög. Við
þessi félög urðu svo atvinnu-
rekendur að semja áður en ver-
tíð hófst, þau settu fram á-
kveðnar hagsmunakröfur og
væri ekki gengið að þeim þá
gerðu þeir verkföll. Þannig
knúðu hinar ýmsu stéttir, er
mynduðu með sér hagsmuna-
félagsskap, fram kröfur sínar.
Þýzkalandi og ítalíu, eða verða
sér til skammar ella, sem þær
sjálfsagt verða, án þess að þeim
sé hjálpað til þess.
Síðan er sagt, að þessi lönd,
þ. e. Þýzkaland og Italía, „hafi
tekið upp stefnu í þjóðmálum
og alþjóðamálum, sem er and-
stæð konunum og lífsskoðun
þeirra.“ Að segja þetta er það
sama og halda fram, að allar
konur séu marxistar. En því fer
fjarri, og það verða alltaf fleiri
og fleiri, sem læra að þekkja
friðar og lýðræðisragl marxista-
kerlinganna, og sem fá á því
hina réttmætustu fyrirlitningu,
vegna þess, að þær vita að það
er hræsni ein og flámælgi, að-
eins til þess að hjálpa niður-
rifsmönnum í þeirra svívirði-
lega starfi.
Síðan byrjar sjálft ávarpið, og
er það að mestu í sama dúr
og það, sem á undan var geng-
ið. Lýðræði og frelsi er ekki
ósjaldan nefnt þar, en allir
þekkja, og þekkja helzt til vel,
hvemig lýðræðið er í fram-
kvæmdinni hjá sósíalistum og
kommúnistum. Það era þeir,
sem troða á réttindum manna
og kvenna, það era þeir, sem
fótumtroða frelsi og lýðræði á
hvaða vettvangi, sem tækifæri
býðst. — Og svo hrópa þessar
kvinnur til allra karla og kyn-
systra, að kvenréttindi og „lýð-
ræði og frelsi“, sem hjá þeim
•er sama og marxisminn, fari
En atvinnurekendur tóku öllum
þessum verklýðsfélagsskap illa,
þeir ömuðust við félögunum og
lenti oft í vinnudeilum. Atvinnu-
rekendur skyldu ekki verka-
mennina, þeir héldu að verka-
lýðurinn ætti ekki samleið með
þeim, það væri gagnstætt
hagsmunum þeirra að verka-
raenn fengju hærra kaup,
styttri vinnutíma o. s. frv. Þeir
hrintu þess vegna verkamönn-
unum frá sér, er þeir komu með
kröfur sínar og verkamennirn-
ir litu á atvinnurekendurna sem
óvini sína, er þeir yrðu að berj-
ast gegn. Þetta ástand var gott
fyrir hinn óþjóðlega marxisma,
sem einmitt um þetta leyti fer
fyrst að bóla á hér á landi. Hann
notar tækifærið, er atvinnurek-
endurnir og afturhaldið ráðast
hatramlega á verklýðsfélögin og
tekur þau undir sinn verndar-
væng. Síðar segja marxistar
við verkamennina: „Atvinnu-
rekendur era óvinir ykkar, þess
vegna heimtið af þeim, heimt-
ið þar til fyrirtæki þeirra slig-
ast og falla, þá tekur ríkið við
saman. Þá væri ekki úr vegi,
að athuga það land, sem þess-
ar hefðarfrúr þegja vanalega
um, og kvenfrelsið þar.
I rússnesku byltingunni vora
konur af öllum stéttum brytj-
aðar niður sem fé, og síðan hef-
ur konan í Rússlandi átt að búa
við hin þrælslegustu kjör á at-
vinnu-, siðferðis- og mannúðar-
sviði. Og það er einmitt þessi
meðferð á kvenþjóðinni, sem
þessar frúr boða, sem þykjast
boða frið og lýðræði. Það er í
rauninni svívirða marxismans,
sem þær berjast fyrir, en gegn
öllu því sem heitir siðferði og
menning. En það mega þær
vita, að fagurgali þeirra verður
ekki látinn fara ómótmæltur til
íslenzkra kvenna, sem annars
máske myndu taka „boðskap-
inn“ góðann og gildann. — Nei,
hræsnisgæranni skal svift af
af þeim, og miskunnarlaust bar-
ist þangað til enginn trúir leng-
ur á fagurmælgi þeirra.
„I dag fellur skuggi einræðis-
ríkisins yfir heiminn,“ stendur
ennfremur í ávarpinu. — Þetta
er rétt. í dag fellur skuggi ein-
ræðisríkisins Sovét-Rússlands
yfir heiminn. Þar er „mulin
sundur virðingin fyrir einstakl-
ingunum, vaidið sett ofar rétt-
lætinu, og blind hlýðni framar
frjálslega viðurkendum aga.“
Það er gegn þessum rauða, blóð-
storkna skugga, sem kvenþjóð
alheims á fyrst og fremst að
og þá mun enginn þurfa að
þræla fyrir smánarkaup, þá
mun rísa blómaöld verkalýðs-
ins!“ Og verkamennirnir varast
ekki úlfinn undir sauðargær-
unni, þeir ganga út í stéttastríð
óafvitandi, þeir ganga á mála
hjá marxismanum. Þannig
verða verkalýðsfélögin vopn í
höndum óþjóðlegra slæpingja,
sem ekkert þrá heitara en að
sjá hér allt í rústum. Þetta
var að miklu leyti afturhaldinu
að kenna, það átti að taka máli
verkalýðsins betur og það þurfti
að gera það. En afturhaldið er
síngjarnt, það metur hagsmuni
sína meir en hagsmuni allrar
þjóðarinnar, það er einn hlekk-
ur í þeirri keðju, sem rígfjötr-
ar fætur hinnar íslenzku þjóðar,
og því fór sem fór. Verkamenn
lögðu eyrun við fagurgala hinna
útsendu glæpamanna marxism-
ans og þess vegna er ástandið
hörmulegra í dag en nokkru
sinni fyrr. Bregðum upp mynd
af ástandinu. Verkföll, óeirðir,
stéttahatur og upplausn þjóð-
félagsins er það, sem við sjáum
í dag. Þetta er óheilbrigt, því að
meðan einn hluti þjóðarlíkam-
ans þjáist og réttur hans er fyr-
ir borð borinn þá hlýtur heild-
arstarfið, sem líkaminn allur af-