Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1897, Blaðsíða 25

—17—
aS þýkja fyrir því, „vegna þess“—sögSu þau
—„aö bióinknnpparnir eru bi'nn blómstr-
anníi, lækirnir litlu, sem skoppa ofan hlíS-
arnar, eru börn vatnsins", og allra minnstu
Ijósdeplarnir, sem á hverju kvö|di lc-ika
ftíluleik á loptinu, væru auðvitað börn
stjarnanna. Og þessuin ölluin myndi vafa-
laust þykja inikið fyrir, ef þau yrðu að sjá
af leiksystkinum sínum — börnuin mnnn-
anna.
það var ein skær og skínatidi stjarna,
sein var vön að koma á loptið á undan
hinum. Hún var nærti kirkjuturninum,
—beint yfir gröfunum. Börnunum sýnd-
ist liún vera lang-stærst og fallegust af
öllurn stjörnunum, og á hverju kvöldi stóðu
þau við gluggann, haldandi saman hönd-
uin, og biðu eptir því, að hún kæmi upp.
Hvort þeirra, sem fyr kom auga á liana,
hrópaði þá upp yfir sig: „Jeg sje stjörn-
una.“ En opt hrópuðu þau bæði jafn-
snetnma, þvi bæði vissu þau svo vel, hve-
nær og hvar hún myndi koma upp. Báð-
um var þeim farið að jnkja svo undur
vænt um hana, að á hverju kvöldi áður en
jiau fóru upp í rúmið, litu þau einu sinni
enn upp til liennar og buðu henni góða
nótt. Og þegar þau Ijetu aptur augun til