Kyndill - 01.04.1943, Blaðsíða 7

íiifinningar gagnvart börnum sínum? Var
það mögulegt, að hann gæti nú hatað Ama-
iiu, sem hann hafði elskað, þegar hann var
ungur? Hann varð að viðurkenna, að hann
hafði þessar tilfinningar bæði gagnvart
Amalíu og börnunum.
Tómas reikaði áleiðis heim eins og
drukkinn maður. Hugsanirnar kvöldu
hann. Þetta hatur, sem hann bar í brjósti
til sinna nánustu, var nú grimmilegra en
áður, þó að hann í hjarta sínu hefði við-
bjóð á slíku. Skyldi hann vera verulega
vondur maður, — fyrst hann hataði konu
sína og börn þeirra?
Það þjáði hann mest, hve einmana hann
var. Og nú var hann á leið heim til Amalíu
til þess að finna köld augu hennar hvíla á
sér eins og skugga. Hann átti að sjá rann-
sakandi augnaráð barnanna, — þau höfðu
særandi sVip, þegar þau horfðu á hann, þó
að hann gæti að minnsta kosti vænzt nokk-
urrar hæversku af þeim, vegna þess að
það var þó honum að þakka, að þau höfðu
fengið tækifæri til þess að menntast.
I þrjá mánuði hafði hann nú barizt við
þetta brjálaða hatur og löngunina eftir að
yfirgefa heimilið. En ennþá var sem á-
byrgðartilfinningin gagnvart þeim væri
sterkari en viðbjóðurinn, sem hann hafði
á að umgangast þau. Að hann aðeins hefði
verið áfram í Kanada! Ó, að þetta ömur-
lega líf væri í þúsund mílna fjarlægð.
Fyrir nokkrum mánuðum síðan hafði
hann komið heim eftir fjórtán ára fjar-
veru. Hann gat vel skilið, að árin hefðu
myndað nokkuð bil milli hans og hinna
fjögurra. A þessum tíma höfðu börnin vax-
ið upp — nú voru þau öll yfir tvítugt,
höfðu öll lokið stúdentsprófi og stunduðu
framhaldsnám. En hann vissi, að Amalía
átti sök á fyrirlitningunni, sem hann varð
fyrir hjá börnunum. Því að frá þeirri
stundu, er hann hafði sagt Amalíu, að
hann kæmi heim sem fátækur maður.
hafði hún stöðugt reynt að fjarlægja börn-
in meira frá honum, af því að hann vildi
ekki fara aft.ur.
Stöðugt reyndi hún að fá þau til þess
að hafa áhrif á hann með að fara aftur.
Fyrir aðeins þremur dögum síðan hafði
hann heyrt hana segja við Rut, að það
væri lélegur faðir, sem vildi koma svona
heim og vinna sem sorphreinsari. Eins og
sú vinna væri óheiðarlegri en önnur! Og
þó var Amalía ekki of fín til þess að éta
sig metta fyrir þá peninga, sem hún í
rauninni fyrirleit.
Tómas var viss um, að hið slæma ástand
á heimilinu var Amalínu sök, og átti rót
sína að rekja til þess, að hún hafði. eins
og þegar hann kynntist henni fyrir tutt-
ugu og fimm árum, sjúklega þrá eftir
þjóðfélagslegu áliti. Hún hélt mikið upp á
fína kunningja og stóð í ströngu við að
klína sér utan í fólk, sem þjóðfélagslega
var hærra sett en hún.
Að hann á sínum tíma fór burtu, var
vegna hinna eilífu prédikana Amalíu um,
að hann ætti að yfirgefa smiðjuna og skapa
sér þá aðstöðu í hinu framandi landi, að
börnin þeirra gætu fengið að menntast. í
tvö ár hafði hún áreitt hann með þessu,
þar til hann hafði farið vegna barnanna
og til þess að losna við hið sífellda nauð
um að hætta að umgangast verkamenn.
Fyrir löngu síðan — áður en hann fór —
höfðu þau hætt að heimsækja vinnufélaga
hans og konur þeirra. Amalía hafði smám
saman móðgað flesta kunningja hans.
Hann hafði árangurslaust barið í borðið
og ásakað hana fyrir sjúklega viðleitni
hennar til að umgangast kennara og skrif-
stofufólk. Fyrir Amalíu voru það lög að
fyrirlíta þá stétt, sem hún var sjálf komin
af.
— Börnin okkar skulu sannarlega ekki
verða verkamenn — þau eiga að verða
menntað fólk! Ekki smiðir, ekki verka-
0
KYNBILL