Afturelding - 01.07.1943, Side 6

42
AFTURELDING
sem eyru hefir, hann heyri, hvað Andinn segir
söfnuðunum“.
Eins og þessi dæmi sýna, voru innan lieildar-
safnaðar Guðs ótal smærri og stærri söfnuðir,
eins og heimili í þjóðfélaginu. Á hverjiun stað
voru allir þeir, sem gengizt höfðu inn á kenn-
ing postulanna og látið skírast í andlegu samfé-
lagi, eins og fjölskylda í sama lieimili. Þeir liöfðu
sína eigin safnaðarstjórn, sín eigin áhugamál,
ábyrgð og fjármál, en báru þó skyldur gagnvart
heildarsöfnuðinum á líkan hátt og lieimili gagn-
vart þjóðfélaginu. Og vexti og þróun starfsins
er lýst á þessa leið: „En Drottinn bætti daglega
við í hópinn þeim, er frelsast Iétu“. (Post. 2, 47).
Þeir, sem boðuðu Orðið í upphafi kristninn-
ar, lögðu hina mestu áherzlu á það, að allir, sem
skírn tóku, hlýddu kenningu og úrskurði post-
ulanna og öldunganna í Jerúsalem. (Post. 16,
4). Þetta ræður því, að livítasunnumenn telja
það ekki rétt, að veita þeim manni skírn, sem
vill ekkert með biblíulegt samfélag hafa, né kenn-
ing postulanna yfir höfuð að tala. Skírnin er
tjáning á því að deyja og greftrast með Kristi,
og meira en það: að íklæðast Kristi. (Róm. 6,
3—4; Gal. 3, 27). Um leið og við eigum að deyja
syndinni, eigum við að deyja sérskoðunum okk-
ar, sem stríða gegn vilja Guðs og fyrirskipunum
hans. Þá er og ekki hægt að íklæðast Kristi nema
á einn veg. Það er að íklæðast Orði hans, því að
Kristur er Orðið. Maður, sem vill taka skírn, án
þess að hirða um kenning postulanna að öðru
leyti, líkist réttarvitni, sem segir: já — nei!
Hann játar í formi en neitar því í anda, sem í
skírninni felst. Hvernig ættu þá Hvítasunnu-
menn, sem hafa einmitt kenning postulanna að
markmiði, að geta veitt skírnarþjónustu undir
þessum kringumstæðum? Setjiun svo að þeir færu
að skíra hina og þessa, og hinir skírðu færu hér
,og þar eftir eigin geðþótta. í stað þess, að þeir
áttu að láta uppbyggjast í heilagt samfélag, eftir
Guðs Orði, fara þeir á víð og dreif og verða sem
hnotsteinar í götu annarra Guðs barna, sem
mundu hafa komið alla leið inn á biblíulegan
grundvöll, ef þessi óheppilegu fordæmi hefðu
ekki hindrað þau. Þetta getur ekki verið rétt,
„því að Guð er ekki Guð truflunarinnar“. Það
er augljóst mál, að ef hvítasunnumenn ætluðu
að fara að skíra á þenna liátt, færu þeir að vinna
á móti sínu eigin markmiði: uppbygging heilagra
á grundvelli biblíulegs samfélags. Orð Páls post-
ula til Tímóteusar eru sígild, þess vegna eru þau
líka fyrir okkar daga: „Haf gát á sjálfum þér
og kenningunni“.
Trúsystir ein, sem tók skírn og gekk í biblíu-
legan söfnuð, fékk góðlátlega athugasemd fyrir
það hjá trúbróður sínum, sem fannst það alveg
þarflaust, ef til vill, af því að liann hafði sjálf-
ur ekki gert það. Systirin svaraði því, sem allir
ættu að svara undir sömu kringumstæðum: Þú
verður að viðurkenna það, að mjög margt í Guðs
Orði er ómögulegt að framkvæma án biblíulegs
safnaðar. Hann var svo hreinskilinn að kannast
við það. Því sjá ekki allir þetta og breyta síðan
eftir því?
Frá sjónarmiði þess, sem skírnina tekur, er
þetta ekki síður atliyglisvert. Maður getur kom-
ið úr livaða trúarsamfélagi sem er og óskað eft-
ir skírn upp á það, að fara til síns fyrri staðar
aftur. Athugið, liann tekur skírn, af því að liann
er viss um, að það er rangt að gera það ekki, en
fer síðan og gerist félagi og samstarfsmaður
þeirra á ný, sem hann veit af reynslu, að vinna
beint eða óbeint á móti því, sem hann, með skírn-
inni, var að segja að væri rétt! Er ekki erfitt
að skilja þetta? Er það ekki líkt því, að skrifa
fallega setningu í bók í dag en strika hana út
á morgun?
Enn eru það aðrir, sem vilja taka skírn með
það fyrir augum að standa síðan hvergi í félags-
skap kristinna manna. Einnig lijá þeim geigar
örin hjá marki. f Dómarabókinni, 17. og 18. kapí-
tula, er getið um levíta einn, sem borinn var til
ákveðinnar skyldu við musterið en yfirgaf sinn
rétta stað. Hann varð heimilislaus og fór sem
framandi maður til Efraímfjalla. Þar féll hann
í ógæfu mikla. Gamla biblíuþýðingin kallar hann
framandi inann, mann, sem á hvergi lieima. Svar-
ar þetta glöggt til þess fólks, sem hvergi vill
standa í sveit með trúuðum. Það kemur og fer
all8 staðar, án þess að taka þjónustu og skyldur
í samábyrgð með öðrum við musterið, sem það
er þó í endurfæðingunni borið til að bera. Það
er heimilislaust og framandi fólk í sínu eigin
ríki — Guðsríki. En ofan á það bætist svo samft