Afturelding - 01.01.1946, Blaðsíða 16

AFTURELDING
Gullkorn dagsins.
Mafiurinn segir: Fyrst er lífiS, svo er dauSinn. —
En Jesús bendir á hveitikornifi og segir: Fyrst er
daufiinn, svo er lífifi.
Leiddu einn mann til Krists: sjálfan fng.
Drottinn, lát mig deyja rnefi fótinn í
og höndina á plógnum.
plógraufinni
Spurgeon.
Ungbörnin trampa á mófiurknjánum. — Þegar Jiau
eru orfiin stór á mófiurhjartanu.
Þegar þér leitifi mín af öllu hjarta, vil ég láta
yfiur finna mig — segir Drottinn.
Geð bar á borðið.
Jón prófastur Steinfj;rímssoii segir frá því í ævi-
sögu sinni, að Guðný Þorsteinsdóttir, prests í Holli
undir Eyjafjöllum, liafi verið orðlögð fyrir gjafmildi
við þurfandi menn. Seint að vetri bar dauða henn-
ar að. Hart var þá í ári og mikill matarskortur á
milli manna. Tóku þá lieimslega sinnaðir nienn að
flimta með það, að lienni liefði verið betra að gcfa
ögn minna, þá liún lifði, svo að nóg iiefði verið lil
matar við jaröarför hennar. Þá var siður að fólki
var gefið að borða við jarðarfarir. En áður en jarð-
arförin fór fram lilupu þrjú hundruð fískar á fjöru
í landareign liennar. Það varð því ekki aðeins nóg
um mat til þess að gera útförina heiðarlega úr garðl,
lieldur veittust mörgum nauðstöddum þar í sveit nóg
lífshjörg af því, sem afgangs var.
„Sá lánar Drottni, er líknar fátækum og hann mun
launa lionum góðverk hans“. Orðskv. 19, 17.
Fögur andlátsorð.
Á 6tórum herspítala lá hermaður við dauðann.
Þetta var í lieimsstyrjöldinni fyrri. I nýafstöðnum
hardaga hafði hann vakið á sér mikla atliygli fyrir
liraustlega framkomu, en liann var auk þess sann-
trúaður. Herpresturinn hafði beðið með honum og
stóð nú hjá rúmi lians. Þá opnast dyrnar og inn
keinur liár og tígulegur hershöfðingi og spyr eftir
hermanni þessum. Einhver varð til Jiess að beiula
á rúm lians. Hershöfðinginn beygir sig yfir hermann-
inn og leggur járnkrossinn — heiðursmerki — á
hrjóst lians og segir: Frá konungi þínum, sonur minn!
Létt bros færðist yfir líkbleikt andlit hermannsins.
Svo komu orðin, sem aðeins heyrðust, frá deyjandi
vfirum: Frá konungi mínum hér ■—- krossinn! Og
með síðustu kröftum lyftir liann hendinni, bendir
mót liimninum og segir: Frá konungi mínum þar
— kórónan!
t Kvöldbæn.
Ó, heilagi Jesús, hirfiirinn minn,
hjálpafiu mér til afi sofna.
Vifi blífia miskunnarbarminn þinn
fiafi birtir og skýin rofna.
/ Ijósinu sef ég, lifi og dey,
í Ijósinu til þín kvaka.
Mér Ijósenglar vagga í Ijúfum þey,
á Ijósöldum vængir blaka.
Gufirífiur Þóroddsdóltir.
Þakkir
Þakkir vottum við manninum, sem sendir okkur
kr. 1000 — eitt þúsund krónur — til trúboðsins i
Afríku, og vill ekki láta nafns síns getiö. Þessi gjof
harst okkur í hendur um leið og hlaðið var að fara
í prentun. Þetta var falleg nýjársgjöf til þeirra, sem
eru að leiða hin blindu og diikku börn Afríku inn
í Ijós fagnaðarerindisins. Nokkrar smærri gjafir hafa
líka borizt til hins sama trúhoðs, síðan um áramól
Guð blessi alla gefendurna með náð sinni. Með aíð-
ustu gjöfinni, sem kom, nú fyrir fáum dögum, fylgdu
mjög eftirtektarverð orð. Það var kona, sem býr á
afskekktum stað og var að gera blaðinu skil, og
segir svo: Og afgangurinn (sem var töluverð pen-
ingaupphæð) á að ganga til trúboðsins okkar í Afríku.
— Þessi orð sýna þann lofsverða skilning á málefni
Guðs, að við, þó að í fjarlægð séum, getum líka liaft
verk að vinna fyrir Drottin í Afríku.
Þá her ekki síður að þakka manninum, er skrif-
aði ritstjóra Aftureldingar og gaf kr. 1000 — eilt
þúsund krónur til hlaðsins. — Vinur, þú sem skrif-
aðir bréfið, við vitum ekki hver þú ert, af því að þú
lætur ekki nafns þíns getið, en Guð þekkir þig og
mun hlessa þig! Fátæk kona sendi líka Afturelding
kr. 100,00 í minningu um móður sína. Þessar gjafir
allar og fleiri smærri (lökkum við og biöjum Guð
að launa.
Eg er dyrnar, ef einhver gengur inn um mig, sá
mun hólpinn verfia . . . Jesús Kristur.
16