Barnablaðið - 01.12.1897, Qupperneq 6

98
áOan sáu þeir hana þarna niðri í garðin-
uni. Hún var líklega inni í einhverri tunn-
unni.
Það var leitað inni í hverri einustu
tunnu, en ekki var Gerða þar.
Barnfóstran mátti nú fara við svo búið,
en allt í einu nam hún staðar í garðinum,
því henni sýndist hún sjá á ofurlítinn rúð-
óttan kjól inni í hundaklefanum. Hún
gekk hægt nær, til að sjá hvað um væri að
vera. Jú, viti menn:—Leó lá þar við ann-
an vegginn og teygði úr sjer, og Gerða lá
hjá honum og hjelt höndunum utan um
hálsinn á honum. Það var auðsjeð, aðhún
var að tala við hann, þvl varirnar hreyfðust
á henni. Og rjett hjá stóra trýninu á Leó
lágu báðar jólakökurnar alveg heilar. Sein-
ast ætlaði Gerða að neyða hann til að fá
sjer bita, en það dugði ekki. Leó lá bara
kyr, og horfði mórauðu augunum sínum
þreytulega út í loftið. Það var auðsjeö, að
hann tók viljann fyrir verkið, en hann gat
ekki jetið neitt, en lá kyr og rólegur.
(Framh.)
Kaupstaðardrengurinn
Og
sveitadrengurinn,
\inu sinni var kaupstaðardrengur.
-,/ Hann átti að vera í sveitinni um
sumarið til að fitna. Hann var ó-
sköp grannur og magur og grár í gegn, af
því hann hafði drukkið svo miklu minna
af mjólk en sveitabörnin. Hann stóð úti
við garðinn og horfði ákindurnar semvoru
að bíta. Ein kindin var hrútur með ótta-
lega stórum hornum. Hann var þá að hugsa
um, að það væri gaman að koma á bak
hrútnum og hafa hann fyrir hest.
Þá kom ofurlítill drengur til hans. Hann
var stuttur og gildur, með hnöttóttar kinnan,
hann gekk niðurlútur með hendurnar i
huxnavösunun, og buxurnar hjengu ofan
um hann; þær voru allar stagbættar og
skinnbót aftan á ísetunni. Kaupstaðardreng-
urinn hjelt að það gæti nú skcð, að þetta
væri ekki neitt góður gestur; hann hafði
lesið um Indíána í Ameríku og ræningja á
Italíu, en vissi ekki hvort þeir voru í sveit-
inni.
Sveitadrengurinn horfði með stórum-
augum á kaupstaðardrenginn og spýtti karl-
mannlega út um annað munnvikið. Hann
varð nú samt að snúa bakinu undan, svo-
bótin á buxunum sæist ekki.
„Sæll vertu", sagði sveitadrengurinn.
„Kondu sæll“, sagði kaupstaðardreng-
urinn.
„Ert þú drengurinn úr kaupstaðnum,.
sem á að vera á Uppsölum í sumar til að-
fitna ?“
»Já«.
»Ja, þú lítur út fyrir að þurfa þess með«„
Kaupstaðardrengurinn fór nú að virða
sveitadrenginn fyrir sjer og sýndist hann
nú ekki vera neitt hræðilegur. (Framh.)
Le i ki r.
Snjóljósker(„snjólukt“). Eigum við að
búa til snjóljósker í kveld? Viðgetumgert
Í)að, ef snjórinn er mjúkur og gott að hnoða
íann. Við hnoðum fyrst litla snjóköggla fast
saman og leggjum þá í hring. Svo setjum
við annað lag af snjókögglum ofan á fyrsta lag-
ið, þó má ekki þrýsta þeim fast saman,
en þeir verða að liggja stöðugt. Innan í
miðjan hringinn setjum við dálítinn snjó-
köggul og í miðjuna á honutn gerum við
holu eins og í kertastjaka og stingum ofan
í hana kerti. Nú látum við hringana minka,
eftir því sem upp eftir dregur, og efst er'
bara dálítið op í toppinum. Svo kveykjum
við á kertinu, þegar dimmt er orðið. Þá
verðum við nú að gæta að okkur, að ljóskerið
hrynji ekki niður. Bezt er að snúa saman
dálitla pappírsræmu, binda hana á prik,
kveikja svo á ræmunni og seilast með prik-
ið ofan í ljóskerið til að kveykja á kertinu.
Það kviknar fljótt á því, ef einhvern tíma
hefir verið kvcykt á því áður. Þið getið ckki
ímyndað ykkur, hvað það cr fallegt, að sjá
ljósið skínagegnum ljóskerið langt út á snjó-
inn.
Útgefandi: Bríet Bjarnhjeðinsdóttir.
Prentsmiðja Dagskrár.