Barnablaðið - 01.04.1900, Page 2

14
flygi ekki upp í loftið. Hvorttveggja
festi klærnar í annað; örninn bjó með
hvassa neflnu sínu í síðuna á kettinum,
og kötturinn reyndi að bíta örninn á háls.
Loks gat kisa klórað úr erninum bæði
augun, og þá var hann óvígur orðinn, en
kisa, sem var mjög sár, var álitin sigur-
vegarinn.
Síðan vóru tveir ákaflega stórir krókó-
dílar í stórum aflöngum vatnskcrum born-
ir fram á leiksviðið, og svo var dauðum
grís kastað fram fyrir þá. Krókódílarnir
höfðu ekki fongið mat í máuuð, og vóru
svo syfjaðir og máttlausir, að þeir lágu
grafkyrrir í sólskininu og flatmöguðu i
vatnskorunum. Þ>á stökk dálítill drcng-
hnokki fram og kitlaði annan krókódílinn
á neflnu með spjóti. Krókódíllinn sperti
upp stóra ginið sitt og fór að klifrast
heldur þunglamalega upp úr kerinu til
að gleypa drenginn; hann brá sér fim-
lega undan, en krókódíllinn var stirður í
snúningunum. Þegar drengurinn sá að
krókódíllinn var vel vaknaður, þá vakti
hann hinn á sama hátt, og forðaði sér
svo út um dálitlar dyr á grindunuin. Nú
tóku báðir krókódílarnir eftir dauða grís-
num og stukku báðir upp til að gleypa
hann, en urðu þó ósáttir um skiftin á
honum. Þeir réðust þá hvor á annan í
óttalega órustu ; hvorugur gat bitið gegn-
um skrápinn á hinum. En loksins valt
annar þeirra á hrygginn og hinn reif
hann á hol, og hélt svo grísnum á eftir
sem sigurvegari.
Á eftir varð . orusta milli sex stórra
arabskra hunda og sex sjakala frá eyði-
mörkunum í Túran. Sjakalinn er af hunda-
kyni, eins og úlfurinn, en mildu huglaus-
ari. Sjakalarnir vildu með öllu móti
komast undan, en vóru reknir aftur, og
neyddust svo til að verja sig. Það varð
blóðugur bardagi; og bráðum lágu fimm
huudarnir dauðir á vígvellinum, en að
eins einn sjakali hafði faliið. Þá heyrð-
ist einhver siga á áhorfendabekkjunum.
Það var hinn ungi og hrausti kóngssonur
Abderraman, sem hvatti uppáhaldshund-
inn sinn, Valledivan. Hundurinn þekti
róm húsbónda síns og varð kjarkbetri.
Hann réðst á móti sjakölunum og feldi
þá alla, hvern á fætur öðrum, svo að nú
var honum heilsað sem sigurvegara.
Nú var, til að breyta um, otað saman
hýenum og úlfum. Og þegar búið var
að horfa á það, þá leóparð og panþer-
dýri, og fyrir framan þau var fieygt nýjuin
kjötbita. Bæði ætluðu þau að grípa
kjötbitann, en panþerinn, scm var bæði
sterkari og fimari, særði leóparðinn ban-
vænu sári og náði svo kjötbitanum.
Síðan var leiddur fram stór indverskur
fíll, með dálítinn turn á bakinu, og í
turninnm vóru fjórir bogmenn. Stórtgul-
flekkótt kóngtígrisdýr átti að vera ámóti
honum. Það var óvcnjulega fallegt og
stórt, og var kallað eftir myrkrahöfðing-
janum Ahriman. Tígrisdýrið sat á löpp-
um sínum; það dinglaði rófunni, og var
sem eldur brynni úr augum þess, þegar
bogmennirnir vóru að skjóta á það til að
reyta það til reiði. En það leit-út sem
það hefði ákvarðað að berjast ekki. En
þá kom ein örin í nefið á því, og rak það
þá upp ógurlegt öskur. Ahriman þyrlaði
snöggvast upp sandinum með skottinu, en
alt í einu stökk hann á ranann á fílnum.
Fíllinn öskraði af sársaukanuin, veifaði
rananum, lyfti tígrisdýrinu upp og
fleygði því með slíku afli langt burtu,