Barnablaðið - 01.04.1900, Qupperneq 4

16
fleygði sér sem kólfi væri skotið í veg
fyrir tígrisdýrið, greip í blóðuga bringuna
á því og barðist við það, til að reyna
að hrífa herfangið úr klóm þess. En
tígrisdýrið beit hægra handlegginn af hon-
um og kóngssonurinn fell særður í valinn,
áður en nokkur kom að hjálpa honum.
En Ahrimann stökk yfir girðingarnar með
Ljómalind í gininu og hvarf óðara.
Mikil var sorg gamla kóngsins, og mik-
il var sorg allra borgarbúanna í Ispahan
og í öilu kóngsríkinu. Allt iið kóngsins,
þær fimtíu þúsundir riddaranna með
gulibeizlin, flýttu sér að fara að leita að
kóngsdótturinni. Leir leituðu 1 hverri
gjá og klettaspruugu í Turan, þar sem
grimma tígrisdýrið var veitt. Þeir feldu
með spjótum sínum mörg þúsund villidýr,
en alt var árangurslaust. Þegar þeir höfðu
leitað ekki einungis í Turan, heldur í
hálfri Asíu, þá urðu þeir að fara við svo
búið heirn aftur til Ispahan með þær sorg-
arfréttir, að þeir hefðu ekki fundið kóngs-
dóttnrina, eða neinar menjar hennar.
Kóngurinn reif af sér gráa hárið sitt
og formælti sextugasta fæðingardegi sín-
um, sem hefði svift hann því sem liann
elskaði mest á jörðunni, henni Ljómalind
dóttur hans. Ilann skipaði öllum í ríkinu
að kiæðast sorgarklæðum, eins og þegar
drotningin hefði dáið, og að í ölluin must-
erum skyldi biðja fyrir kóngsdótturinni
Ljómalind, að hún fyndist aftur. Svo
lét hann það boð út ganga, að bver mað-
ur, sem gæti fært honum dóttur sína aft-
ur lifandi, skyldi fá hana fyrir konu og
verða kóngur yfir Persalandi, en sá sem
færði kónginum hana dauða, hann skyldi
fá að launum sextíu asna klifjaða með
gull og gersemar.
Margir tígnir kóngar og kóngasynir
fóru nú af stað til að vinna sér til svo
mikilla launa, og leita að hinni týndu
kóngsdóttur. En allir urðu þeirfyrr eða
síðar að koma tómhentir aftur. — All-
ir nema einn, og það var Abderraman
kóngssonur. Hann hafði heitstrengt, að
lcita að kóngsdótturinni í fimtán ár, og
finna hana og frelsa hana með vinstri
hendinni eða deyja ella.
Ef það hefði nú verið virkilega tígris-
dýrið Ahriman, sem hafði tekið kóngsdótt-
urina, þá yrði víst þessi saga ekki lengri.
Pví kóngstígrisdýr hlíflr engu, ekki einu
sinni þeirri inndælustu kóngsdóttur, sem til
er á jörðinni. En nú var það ekki svo.
Það var galdrakarlinn Hirmu, sem hafði
notað sér dýraatið til þess að framkvæma
skipun húsbónda síns fyrir sjálfan sig.
Hann hafði skift sínu hjarta við tígris-
dýrið, og meðan hans hjarta lifði, gat
tígrisdýrið ekki dáið. En nú leizt hon-
um svo vel á kóngsdótturina, að hann
vildi ekki láta slíkan fjársjóð sér úr greip-
um ganga, og ásetti sér að eiga. hana
heldur sjálfur. Og í stað þess að flytja
hana til Bom Bali, risakóngsins í Túran,
flutti hann hana moð sér heim norður
til Lapplands
Nú var haust og myrkur i Lapplandi.
Lappake.rlingin Piinpedora sat við eldinn
inni í tjaldinu og sauð graut, en sonur
hennar Pimpepantore beið eftir grautn-
um, og horfði altaf ofan á hrcinskinns-
stigvélin sin. Pimpepanture var mesta
meinleysisgrey, en bæði heimskur og latur.
Hirmu pabbi hans hafði viljað gera úr
honum galdrakarl, en það dugði ekki.
Svo vildi Pimpepanturo miklu heldur éta
og sofa, heldur en læra að vinna neitttil