Barnablaðið - 01.04.1900, Blaðsíða 5
17
gagns. Lappakerlingin sneri sér nú að
stráknum og sagði: „Hcyrir þú nokkuð?“
„Bg heyri snarka í eldi'num ogkrauma
í grautarpottinum“, sagði Pimpepanture,
og geispaði langan geispa.
„Heyrir þú ekki cins og einhverjar drun-
ur í dýri langt í burtu?“ spurði kerlingin.
„Jú“, sagði strákurinn — „það er vist
úlfurinn, sem er að eta upp hreindýrin
Okkar . (Framh.)
fSjestkomandi hjd maurunum
í iyróklœkj argarði.
Eftir dr. Vilh. Bergsöe.
I.
§
LLUM náttúrufræðingum og nátt-
úruvinum þykir Króklækjargarður
ínesta Paradís; þar flnna þeir ýms
fágæt grös, sem annars verður að leita
að langt upp í Noregi; þar fiuna þeir
greni og furutré, sem eiga heima í Kanada,
eu ekki hér á ströndum Kattegattsins í
Danmörku. Þar syngja fuglarnir; flug-
Urnar og fiðrildin suða í sífellu; þar skríð-
úr höggormurinn letilega áfram í mórauða
lynginu, og þar í garðinum er hið oigin-
lega heimili skógarmauranna. Hvergi í
Mlri Daumörku byggja þeir bú sín jafn-
stór og skipuleg og hér. Iívergi er jafn-
gott tækifæri til að kynna sér háttu og
]if þeirra eins og á þessum sólheitu sand-
hólum, þar sem nálarnar af grenitrjánum
%gja eins og þykkur gólfdúkur ofan á
úijallhvítum sandinura. Bu gestirnir í
skóginum cru dauðhræddir við skógar-
Þaurana; þeir geta hvergi verið öruggir
íyrir þeim; þeir vokja þá ef þeir leggja
8lg út af á daginn, og setjast í þéttar
raðir neðau á pilzin kvenfólksins. Gest-
irnir á baðstöðinni kvörtuðu um þetta,
og það var ákveðið, að eyða fjölda af
maurabúum. En þá sagði ég skógarverð-
inum frá starfsemi mauranna og stjórn-
vizku, og hvaða gagn þeir gerðu vexti
og viðgaugi skógarins. Hann breytti þá
áformi sínu, og skógarmaurinn fekk nú
að lifa í ró og næði, og byggja sínar
strýtumynduðu byggingar hvar scm hann
vildi. Nú fer björkin að hækka í loftinu;
limið verður þéttara en áður og stofninn
beinni og sléttari. Þetta er skógarmaur-
num að þakka. Iiann hefir eytt og fælt
í burtu skorkvikicdi þau, sem áður átu
blöðin af björkinni. Hann hefir lika fælt
burtu mýsnar, sem nöguðu börkinn af
trjánum, svo að þau þoldu ekki kuldann.
Jafnvel Iiöggormuriun hefir orðið aðhörfa
undan þessum óvini, sem sýnist vera svo
lítill og vanmáttugur. Þegar skógarmýs-
nar fóru burtu, þá hvarf höggormurinn
lílca. Srona miklu hefir þessi litla skepna
komið til leiðar.
Þegar maður gongur á heitum sumar-
degi nálægt maurabúunum, þá finnur
maður sterkan, þægilegan ilm, líkt og af
vanille, sem margir halda að sé af greni-
trjánum. Bu það cr ekki svo. Það kem-
ur af sólarhitanum á þessum háu maura-
þúfum, af því að greninálarnar, trjákvoðan,
kvistirnir og blöðin, sem eru í henni, fá
í sig ólgu eða súrna dálítið. Þegar
samau við þetta bætist hinu einkennilegi
vökvi, scm kemur frá skógarmaurunum,
þá kemur af þessu hinn furðulegi ilmur,
sem fiust að eins í vel heitu vcðri. Og
það má auka þennan ilm. Bf menn slá
hart með flatri hcndinni á maurabúið,
sem er glóðheitt af sólarhita, verður það