Barnablaðið - 01.04.1900, Blaðsíða 6

18
í sama bili alþakið af þúsmidum af maur-
um, sein koma í mestu bræði út urn allar
dyr strýtunnar, og setja sig allir undir
eins í óttalega skrítnar stellingar. Þeir
teygja frá sér tvo öftustu fæturna, beygja
afturlilutann upp á milli þeirra, og um
leið opna þeir óttalega stóran skolt, veifa
fálmunum og spúa ofurlitlum boga af
ilmandi vökva upp í loftið, svo að kendin
á þeim, scm sló á búið þeirra, verður
vot, þó liann haldi hcnni einni alin fyrir
ofan búið. Ef maður ber blátt blóm, t. d.
„gleymdu mér ei“, yfir þessa bogagusu, þá
verður það rautt hingað og þangað, og á því
sést, að það er sterk sýra, sem maurarnir
spúa úr sér. Ef beðið er lengur við búið,
finnur maður bráðlega til brennandi sviða
í hendinni. Þá er einhver maurinnbúinn
að klippa sundur skinnið á hendinni með
beitta skoltinum sínum og spúa maura-
sýrunni inn í sárið. Hún er ósaknæm,
nema fyrir sum litil kvikindi, en svíður
eins og mýflugubit.
Nú göngum við áfram inn í lund, þar
sem eru gömul furutré. Þar er graslítið,
og að eins brúnu furunálarnar liggja
hingað og þangað, eins og þunnar gólf-
ábreiður, og hér og hvar eru dökkgrænar
mosabreiður á milli. Hér er sá rétti
vinnustaður mauranna. Hér þjóta þeir
fram og aftur með ys og þys, eins og
sölumangarar með vörur sínar. Og í
skógarkyrðinni hoyrist sí og æ stöðugur
snarkandi kliður; það eru hljóð af fóta-
taki og hreyfingu margra þúsunda smá-
skcpna, sern allar starfa saman, vinna
að sama takmarki, að byggja sér heimili,
ríki, sem hefir sömu þýðingu fyrir þær,
eins og öll störf vor ínaunanna, sem vér
leggjum allan áhuga og kapp vort á.
Árangurinn af slíku maurafélagi eða
mauraríki er mauraborgin eða maurabúið.
Maurabúið ér strítumynduð hrúga, líkt
og varða, eða upprökuð taðhrúga. Sum-
ar maurategundir byggja Iéleg og lítil bú;
en búin skógarmauranna geta orðið yfir
tvær álnir á hæð, og um tólf álnir að
ummáli niður við jörðina. Þetta sýnist
nú vera álitleg bygging eftir dýr, sem
eru aðeins fáar línur á stærð. En þó er
maurabúið í raun og veru langtum stærra,
því vér sjáum að eins þann hluta þess
sem er ofanjarðar. Alt í kringum búið
niður við jörðina er stór snjóhvítur sand-
hryggur, sem auðsjáanlega liefir verið
kastað upp neðan úr jörðinni. Þar má
aldrei sjást fys eða strá. Þetta er nokk-
urskonar víggirðing í kringum borgina,
og cru á henni ótal útgöngudyr, þar sem
maurarnir geta gengið út um til að mæta
óvinum, sem ætla að gcra árás á borgina.
Undir víggirðingunni er sá hluti borgar-
innar, sem er neðanjarðar; þar eru götur,
herbergi fyrir mauraeggin, herbergi handa
ungunum, og gangar á milli. Þessar bygg-
ingar ganga oft þrjár álnir ofan í jörðina,
svo að borgin verður þá um fimm álnir
alls á hæð. Alt í kringum maurabúið
sjást svo-Iitlar skorur í jörðina í aliar
áttir, sem gauga út um allan skóginn.
En sé gætt betur að, þá sést að þctta eru
reglulegir þjóðvegir, sem maurarnir hal'a
gert lianda sér; því þessi litlu iðnu at-
orkusömu dýr ferðast aldrei annarsstaðar
en um þessa vegi. En svo finuast
stundum einstöku maurar hingað og þang-
að annarstaðar á jörðunni í skóginum. Það
eru veslingar, sem vilzt hafa af götunum
og nú veifa þeir í ákafa fálmunum til að
reyna að ryðja sér braut yfir stráin og