Good-Templar - 01.09.1900, Blaðsíða 8

112
Hallur og Ástríður.
Saga eftir Jóhannes Friðlaugsson.
fað var kveld eitt í Októbermánuði, að dagurinn var lið-
inn og kveld komið. Iíellirigning var úti og stormur mikill,
og barði hann bleytunni svo hranalega framan í kvennmann,
sem gekk götuna út að kaupstaðnum, að hún átti fult í fangi
að komast áfram. En það var auðséð að viljinn knúði hana
fram.
Það hlaut að vera mjög áríðandi erindi, sem oili því að
hún skyldi fara fiá íimm ungbörnum, og skilja þau ein eftir
í bænum, sem lá kippkorn fyrir innan kaupstaðinn.
Yeitingahúsið stóð í miðjum kaupstaðnum, og var það eitt
af reisulegustu húsunum í bænurn. Það lét hátt í þegar rign-
ingin skall á húsunum og dundi niður í ldaðið, on þó tók yíir
hávaðinn af háreistinni, sem kom frá veitingahúsinu; en þar
var nú ijós í hverjum Ijóra. Drykkjustofurnar vóru troðfullar
af karlmönnum.
Yeitingamaðurinn gekk tindilfættur með staupabakkann á
milli gestanna, og var auðséð, að hann réð sér varla fyrir gleði
þegar hann sópaði saman peningunum, sem kastað var á bakk-
ann, jafnóðum og staupin vóru tekin og tæmd.
Maður nokkur sat við annaíi borðsendann í drykkjustof-
unni, þar sem inir óæð]i menn sátu. Hann var á að gizka
um fortugt. Hann leit mjög í-æfdslegn út. Fötin héngu am-
ióðalega utan á honum skitin og rifin. Og það sást hver taug
og æð i andlitinu, sem alt var óhreint og blóðrisa, og var auð-
séð á öllu að hann var einn af áþjánarþýjum Bakkusar gamla.
llallur hét maðurinn og rendi hann áfergislega augunum
á eft.ir vínbakkanum, sem veitingamaðurinn bar á milli gest-
anna, og var auðséð, að hann langaði í sopa. Veitingamaður-
inn nálgaðist borðsendann og bauð sessunaut Ilalls staup.
Hallur rétti fram hendina skinhoraða og ætlaði að taka eitt
vínstaupið, en þegar veitingamaðurinn sá tilræðið, kipti hann
bakkanum að sér og mælti : „J?ú fær ekkert nema þú borgir
um leið“. — „Æ, blessaður, iánaðu mér ögn með einhverju
móti, vinur; ég skal standa þér skil á því undir eins og ég
get“, mælti Hallur og mændi á veitingamanninn. „Noi, eklri