Muninn - 01.02.1950, Blaðsíða 3

M U N I N N
.‘55
SVEINN SKORRI:
Og sólin skein
Sólin skein, og flugurnar suðuðu.
Það var blæjalogn sunnan undir
veggnum. Hann var lieitur af sólskin-
inu, og rifurnar í gráum, veðruðum
borðunum glenntust á móti sólskin-
inu. Flugurnar iðuðu, þær þutu upp,
skelltu sér síðan á vegginn aftur, svo
að small í. Þetta voru bústnar og sæl-
legar maðkaflugur. Börnin sátu þarna
í sólheitu skjólinu. Þau þögðu, þau
voru hætt leiknum. Telpan sat í gras-
inu. í gráum sokkunum og ógreiddu
hárinu sátu mosi og rusl. Hún reytti
grasið með hendinni, lítilli, óhreinni
hendi með moldbrúnum handarbök-
um og kreisti það, svo að grænn safi
þrýstist út um greiparnar, svo fleygði
hún því frá sér.
Drengurinn lá á bakinu, þyril-
hrokkið hárið lafði niður í augun.
Hann dinglaði öðru hnénu fram og
aftur. Hann liarfði út í bláinn. Dökk
augun sýndust svört, þegar hann kipr-
aði þau saman á móti sólskininu. —
Hvers vegna var sólin svona heit og
björt, að maður þoldi ekki að horfa
á hana?
Skyndilega settist fluga á ennið á
honum. Hann ætlaði að grípa hana,
en hún var horfin. Hann velti sér við.
Hann lá stundarkorn og athugaði ið-
andi skordýrin. Svo reis liann liægt á
fætur. Hann fikraði sig að veggnum.
Þarna settist ein bústin. Nei — hún
fór aftur. Þarna-----hann skellti hend-
inni yfir staðinn, síðan lyfti liann
henni varlega.
Nei — hún liafði sloppið.
Við smellinn þutu flugurnar frá, en
þær komu fljótt aftur. Telpan fylgdist
með veiðinni í Jrögulli eftirtekt.
um. Úti æpir múgurinn. — Frelsi —
frelsi.
Það rignir á götuna. Svo skín sólin.
En alla vantar frelsi.
Svch't bifreið þýtur um götuna.
— Frelsi, æpir lýðurinn. Hleyptu
okkur inn, frelsi.
Einu sinni sagði einhver maður.
— Sælir eru einfaldir.
Sveinn Skorri.
Loksins — loksins, þarna hafði liann
eina. Kvikindið datt niður í giasið.
Drengurinn greiddi stráin varlega
sundur..
Hvert hafði hún lent? Jú, þarna
skreiddist luin. Hann tók liana milli
gómanna og liélt í fæturna. Hún suð-
aði ofsalega, hún sneri upp á sig, yfir
nöglina, út á hörundið. O — hún gæti
bitið. Hann sleppti. Aftur leitaði hann
hana uppi og tók í annan vænginn.
Hann tók fjöl og lagði hana þar á.
Hún lá um stund afvelta og suðaði,
síðan komst hún á réttan kjöl.
Hún tók til fótanna. Henni miðaði
áfram. Annar vængurinn Iafði beint
út frá bolnum, hinn lá eðlilega aftur
yfir bakið.
Drengurinn settist með fjölina, og
börnin horfðu á kvikindið skreiðast
áfram. Hún staðnæmdist. Með öftustu
fótunum greip- hún upp yfir bolinn,
eins og hún vildi strjúka af sér óhrein-
indi.
Drengurinn greip fluguna. Hann
sleit vænginn, sem lafði.
Svo sleppti hann henni. Nú trítlaði
kvikindið áfram. Hún var víst léttari
á sér svona.
Það væri nógu gaman að sjá hana
alveg vængjalausa. Hinn vængurinn
fór sömu leiðina og sá fyrri.
Flugan trítlaði enn af stað. Svo valt
hún um. Hún lá og baðaði fótunum
upp í loftið.
Drengurinn brosti. Hann bjóst til
að skerða skepnuna frekar að líkams-
hlutum. Hann tók í einn fótinn.
Smellur.
Telpan sló flötum lófanum beint í
andlit drengsins.
— ÓJrokki. Með storkandi brosi
horfði hún litlum tindrandi augum á
hann.
Það er sárt að vera sleginn beint í
andlitið af jafnöldru sinni.
Augu hans urðu rennvot,.ef til vill
af sársauka, ef til vill af reiði.
Blóðið Jraut fram í andlitið á hon-
um. Hann var fokvondur. Þau voru
bæði risin á lætur. Augu hans brunnu
af heift. Hún horfði nístandi á hann.
— Ræfillinn þinn, Jrú ert slæmur.
Þú ert miklu verri en Nonni í Koti.
Drengurinn rauk á hana. Þau velt-
ust í grasinu. Brátt hafði hann yfir-
höndina og kraup á hnjánum yfir
lienni. Hann þrýsti örmum hennar
að sverðinum.
— Nú skaltu. . . .
— Slepptu mér, slepptu mér, annars
skal ég segja pabba Jrínum allt, og Jrá
verðurðu flengdur.
Hún lagði áherzlu á síðustu orðin.
Pabba! — Hann hikaði. Óljós kennd
skaut upp kollinum. Flengdur, það
var eins og moigunandvari sveipaði
Jjoku frá í hugarheimi hans.
— Slepptu, eða ég kalla á hjálp. —
Ætlarðu að sleppa? — Hún opnaði
munninn ogglennti upp augun. Hann
sleppti. Hann varð skömmustulegur.
Sólin liellti geislum sínum yfir þau.
Þau voru heit af reiði og sársauka-
fullri gremju. Hún reis á fætur, káfaði
eitthvað í pilsið, líkt og fullorðin
stúlka myndi hafa gert til að laga Jrað.
Hún togaði peysuna niður og strauk
yfir brjóst sitt til að slétta hana. Svo
horfði hún storkandi á drenginn.
Hann lá á hliðinni, studdist við oln-
Ijogann og horfði niður í bælt grasið
og tók að bora með vísifingri vinstri
handar niður í moldina. Hann beit á
jaxlinn. Hann langaði til að gráta af
reiði. Hann gæti barið Jressa stelpu.
Hún hafði haft eins gaman af flugunni
og Jiann.
Þau Jrögðu.
Drengurinn var sárgramur. Enginn
skildi hann. Engum þótti vænt um
liann.
Verri en Nonni í Koti. Gat það
verið?
Hann skyldi Irerjast. Berjast við-
berjast við Nonna. Hann skyldi-------
liann skyldi falla með sæmd, hann
skyldi falla eins og hetja, eins og
Kjartan.
Skyldi hún Jrá segja. „Þeim var ég
verst, sem ég unni mest“? Nei, svo
yrðu þau Nonni kannske lijón.
Nei — nei. Sjóðheit tilfinning læst-
ist um drenginn. Hann skyldi berjast
við bolann, láta bolann tæta sig sund-
ur, láta gulhvít hornin litast í blóði
sínu, láta kjöttætlur sitja eftir á hvöss-
um stiklunum.
Ogsvo myndi hún gráta, Jregar hann
yrði jarðaður, gráta ylir Jrví, hvað hún