Muninn - 01.05.1959, Qupperneq 7

doktorsnafnbót fyrir að sýna fram á, livað
Reykvíkingar séu merkilegar menn. Ann-
ars skal ég láta Jón Einarsson og Reykvík-
inga eina um þetta mál.
Eg sé ekki ástæðu til að elta nánar ólar
við það, sem fram kemur í oftnefndri grein
Jóns Einarssonar, enda margt þar svo barna-
legt, að furðu sætir (sbr. gljápússaða víkur-
drengi o. fl.).
Að öllu samanlögðu virðist greinin í
Gambra hafa komið miklu róti á sálarlíf
J. E. og jafnvel hafa haft örlítil „pedagóg-
ísk“ áhrif, og fullviss þykist ég um, að þessi
grein muni hafa einhver áhrif líka. Veit ég,
að Jón Einarsson mun sæta fyrsta lagi að
svara henni og þá af þeim röskleik og al-
vöruþunga, sem honum er laginn.
Þar sem við Jón hverfum nú báðir af
braut úr þessum skóla, þá vil ég nota þetta
síðasta tækifæri til að benda nemendum
hans og öllum öðrum lesendum Munins á,
að ekki mun völ á ákjósanlegri sálusorgara
í náinni framtíð en Jóni Einarssyni.
Með þökk fyrir birtinguna,
M. A. 14. maí 1959,
Björn Friðfinnsson.
Opinberun Bjarnar.
Síðan ég reit athugasemd mína við grein
U. f. F., hefur ritstjóri Gambra beðið okk-
ur að koma því á framfæri í Munin, að
höfundur greinarinnar sé Björn Friðfinns-
son. Fyrir nokkrum dögum kom svo „Björn
sjálfur“ að máli við mig og fór þess á leit,
að hann fengi að svara athugasemd minni.
Kvaðst hann mundu svara málefnalega,
hvað hann hefur eigi efnt, en fer nú jafn-
vel enn frjálslegar með sannleikann en áð-
ur. Ég taldi rétt að verða við tilmælum
Bjarnar, einkunr vegna þess, að trúverðug-
asti ritnefndarmaður Gambra hafði þá ný-
lega tjáð mér, að fengi Björn ekki að svara,
mundi „hann sitja uppi með alla skömm-
ina". Þótti nrér þetta hreinskilnislega
mælt og viturlegt að viðurkenna, að skömm
væri að skrifum Bjarnar. Það virtist því
arengilegt að leyfa Birni að bæta fyrir
„skömm sína“.
Það er rétt, að ábyrgðarmaður Gambra tjáði
nrér, Irver væri höfundur greinarinnar, en
hann sagði það ekki í unrboði ritnefndar
eða höfundar hennar, og því tók ég það sem
algjört trúnaðarnrál af hans hálfu. Ritnefnd
Gambra hafði forðazt að nrinnast á þetta
við mig og „Ursus sjálfur“ ekki lraft þor
til þess.
Að þessu athuguðu taldi ég nrig ekki
geta skrifað svar nritt til Bjarnar Friðfinns-
sonar, en verða að nriða það við U. f. F.
Annars hefur „Björn sjálfur“ sagt mér, að
þetta hafi ekki verið neitt dulnefni, heldur
fangamark hans latneska heitis, senr hann
kveður vera: „Ursus filius Friðfinni.“
Ekki gat ég lesið þetta úr stöfunum, og
eigi er mér kunnugt um, að nokkur lrafi
skilið þá svo. Og menn geta naumast láð
mér það, þótt mér dytti enginn Ursus í hug
í sambandi við Björn Friðfinnsson. Lesend-
ur dæma svo um það, hvort það hafi verið
„af einskærri vangá og vanrækslu ritnefnd-
ar“ og höfundar, að greinin var ekki birt
undir nafni, eða hvort þar átti af ásettu
ráði og vitandi vits að vega aftan að úr
launsátri.
í grein sinni gefst Björn algjörlega upp
við málefnin, en bætir við sínar fyrri „glós-
ur og hártoganir“. Ef til vill á það rætur
sínar að rekja til sálarástands og „falsraka
Javamannsins sáluga“, sem hann vitnar í í
Gambragrein sinni.
Loksins gerir þó Björn nokkra grein fyr-
ir skoðunum sínum um Utgarð, en lætur
um leið að því liggja, að hugur muni ekki
fylgja máli, þar sem ég á hlut vegna þess,
að ég hafi ekki haft ástæður til að dveljast
þar á þessu skólaári. Ég spyr, er þessu ekki
eins háttað um Björn? Getum við ekki báð-
m u n i N n 83