Muninn - 01.04.1993, Page 14

RAUNIR
FRAMHALDS-
SKÓLANEMANS
Skammdegisnótt á norðurhjara
veraldar sem á engan hátt er ólík
systrum sínum. Norðanhríðin er hætt
fyrir skömmu en áfram er skafrenningur.
Utanaðkomandi vera myndi heillast af
hvisshljóðinu og því að sjá hvítt efnið
þyrlast rétt yfir jörðu. En sýn þessi er
aðeins hluti af lífi íbúa þessa fimmtán
þúsund manna bæjar. Veturinn grefur
sig inn í sálir manna og dýra þar sem
þau hnipra sig saman í öruggum og
hlýjum skjólum sínum. En viti menn! I
byggð þessa sjálfsánægða og lífsglaða
fólks má greina ljós í þakglugga ofarlega
í bænum. I glugganum má svo aftur
greina andlit sem horfir skelfingar-
augum yftr bæinn.
Hann gengur frá glugganum og
horfir blóðhlaupnum augunum á
útvarpsvekjarann, 6:15. Því næst styður
hann á snooze-takkann, 5:45. „Guð minn
góður! Hún er að verða sextán mínútur
yfir sex." Þessar tvær setningar
bergmála inni í hausnum á honum því
þar er ekkert, hann er galtómur.
Sálarástandi þessa unga manns er ekki
erfitt að lýsa, maður þarf aðeins að líta í
kringum sig í herbergi hans. A gólfinu
eru gosdósir, matar- og snakkumbúðir,
útklíndar skólabækur og óhrein föt.
Rúmið er virkilega subbulegt og
áreiðanlega ágætis vísir að lífríki í því.
Við hliðina á ruslakörfunni má sjá
verulega vel myglað bananahýði sem er
eflaust mjög gott dæmi um hvemig allt,
jafnvel hans velþekkta körfuboltageta,
hefur farið úrskeiðis. En allt þetta ógeð
nær ekki minnstu athygli unga
mannsins. Aðeins eitt í þessu
myglulyktandi herbergi virðist ná
athygli hans. Það er lítið kámugt blað
sem fest er upp á vegg með gömlu og
drullugu kennaratyggjói. Hann horfir
sem dáleiddur á próftöflu sína. „Sex
tímar og 59 mínútur í fyrsta prófið, STÆ
403," hugsar hann. „Hvers vegna í
andskotanum byrjaði ég ekki að læra
fyrr? Hei! Reyndu að ná tökum á
sjálfum þér maður, það þýðir ekki að fást
um það núna. Þú verður bara að reyna
að læra meira áður en prófið skellur á,
aðeins meira." Hann ryður öllu af
skrifborðinu, útvarpsvekjarinn skellur á
gólfinu (greinilega ekki í fyrsta sinn). Af
gólfinu grípur hann klístraða
stærðfræðibókina, lætur tilviljun ráða
hvar hún opnast og hefur lesturinn:
„Eins og augljóst er (auðvitað) fæst
eftirfarandi ójafna og regla með
umskriftum: | ^ /(x)dx-o| áS-s<e." í
klukkutíma, eða til korter yfir sjö, les
hann svipað efni en skilur þó minnst af
því. Hann ákveður að taka sér örhtla
hvíld því þreyttur heilinn er fyrir löngu
hættur að fylgja augunum eftir. Hann
hendir bókinni út í horn og kastar sér í
rúmið. Hann dregur að sér súra
svitalyktina úr sænginni og lokar
14
MUNINN