Muninn - 01.04.1993, Síða 24

UTIVISTARFELAC M.A.
Eins og þið vitið flest var hið unga
ÚTMA-félag stofnað í haust og voru
væntingar til félagsins miklar. Ætlunin
var að stunda sem mesta útiveru í nafni
skólans og njóta þar með okkar
yndislegu íslensku náttúru. Framtaks-
semi stjórnar þessa félags hefur reynst
vera mun minni en áætluð var í upphafi,
það hefur líka verið einstaklega erfitt að
finna tíma til útiveru sem öllum hentaði.
Við viljum þó að þið vitið kæru
skólafélagar að allar tilraunir ykkar til að
hta upp úr skólabókunum, dusta af
skíðunum, taka fram gömlu skautana
eða jafnvel bara gönguskóna styðjum við
í ÚTMA af alhug.
Við vitum að innan þessara
skólaveggja leynast margir sem stunda
mikla útiveru, en það eru því miður fleiri
sem verða af allri útiveru vegna þessa að
þeir segja við sjálfa sig að þeir hafi engan
tíma til að „eyða" í svona nokkuð. En
það er ekki spurning um að hafa tíma,
maður verður að gefa sér tíma, því að
útivera er holl og okkur öllum
nauðsynleg.
✓
A síðustu önn gerðum við tvær
tilraunir til útiveru á vegum félagsins og
heppnuðust þær misvel... eða misilla!!!
✓
(ég ætla að segja frá þeim hér). A þessari
önn eiga tilraunirnar að verða fleiri og
við vonumst til að undirtektir af ykkar
hálfu verði betri!
Fyrsta ferð félagsins var ákveðin.
Sunnudaginn 15. nóv. var ætlunin að
ganga upp á Súlur. Dagurinn rann upp
heiðskír og fagur, hagstæðara veður
hefðum við ekki getað fengið til þessarar
miklu ferðar... Nei, svo gott var það
ekki. Reyndar voru veðurskilyrði ekki
mjög góð. Það var úrheflisrigning og
rok! Það var svo brjálað veður að það
sást ekki einu sinni í toppinn. Það hefur
eflaust hvatt flesta þá sem „ætluðu" með
í ferðina til að grýta vekjaraklukkunni í
vegginn og halda áfram að sofa. (Ég
hefði eflaust gert það sama ef ég hefði
ekki haft þá slæmu reynslu að klukkan
kastaðist til baka í mig þannig að ég
vaknaði þrátt fyrir allt.) Við vorum sem
sagt fjórar galvaskar stúlkur sem
mættum á umræddan mótsstað á
umræddum tíma. Guðrún 4.B, Jóhanna
3.A, Signý 3.U og svo auðvitað ég. Þegar
okkur var orðið ljóst að fleiri mundu ekki
stíga úr rekkju þennan morgun til
þessarar farar ákváðum við að láta samt
ekki deigan síga og gengum af stað til
fjalla með gott nesti í pokum. Við vorum
farnar að þurfa að skríða áður en langt
um leið til þess að fjúka einfaldlega ekki
til baka. Köld rigningin sló okkur í
framan og vindurinn gerði gys að okkur
með því að henda okkur fram og til baka.
Við ákváðum þó að gefast ekki upp, því
að við vildum sanna dug okkar. Það var
þó orðið þannig að lokum að við sáum
ekki skreflengd fram fyrir okkur og
verðum við að viðurkenna að þá vorum
við famar að örvænta. Við höfðum reipi
j
24
MUNINN