Dýravinurinn - 01.01.1891, Blaðsíða 10

10
ímynda jeg rnjer nó kannske að við hefðum ekki riðið svo gapalega annars. Enn
það eru iíka bannsettar bykkjur sem ekki þola að þeirn sje riðið svona einn dag,
eða svo, án þess að drepast eða uppgefast“.
„J>ví ætli það sje ekki, enn öllu má ofbjóða“.
„það veit jeg — enn er það að ofbjóða — er það nokkur skepna, setn
ekki þolir annað eins og það. Svona riðum við þangað til við komum að Ferju;
þá var farið að rökkva, hestarnir eins og dregnir af sundi, enn skrattakornið þeir
voru móðir til muna. Við átturn eptir, eins og þó kannast við, góðan þriðjung
epfir heirn, og heirntuðum þessvegna ferjuna strax; Gísli ferjumaður Ijet sem það
væri illferjandi, það væri komið svo mikið ísskrið í ána, enn það var ekkert annað
enn kenjar ór honum, það sáum við þegar korn ofan að ánni; það var lítið sern
ekkert krap í henni þar sem dró í lygnur við löndin, en eptir henni miðri veltist
grængolandi krapakólga, en það var auðheyrt á straumhljóðinu að það var ekkert
orðið hart eða sarnfrosta, svo að það var allrablessaðasti flutningur á ánni, og
ekkert að synda yfir ána, þó að sundið væri nokkuð langt; við rákum hestana
ótí, og jeg sá strax að sá skjótti greip ekki sundið eins íljótt eins og jeg bjóst
við, svo að jeg sagði svona við Gunnar: „Ætli hann sje orðinn uppgefmn fola-
fjandinn?“ Enn í því fór hann að synda, svo að karl hjelt hann væri bara að
þessu af kenjum; svo svntu þeir áfrarn, og flæktust töluvert ofan eptir krapa-
strengnum, enn höfðu sig þó yfir ór honum, og svo að landi; enn æði miklu kom
sá skjótti seinna upp ór enn Jarpur, og hrakti miklu meira; enn það írnyndaði
jeg mjer að kærni af því að hann væri óvanari; svo komum við að landi í ferju-
skarðið, og við sendum Gísla eptir hestunum, meðan við vorum að dóta okkur
til, og fá okkur hressingu, þvf að hann var rækalli kaldur og farið að dimma.
En þegar okkur fór að lengja eptir Gísli, fórum við að finna hann; þá var
hann bóinn að leggja við þann jarpa, og bar ekkert á honum, enn hann var bara
bóinn að korna beizlinu upp í þann skjótta, enn gat ómögulega komið honum ór
sporunum. Jeg fór svo til hans, og leizt mjer ekki á; Skjóni stóð í keng og
skalf og nötraði á beinunum, og hálfblóðug froða vall ót ór kjaptinum á honum;
jeg tók svo strax ót ór honurn beizlið, og hjelt hann hefði stirðnað bara svona,
og fór að strjóka hann urn hálsinn og niður, enn þá datt hann niður, og drapst
þarna í höndunum á okkur, rjett að segja strax; það var ekki þol að tarna; nei,
jeg hefi aldrei á æfi rninni verið svikinn eins hroðalega á nokkururn lresti eins
og honum“.
Svo var sagarr af Skjóna á enda; ekki eitt einasta aumkunarorð með
þessum píslarvotti hestaníðslunnar á Islandi; það var eins og þess eins væri vert
að geta, að hann var ekki skapaður ór stáli, og var ekki ódrepandi hvað mikla
hörku og miskunnarlausa grimmd sem eigandi hans beitti við liann í hugsunarleysi
og mikilmennsku; eða verður annað grimmilegra gjört við hest, enn að setja liann
löðursveittan á sund í krapabólgið jökulvatn?
Jeg var bóinn að fá nóg af sarntali þeirra hestavinanna, kvaddi sem
hraðast og fór.
J. J.