Dýravinurinn - 01.01.1891, Blaðsíða 41

41
Læs hundur.
ðfohn Lubbock, inerkur vísindamaður, ritaði nýlega um vitsmuni hunds eins
er hann átti. Hundur þessi hjet Vani, og segir Lubbock frá honum á þessa leið:
„Jeg ritaði á þykk pappírsspjöld, öll jafn stór, 10 þjiml. löng og 3 þuml.
breið, ýms orð, öll með sama letri og lit. þannig ritaði jeg á eitt spjaldið orðið
„matur“, á annað orðið „bein“, á hið þriðja „vatn“, hið fjórða „jeg vil
fara út“, hið flmmta „klappaðu mjer“ o. s. frv. Jeg ljet spjöld þessi liggja
á gólfinu í einu horninu í svefnherbergi mínu og þar gat hundurinn gengið að
þeim þegar hann vildi. Enginn mátti snerta á þessum brjefspjöldum nema jeg,
og það gjörði jeg til þess, að geta verið viss um að hann gæti ekki valið þau
eptir lykt, en yrði að brúka augun eingöngu.
Jeg hef haft sama orðið á fleiri spjöldum enn einu. svo hann gæti ekki
þekkt spjaldiö af vana, eptir útliti eða af lykt, heldur yrði að þekkja orðið; þegar
hann t. d. kom með spjaldið, sem orðið „matur“ stóð á, ljet jeg annað spjald í
stað þess á gólfið.
þegar hann svo t. d. er svangur, þá kemur hann með spjaldið, sem orðið
„matur“ stendur á; ef hann fær lítið í cinu, þá kemur hann með spjaldið aptur og
aptur þangað til hann er mettur og að því búnu leggur liann sig niður á gólfið.
Jeg er orðinn sannfærður uin að hann þekkir orðin af sjón en ekki af lykt, þvf
þegar jeg segi við hann „nú ætla jeg út, þá dillar hann skottinu og hleypur
glaður eptir spjaldinu ,jég vil fara út,“ og þegar liann kemur með skakkt spjald —
t. d. það sein orðið ,,bein“ stendur á, þegar hann vill fá vatn — þá snertir hann
ekki beinið, en hleypur burt með spjaldið, og kemur aptur með það spjald, sem
orðið „vatn“ stendur á; þegar hann svo fær vatnið, eða hvað annað, sem hann færir
mjer rjett spjald upp á og liann vill fá, þá verður hann kátur, svo það er auðsjeð
að hann er sjer þess meðvitandi að liann er að biðja, og að liann þarf að þekkja
rjetta spjaldið til þess að fá það, sem hann vill.
|>cgar Vani ininn er orðinn fulllærður í þessu, þá ætla jeg að fara að reyna
livort hann ber skyn á reikning eins og sagt er að sumir hundar gjöri.
Jeg rita þetta ekki af því, að jeg haldi að minn hundur sje vitrari enn
mörg önnur dýr, heldur til þess að vekja athygli manna á því, að það er hægt
að kenna skcpnum, einkum hunduin, ýmsar aðferðir til þess að gjöra mönnum
skiljanlegt hvers þær þarfnast og hvað það er, sem þær langar til“.
T. G.