Dýravinurinn - 01.01.1891, Page 14

14
Grátitlingurinn.
Ungur var jeg, og ungir austan um land á hausti laufvindar bljesu Ijúfir, ljek jeg mjer þá a& stráum. Jeg fann á millum fanna í felling á blásvelli lúfa-lága vife þúfu lítinn grátitling sýta.
En hretife kom, afe hvetja liarfea menn í byl-sennu; þá sat jeg ennþá inni alldapur á kvennpalli. Flogife gat ekki hinn fleygi, frosinn nifeur vife mosa; augunum útta-bljúgum á mig skaut dýrife gráa.
Nú var tryppife hún Toppa tetur á annan vetur fegursta hross í haga, og hrúturinn minn úti. Heffei jeg þá sjefe injer heffei hundrafe Toppum og undrum ótal hornúttra hrúta heitife drottinn jeg votta:
þetta var allt, sem átti ungur drengur, og lengi kvöldih þetta hií) kalda kveiB jeg þau bæöi deyBi. Abrahams dýrfear-dæmi drengur í litlu gengi aldrei á Isafoldu eptir breytir, en neitar.
Daginn eptir var aptur uppstytt svo ab menn hittu leiö um snjúfgar slúbir storfear, og frost var orfeií). Kalinn drengur í kælu á kallt svell (og ljúft fellur) lagfeist nifeur og lagfei lítinn munn á væng þunnan. —
En þafe, sem mest jeg unni, úti ■— Toppa og hrútur — úvitringarnir ungu einmana kuldann reyna. þíddi allvel og eyddi illum dróma mefe stilli, sem afe frostnúttin fyrsta festi mefe væng á gesti. —
Sekur var jeg og sækja sjálfsagt hlaut jeg mefe þrautum aleigu mína og ala ötull hæfei vife jötu. Gesti yfear! því ástar úkvikul tryggfe til byggfea vorra leifeir á vorum vegar-slinga titlinga.
Ilvernig fór? Iljer jeg gjarna hjarta mannlegt um sanna, afe, hvafe sein hinu lífeur, hjartafe gott skúp oss drottinn. Lítill fugl skauzt úr lautu lofafei gufe mjer ofar, sjálfur sat jeg í lautu sárglafeur og mefe tárum.
Felldur em eg vift foldu
frosinn og má ei losast;
andi gubs á mig andi,
ugglaust mun jeg |iá liuggast.
Jónas Hallgrímsson.