Heimilisblaðið - 01.07.1922, Qupperneq 10

90
HEIMILISBLAÐIÐ
hyskið fær aldrei fylta ámuna, eins og yður
er öllum kunnugt! En svo virðist mér, sem
vér séum þegar fullsaddir af viðskiftum við
þenna lýð, fjárgræðgi prestanna og heimsku
hjali, sem eg, að minu leyti, trúi ekki af
einu orði. Og framvegis mun eg engin mök
eiga við kirkju né prest, — og skal hvor-
ugt af mér hafa eða mínu fólki nokkurn
hlut héðan af, hvorki fé né annað. Þannig
er nu minum hug varið og áformum!«
Tal þetta féll nú niður um stund, því að
i þessum sömu svifum komu tvær mat-
reiðslukonur inn í salinn og báru trog eitt
mikið á milli sín. í troginu var svínsskrokk-
ur, steiktur og matbúinn í heilu líki. Tóku
veizlugestirnir nú aftur til hnífanna, en
fremur var það til að sýnast, því að menn
voru þegar mettir orðnir af því, sem fyrir
hafði verið á borðunum. Menn tóku sér
bita af hinni ljúífengu steik og dáðu hina
rausnarlegu framleiðslu. Tæmdu menn síð-
an horn og ölkollur enn nokkrum sinn-
um, en stóðu siðan upp frá borðum og
þökkuðu húsráðanda með miklum virktum
góðar veitingar. Bundu veizlugestir það fasl-
mælum með sér, að hittast fyrsta dag jóla
við kirkju, til þess að ganga úr skugga
um það, hvert efni væri í hinum nýja
presti. Lögðu gestirnir siðan af stað,
hver til sins bús, að undanskildum þeim
Jóni á Kjálkabjörgum, Sigurði að Hrygnu-
slöðum og gamla bóndanum, sem fyrstur
hafði tekið til máls gegn Danaveldinu. En
þeir urðu eftir hjá Birni og sonum hans.
Málsháttavísa.
»Allra brota er einhver bót«
ef ekki er þrot á ráðum.
Hugvit nola, liönd og fót,
hugurinn otar dáðum.

(Framli.)
Skömmu eftir það er hann heimsótti
verksmiðjuna, hvarf hann skyndilega írá
Oxlord, vildi enga hjálp þiggja af frænda
sínum og gekk í mannvinafélag nokkurt.
Hann taldi það hlutverk sitt að efla með
öllu móti hið háleita og mikla málefni
kristindómsins að gera alla bræður og syst-
ur. Hann talaði á samkomum, ritaði blaða-
greinar og sótti heim fátældingana í aum-
ustu skuggahverfum borgarinnar. Hann var
næsta ötull og vel máli farinn og var því
brátt talinn duglegur forvígismaður hins
góða málefnis. Hann bjó meðal fátækling-
anna, sumpart af því, að hann hafði mæt-
ur á nægjusömum lifnaði og sumpart af
þvi að hann var til neyddur. Blaðagrein-
arnar, sem hann ritaði voru illa borgaðar;
varð hann því oft að leggja á sig allharða
líkamlega vinnu jafnframt ritstörfunum;
einu sinni gekk hann að verki í skipakví-
unum og einusinni var hann dyravörður í
vöruhúsi einu i City, meginhluta Lundúna-
borgar; ekkert starf taldi hann fyrir neðan
virðingu sína.
Hann var þó enginn auli í fjársökum;
liann vissi vel, hvers virði peningar voru
og hversu mikið golt hann gæti látið af sér
leiða, ef hann hefði þó ekki yæri nema lít-
inn part af auðæfum frænda sins. Og þvi
yar það, er hann fór til fundar vlð hann
á þessu kvöldi, þá vænti hann þess i raun
og veru, að .Tósef mundi láta verksmiðjuna
af hendi við sig eða þá íela sér stjórn
hennar að minsta kosti. En þegar hann nú
var á leið frá honum, þá sá hann, hve sú
von hans hafði verið heimskuleg. það er
engin leið, jafnvel á vorum dögum, að fá