Heimilisblaðið - 01.07.1922, Qupperneq 12

92
HEIMILISBLAÐIÐ
hóp aí veslings sveltandi skjólstæðingunum
hans.
Þung alvara færðist yfir hann, og hann
vék sér ytii* á götuna hinum meginn, til
þess að komast hjá að hitta þennan glaða
hóp veraldarbarna; en þegar hann var á
leið yfir götuna, kom hann alt í einu auga
á svo unga og fríða stúlku, að honum var
ómögulegt að hafa augun af henni.
Hún var grannvaxin og hreyfingar henn-
ar yndislegar, og svo var hún bjarthærð,
að hárið lá eins og Ijósband um enni henn-
ar og um andlit henni; minti sá svipur
Brian á fíngerða postulínsmynd frá Flórenz.
Hún stóð nú þarna og var að tala við
ungan mann laglegan, og var ekki að sjá,
að honum leiddist neitt þó að seint gengi
með að koma sér fyrir í vagninum, en á
meðan hún var að tala, þá féll kniplinga-
sjalið af höfði hennar niður á herðarnar;
sáu þá allir demantinn skæra, sem hún
bar á hálsi sér.
Brian hafði ekki augun af henni og i
þessum sömu svifum sá hann, hvar maður
braust fram meðal allra hinna mörgu áhorf-
enda; hann greip demantinn, skjótur sem
elding og ruddist svo aftur út úr mann-
þrönginni og hvarf.
Stúlkan unga hljóðaði upp yfir sig og þá
kom nú heldur skrið á mannmergðina;
en fylginautur hennar braust gegnum múg-
inn til þess að elta þjófinn. Brian varð þó
fljótari og náði þjófnum við næsta götuhorn;
hann barðist stundarkorn við veslings
manninn banhungraðan, svo varð hann
yfirsterkari.
»Það var vel af sér vikið, lagsmaður«,
sagði þjófurinn og stundi við og einblindi
á Brian og rétti honum demantinn. »En
láttu mig nú lausan fara; eg á konu og
börn heima, sem eru að verða hungur-
morða«.
Brian virti manninn nákvæmlega fyrir
sér og á sérstökum svipbrigðum i andliti
hans, og augunum óttabljúgum, sá hann,
að hann hafði satt að mæla.
»Jæja, hlaupið þér þá leiðar yðar«, sagði
hann rólega.
Þjófurinn tautaði eitthvað, eins og hann
gæti hvorki trúað orðum né eyrum, en svo
þaut hann af stað sem fæturtoguðu, en nú
kom ungi maðurinn, sem var að elta þjóf-
inn og náði tökum á Brian.
Brian stakk hendinni, sem hann hélt á
demantinum i, í vasa sinn og stóð grafkyr;
nú flaug honum margt i hug, og hann
varð að játa með sjálfum sér að hann hefði
heldur en ekki ratað í æfintýri á þessu
eina kvöldi. Fyrir fám stundum hafði hann
frelsað unga stúlku frá fullum slána, siðan
verið rekinn út úr húsi frænda síns og nú
væri hann grunaður um þjófnað.
Fylginautur ungu hefðarstúlkunnar hélt
honum stöðugt föstum og sagði másandi:
»Hættið þessu þófi; mig brestur ekki
kraftana; mér er ekki um að meiða yður«.
Brian náði hendinni lausri með öflugu
taki og svaraði rólega og brosti við:
»Þér ættuð heldur að hætta við að berja
mig, því þá ber eg aftur; mér kemur ekki
til hugar að hlaupa burtu«.
Það var auðséð, að hinn unga mann rak
i rogastanz, er hann fann, hvað Brian var
rólegur og starði á hann stundarkorn, og
var auðséð að honum þótti miður, því að
á Brian var enginn þjófssvipur og af orð-
um ‘ hans og atferli mátti ráða, að hann
væri af heldra tagi.
»Það var gott«, sagði hinn ungi maður
að lokum, »mér þykir vænt um, að þér
sýnið engan mótþróa, því að eg má láta
taka yður fastan fyrir það að þér hafið
stolið demantinum stúlkunnar þarna —
hennar Viviens lafði«.
Nú voru allir boðsgestirnir komnir utan
um þá og þar varð töluvert uppnám, en
það var skrítið, að hvergi sást brydda á
lögregluþjóni. Brian átti nú að segja upp
alla söguna, en þá datt honum í hug, að
því meira sem hann drægi það á langinn,
því lengri tíma fengi rétti þjófurinn til að
komast undan.