Heimilisblaðið - 01.10.1922, Side 1

TX&aa&i U'm góhan wqíuf
(Eflir séra Ólaf Jónsson á Söndum).
en þá fárlegt fjúk mig Igr
og jrost að vanda sínum,
þá er minn hugurinn harla rgr,
og*hlaðinn margskgns pínum.
Þökk skulum Drotni þgða tjá,
það er vor skgldan rétta,
þvi lífdaga vora lengt hefir sá
e{tt liðlangt sumarið þetla;
einnig gefið oss gáju þá,
hann gœtt hefir allra stélta;
hiðjum hann enn að búa oss hjá,
svo berum vér þjáning lélta.
Kendu mér rétt að kveða sem ber,
Kristur, aj miskunn þinni,
suo að eg skemti, skaparinn, þér,
en skegti ei fordild minnif
°ð mér lokkist þinn englaher,
með allskgns blessaninni,
fá mun ei freistarinn fara ad mér
ne fram koma ilsku sinni.
Velkominn þessi veturinn er,
Þyi vel tók sumarið enda;
Þig Drottinn biðjum vœgðar vér,
veðurátl góða að senda,
°g á því ári, er eftir fer
ait gott lál oss henda,
fmr til góður Guð hjá þér,
glaðir vér fáum að lenda.
Umliðið sumar og oftar þó
jtt féll oss til létta;
1 öllu haglega um oss bjó
Þin almœtlis-höndin rétta;
hikku oss gafstu á landi og sjó
°g létst oss klœdda og metta;
Þig til þessa dggð þín dró,
Þvi dœmist þér lof fyrir þetta.
Góð yeðrátta er gáfa dgr,
°g girnileg huga mínum;
eg geng þá úl í geðinu hýr
°g gleðst undir himni^þínum;
Sólarlími á sumarin fagur,
sœta unaðsemd veitir,
en stofnasi á haustin stuttur dagur,
svo stundum oss nóttin þreytir;
gleðsl þó samt vor góður hagur,
að gegmir þú kristnar sveitir,
geislandi minn Guð heilagur,
þú grœðari erl og heitir.
Vér höfum gert þér margt á mót,
miskunnarfaðirinn bliði,
lögbrol mörg og lastahól,
en lagt frá oss gott, sem prgðir;
lál nú sonar þíns borgun og bót
bera’ af oss liefndar-hríðir,
svo ei þrá né þrjóska Ijót
þrýsti oss niður um síðir.
Af huga góðfúsum heiðrum vér,
þig hjartans faðirinn sœti!
Ijúkist hin sama lofgjörð þér,
lifandi Guðs son mœti!
helgum anda, sem huggun lér,
heyrir og jafnt þakklœti.
Pgrm oss guðdóms þrenning hér,
þin náð hug vorn kœti.
Blessaðan Guð um blíðan velur
beitt hefi eg oss til handa,
nóg mig iil þess nauðsyn hvetur,
naumt vill vor hagur slanda;
góðum mun jafnan ganga beiur,
sem gera silt ráð að vanda,
hinn hefir miður, sem lioldið letur,
ef honum vill nokkuð granda.

i