Heimilisblaðið - 01.10.1922, Qupperneq 2

130
HEIMILISBLAÐIÐ
^enssöfl,
kennari og meðhjálpari, sextugur.
»Undrandi stari’ eg ár og síð
upp yfir fjöllin háu«.
Þessi orð koma oft i huga minn, er eg
hugsa um islenzka æskumenn, sveitapiltana,
sem þrá að komast að marki, sem þeir sjá í
bjarma vonarinnar. Vonin er íljót i förum,
en margir finna samt, að blý er bundið
við vængina. Þeir vilja áfram, en það áíorm
sameinast baráttunni. En
margir horfa með létlri
lund fram á veginn og
fagna komandi vori.
Meðal þeirra æskumanna
var Bjarni Jónsson, sem
fæddist 11. sept. 1862 í
Heiðarseli í Norðnr-Múla-
sýslu. Hann fékk að vöggu-
gjöf von og gleði, og hið
barnslega traust hefir ávalt
átt heima í hjarta hans.
Fátækur, en glaður og hug-
rakkur, atlaði hann sér
fróðleiks, eftir því, sem
föng voru á. Hefir hann
altaf verið að læra, og er
enn námfús, þó að sextug-
ur sé hann orðinn. Nám
stundaði hann af kappi og
snemma var sú löngun rík hjá honum að
fá tækifæri til þess að kenna öðrum, og
bæði til þess og annara skyldustarfa hefir
Bjarni verið vel fallinn. Um 1890 kom
hann hingað til Reykjavíkur. Man eg fyrst
eftir honum í söngkenslustund í barna-
skólanum, var hann þar með Jónasi Helga-
syni, hafði búið til kvæði, sem sungin voru,
enda sjálfur mjög söngelskur. Man eg, hve
blítt hann brosti við okkur börnunum.
1 Reykjavik naut hann góðrar hjálpar og
leiðbeiningar Björns Jónssonar ritstjóra,
siðar ráðherra, og taldi hann ávalt á meðal
velgerðamanna sinna, lét Björn hann fá
Bjarni Jónsson.
starf við blaðið og vildi á ýmsan veg greiða
götu hans.
Um tíma var Bjarni kennari við Flens-
borgarskólann, og því næst kennari suður
með sjó. Lét honum starfið vel, en barátt-
an sótti hann heim. Sjúkdómur var gestur
á heimili hans, þjáðist kona hans árum
saman af berklaveiki og voru margir hrædd-
ir við þá hættu, sem af veikinni gæti staf-
að, og misti því Bjarni atvinnu sína á þeim
tíma, er hann þó sízt mátti án hennar vera.
A Álftanesi var hann um eitt skeið, —
hingað til Rej'kjavíkur kom hann árið 1904,
og voru þá kjör hans alt
annað en glæsileg. Nokkru
síðar misti hann konu sína
og ýmsir erfiðleikar sóttu
hann heim. En Bjarni hafði
bygt trú sína og von á
hellubjarginu, sem ekki
bifast og gat sagt, er hann
hugsaði um Drottins náð:
»Með þér geðrór mæti’ eg
hverju fári«. Hann hefir
ávalt vitað, að alt verður
þeim til góðs, sem elska
Guð. Einlægur og ákveð-
inn trúmaður er Bjarni,
og hefir átt mikinn þátt í
trúarlegu starfi hér i bæ.
Jm alllangt skeið var
hann ritstjóri »Bjarma«, og
var það ekki vandalítið
verk, er trúmáladeilurnar risu hátt. Geym-
ist mörg ákveðin grein írá Bjarna og sýnir
trúaðan mann, sem ekki er reyr af vindi
skekinn í andlegum efnum, en heldur fram
ákveðinni stefnu, af því að hann sjálfur
hefir fundið frelsarann og hefir með gleði
játað góðu játningunni og ávalt reiðubúinn
að gera grein fyrir þeirri von, sem í hon-
um býr. Sóknarnefndarmaður var Bjarni
um nokkur ár, og hann er stöðugt með-
hjálparí í dómkirkjunni og unir sér vel í
helgidómi Drottins.
Börnin eru vinir hans og þykir honum vænt
um að mega kenna þeim. Þaðerugleðistundir