Heimilisblaðið - 01.10.1922, Side 6

134
HEIMILISBL AÐIÐ
frá Ríki, sem tók við meðhjálparastarfinu
að látnum gamla meðhjálparanum og varð
fyrstur skólakennari sóknarinnar. Goðhaus-
inn á öndvegissúlunni að Ríki, sem fyrrum
var svo mjög í hávegum hafður, varð
•^Þór trékarli« á Arkrika samferða á
bálið, og öðrum slíkum myndum, er til
voru hingað og þangað í bygðinni. En
bygðin sjálf varð ljómandi fyrirmynd ann-
ara norskra dalbygða. Síra ívar hlaut siðar
biskupstign og mjög var hans saknað i
sveitinni, er hann fór þaðan.
Kirkjan stóð enn í rúm tvö hundruð ár,
og sýndu bændurnir jafnan aðkomumönn-
um hið svonefnda »prestshögg« i dyrastoð-
inni, þar sem ryðgað axarblað Drengs
Björnssonar sat fast í farinu, — og voru
hreyknir af. En nú er svo farið um veizlu-
skálann' að Ríki, sem kirkjuna, hann er
nú horfinn og annar nýr reistur í staðinn.
En minning hins sterka, ósérhlíina og elsk-
aða prests lifir enn hjá Dalsbúum í munn-
mælasögum og mun seint fyrnast.
^œnapvcps.
(E/lir Jón slcólameislara Einarsson á Ilólnm,
dáinn í Stórii-bólu 1707).
Himneski faðir, höndin þin
helgi og blessi verkin mín,
öll svo að þóknist þér;
áhyggju mig illri ver,
öllu grandi forða þú mér.
Eg legg í þína líknarhönd
likamann bæði og mina önd,
treystandi á þig einn;
gef að eg sé hjartahreinn,
háski svo mig villi ei neinn.
YERKSMIÐJUSTÚLKAN
EFTIH CHARLES GAR VICE.
DJAltNI JÓNSSON ÞÝDDI.
(Framli.)
VI.
Myrtle lá í hnipri á gólfinu í herberginu
sínu og huldi ásjónu sína í sængurklæðinu.
Hún grét ekki, en dró andann þungt, eins
og hún hefði ekka. Hún var svo æst með
sjálfri sér út af lýginni, sem Barge fór með.
Hann hafði lævíslega varpað sökinni á þann
mann, sem nú hafði í öðru sinni bjargað
henni. Hún vissi, að það var ónýtt, þó að
hún hefði viljað neita einhverju af því, sem
Barge bar fram; hver sá, er heyrt hefði
sakaráburð Barges, hlaut að trúa honum
fortakslaust.
Svo var það þetta, sem Barge hafði sagt,
að hún lifði af náð og miskunn gamals og
útslitins manns! Það var ekki nema satt,
og hún vissi, að Giggles varð með hverri
vikunni sem leið fátækari og fátækari og
honum veittist fullerfitt að hafa ofan af
fyrir sjálfum sér og konunni. Hún hafði
nú eiginlega aldrei hugsað út í þetta fyr en
nú. Hún hafði alist upp á heimili hans og
aldrei hugsað neitt um þetta mál.
En verst af öllu var þó það, að nafn
hennar var á svona óviðfeldinn hátt tengt
við þann mann, sem hafði hjálpað henni
svona göfugmannlega og verndað hana!
Hún vildi fyrir hvern mun, þó að hún
vissi ekki hvers vegna, að honum mætti
geðjast að framkomu sinni; en hversu mátti
hann nú ekki fyrirlíta hana og reiðast
henni fyrir alt það ónæði, er hún hafði
bakað honum; vel gæti svo farið, að hún
sæi hann aldrei framar, en engin huggun
var henni samt að því.
Hún stóð fyrst lengi úti á þrepinu, alt
til þess er hún var búin að heyra, hvernig