Heimilisblaðið - 01.03.1923, Blaðsíða 3

35
HEIMÍLISBLAÐIÐ
^Þeir skyldu kvaldir verða í 5 mánuðk
(5. v.), Eitir hinum spámannlega tíma-
reikningi er dagurinn sama sem eitt ár. 5
^ánuðir eru þá 150 ár. Arið 612 opinber-
aði Múhameð kenningu sína; 150 árum
siðar, eða árið 762 var Bagdað reist; en
UPP frá þeím tíma fór veldi kalífanna
hoignandi.
Engu skyldi granda, »nema þeim mönn-
uw, er eigi hafa innsigli Guðs á ennum
sér« (4. — Arið 637 lagði ómar kalífi
undir sig Jerúsalem. Sófróníus biskup var
neyddur til að afhenda helga staðinn í
hendur hinum vantrúuðu Serkjum. Um leið
°g hann laut hinum nýja höfðingja, mælti
hann þessi orð fyrir munni sér: »Yiður-
st.ygð eyðileggingarinnar stendur á helgum
stað«. Þar sem musterið helga hafði staðið,
reisti Omar hið mikla »musteri«, sem við
hann er kent. Upp frá því hefir Gyðingum
Verið fyrirboðinn sá eini staður, þar sem
Þeir samkvæmt lögmálinu máttu færa Guði
fórnir.
Hvarvetna þar, sem Múharaeðstrúarmenn
hafa náð yfirráðum, sættu hinir undirokuðu
afskaplegri meðferð. óguðleg kenning þeirra
Var eins og sporðdrekastunga. Hinir sigr-
uðu urðu að taka upp siði og venjur sig-
Urvegaranna, jafnvel í klæðaburði. Þeír
v°ru látnir flnna til þess, að þeir voru ekki
að eins undirokaðir, eins og þeir höfðu
aður verið af Rómverjum, heldur líka
lyrirlitnir. Múhameðstrúarmenn kölluðu þá
ýmist »kristna hunda« eða »trúleysingja«.
^eim var fyrirboðið að byggja nýjar
kirkjur og að hringja kirkjuklukkum sín-
um. Svo þunglega voru þeir þjakaðir, að
tnargur kaus sér dauðann, heldur en að
þola þær plágur, er á þá voru lagðar. Þeg-
ar Múhameðstrúarmenn voru á ferð um
tönd sín, voru hinir kristnu skyldir að hýsa
þá og veita þeim beina svo lengi sem hin-
Um þóknaðist. Og ekki varð valdi beitt, þó
að þeir vanhelguðu kirkjur kristinna manna.
"að var því engin furða, þó að margur léti
^fvegaleiðast til Múhameðstrúar á þeirri
þrengingaöld. En þegar þeir einu sinni
höfðu tekið þá trú, var þeim gert ómögu-
legt að hverfa aftur’ til kristinnar trúar.
Múhameðstrúarmenn höfðu sem sé sett þau
lög, að dauðahegning lá við, ef sá, er tekið
hafði þeirra trú, gerðist aftur kristinn. Þeir
áttu að flnna til sporðdrekastungunnar.
Héldu þeir hinsvegar fast við kristindóm-
inn, var plágunum aldrei látið linna. Þeir
gátu að vísu komisl hjá ofsóknunum með
því að látast taka Múhameðstrú; en þá
kom plágan versta: vond samvizka. Hvern-
ig sem þeirfóru að, »stakk sporðdrekinn þá«.
En látum oss athuga, hvað oss ber að
læra af þessu. Oss ber að hafa fagnaðar-
erindi Guðs í hávegum, elska það og virða.
Guð hefir sívakandi auga á oss. Hann þekkir
þá vor á meðal, sem hafa innslgli hans á
ennum sér: »Drottinn þekkir sina«. Höfum
vér innsigli hans á ennum vorum? Þekkir
hann oss sem sína? Vér vitum ekki hvaða
þrengingar kunna að vera í vændum, —
hvað hinir siðustu tímar kunna að fela í
skauti sér. En opinberunin sýnir oss, að
vér eigum hér ekki mikils góðs að vænta.
Væntanlega er oss ekki hætta búin af hálfu
Múhameðstrúarmanna. En »Satan er stig-
inn niður á jarðríki«, og hann hefir vald
til að afvegaleiða, — einnig nú á vorum
dngum. Oft og tíðum er svo látið, sem einu
gildi hvaða skoðun er höfð á fagnaðar-
erindi Guðs. Það skifti engu, hvort menn
aðhyllist það, eða hafni því; þar megi hver
fara eftir sínum eigin geðþótta, — svo sem
þegar slík heilög trúaratriði eins og frið-
þægingin er lögð undir dóm mannlegrar
skynsemi. En slíkir hlutir eru háhelgari en
svo, að vér aumir syndarar getum vítalaust
dirfst að bera brigður á þá. Nei, þvert á
móti ber oss að lúta í auðmýkt lifanda
Guði og þakka þá miklú náð, að fagnað-
arerindi hans, gleðiboðskapurinn um Jesúm
Krist, Guð og mann, er boðaður meðal
vor. Um alla eilífð munum vér reyna þýð-
ing þess, að vér fengum hér að heyra fagn-
aðarerindi Guðs.
P. Wettergreen. Á. Jóh.