Heimilisblaðið - 01.03.1923, Side 9

HEIMILISBLAÐIÐ
41
baróns, en hann hengdi niður höfuðið. „Eg
skal segja yður það, Jósef barón, að faðir
minn heldur, að allar gæsir hans séu svanir“.
„Hann heldur, að einkasvanurinn hans sé
stundum ofurlítil gæs“, sagði Purfleet ástúð-
lega; „en það getur vel verið, að Vivien hafi
rétt fyrir sér; hinn ungi vinur minn er all-
ákafur og heitt í honum blóðið; eg er orð-
inn þeim vanur, þessum æðikollum, en þér —
jæja, Vivien hefir eflaust rétt fyrir sér. Góð-
ar nætur!“
„Og eg þakka yður fyrir einkar hugnæmt
°g gott kvöld, kæri herra Jósef barón“, sagði
Vivien með blíðasta brosi.
Það óð margt á Vivien á heimleiðinni; hún
henti gaman að sumum gestunum; en hún
var of vel siðuð til þess, að hún færi að henda
gaman að sjálfum heimbjóðandanum; hún
mintist ekki einu sinni á hann. Purfleet lá-
varður hafði mesta gaman af tilsvörum henn-
ai', en þegar þau voru komin inn í bókhlöð-
una, þá segir hann alt í einu við hana:
„Hvernig stóð á því, Vivien, að þú vildir
ekki að eg hefði Róbert Aden með mér til
Jósefs baróns?“
Hún ypti öxlum og geispaði léttan.
„Til hvers væri það?“ sagði hún. „þeim
lenti bara saman. Jósef barón er eins og stein-
gervingur, eins og tinna —“.
„Og Róbert Aden er úr stáli“, sagði Pur-
fleet brosandi, „og þegar stáli og tinnu slær
saman, þá — ?“
„Einmitt það“, sagði hún; „þess vegna er
bezt að stía þeim sundur“.
„Þú ert annars töluvert hyggin í tali, litla
gæsin mín“, sagði hann. „Góðar nætur, svan-
uHnn minn“. —
Hann kysti hana ástúðlega og síðan gekk
hún til herbergis síns. Vivien lét þernu sína
sem fyrst frá sér fara og sat svo og horfði á
mynd sína í speglinum; hún var einkar fríð
synum, en hinn óvenjumikli roði í kinnum
hennar nú, jók mjög á fegurð hennar, og
Ijóminn í augum hennar og ástúðlegu drætt-
írnir í kringum munninn; hún laut fram á
við og virti andlitsmynd sína fyrir sér út í
hörgul; að því búnu hallaði hún sér aftur á
bak og andvarpaði léttan og ánægjulega, af
því að hún fann, hversu mikið töfravald hún
hafði. Henni fanst það á sér, að senn væri
barátta fyrir hendi, og hún var ánægð með
vopnin, sem henni voru gefin. Nú var hún
búin að komast að leyndarmálum baróns-
ins: Róbert Aden var bróðursonur hans og
erfingi að barónsnafnbótinni, og svo gat far-
ið, að hann erfði miklu meira. Hún átti raun-
verulega baráttu fyrir höndum, hún vissi, að
hún mundi verða alvarleg, því að einmitt á
þessu kvöldi hafði hún ásett sér að útvega
Róbert Aden öll sín réttindi, og snúa honum
á réttan veg, og jafnframt hafði hún einsett
sér að giftast honum. Ekki var það þó af því,
að hún þyrfti við ríkrar giftingar, sakir fá-
tæktar; ekki var það heldur af því, að Ró-
bert Aden vært hár að tign né auðkýfingur,
þó að svo færi, að hann fengist til að sleppa
sínum fáránlegu skoðunum og kæmist aftur
á sinn stað, — nei, ástæða Viviens var bezta
ástæðan, sem nokkur kona getur haft — hún
vildi giftast honum af því að hún elskaði
hann.
X.
það var ekki nema eðlilegt, að Róbert Ad-
en hugsaði mjög til lafði Vivien kvöldið eft-
ir það, er hann átti tal við Purfleet lávarð
um útflutningsáform sitt. Hún var ákaflega
fögur; hann mintist þess ekki, að hann hefði
séð fegra hár; það var eirgylt, alveg eins og
listamenn Flórentzborgar voru vanir að hafa
það á myndamótum sínum; aldrei hafði hann
séð neitt yndislegra og mýkra, og þó fanst
honum hana vanta eitthvað. þegar hann sá
hana, þá duttu honum í hug hin kínversku,
brothættu postulíns-listasmíði, sem allir eru
hræddir við að snerta, og bezt eru fallin til
að vera til sýnis undir gleri. Vivien svipaði
til þeirra listagripa.
Og þó hafði þessi fríða, skreytta hefðar-
mey, auðkýfingur í húð og hár, ekki aðeins
verið einkar náðug við hann, heldur blátt
L