Heimilisblaðið - 01.03.1923, Síða 13

45
H E I M ILI
ar Brian gekk inn í herbergið; þar var ekki
inni nema eitt kerti í stjaka.
,,Pað er maðurinn, sem hjálpaði okkur með
hana Myrtle“, sagði Tad við Minnie.
Minnie stóð upp og titraði öll á beinunum;
Brian snaraði sér að henni og greip í hönd
henni.
„Hafið þér heyrt það?“ spurði hún sorg-
bitin.
„Já, eg hefi heyrt það“, sagði hann.
„Myrtle“ — það var undursamlegt, hve létt
það var að nefna nafnið hennar — „vina yð-
ar er horfin“.
„Já“, sagði Minnie, og tárin runnu niður
vanga hennar, „hún er horfin, og eg er svo
hrædd um hana; það er ekki rétt af mér, eg
veit það, því að eg veit, að heni er algjörlega
óhætt, — sá er til, sem —“.
„Þér skuluð ekki vera að fást um, hvað
Minnie segir“, sagði Tad afsakandi, eins og
hann væri eitthvert veraldarbarn, sem væri
að afsaka einhvem, sem ekki hefði komið
fram eins og vel þætti sæma, „hún er svo
guðrækin, en hún er nú góð samt. Hún ætl-
aði óðara að fara til hefðarkonu, sem veitir
hiblíuskóla forstöðu, því að þangað hafði
Myrtle komið stöku sinnum; en þegar þang-
að kom, þá hafði konan ekki orðið hennar
vör. Minnie duttu líka fleiri staðir í hug, og
leitaði þar, en það kom fyrir ekki; hún er
öll á burtu. Ef eg væri stærri og næði lengra,
þá skyldi eg lumbra svo á Silky Barge, að
ruóðir hans skyldi ekki einu sinni þekkja
hann“.
„Þegiðu, Tad“, sagði Minnie hljóðlega,
„mín er hefndin —“.
„Þarna er hún aftur lifandi komin“, sagði
Tad alveg utan við sig, „svona er hún alt af
ureð biblíuorð á takteinum; hún getur ekki
að þessu gjört; það er eitthvað hið innra
rueð henni til þess, en það er ekki tilætlun
hennar að gjöra nokkrum manni ama með
hví. Og það segi eg líka, að guðræknin get-
ur verið góð — einkargóð, þegar maður á við
veglulega menn saman að sælda,.— en þér
SBLAÐIÐ
getið reitt yður á, að Silky Barge er ramm-
asti guðleysingi — maður getur ekki náð til
hans á guðrækninnar vegi“.
„Tad er góður drengur", sagði Minnie af-
sakandi, en ástúðlega, „hann er orðinn laf-
þreyttur af að leita að Myrtle, getið þér ekk-
ert hjálpað okkur, herra?“
„Eg ætla að reyna það“, sagði Brian.
„þér eruð nú þegar búinn að hjálpa okk-
ur“, sagði Minnie. „Við finnum það bæði, Tad
og eg, að þér hafið reynst Myrtle góður vin-
ur, og okkur um leið, og að þér munið gjöra
yður far um að hjálpa okkur nú; sjálf get
eg ekkert, af því að —“.
„Eg veit það, eg veit það“, sagði Brian og
klappaði á höndina á henni; „en þér hafið
vei'ið henni einkar hjálpleg og munuð verða
það framvegis líka, þegar við erum búin að
hafa upp á henni; en hún getur nú líka kom-
ið aftur, og gjöri hún það — viljið þér þá
ekki koma til mín eftir þessari utanáskrift,
Tad, og láta mig vita það, — eg á við, ef
þér finnið hana, áður en eg kem sjálfur hing-
að aftur“.
„Jú, jú“, sagði Tad, og stakk miðanum í
vasa sinn, „eg skal víst koma; eg vissi það
nú reyndar frá því, er eg sá yður fyrst, að
þér voruð góður drengur, og Myrtle vissi það
líka, það þori eg að fullyrða, því að Myrtle
er fljót að átta sig á hlutunum“.
Brian stakk hendinni í vasa sinn og tók
hana upp aftur; peninga gat hann ekki boð-
ið þeim. Hann kvaddi þau bæði með handa-
bandi og kinkaði kolli kompánalega til Tads,
og gladdi það drenginn meira en peninga-
gjafir.
Brian fór nú þaðan til konu, sem hann vissi
að unnið hafði mikið starf þar í hverfinu
ungum stúlkum til blessunar; hann sagði
henni frá Myrtle, eins og þörf var til, en
mintist ekkert á, að hún væri tökudóttir
Giggles. Frú Raymond — svo hét hún —
hlýddi á hann þolinmóðlega og sagði að lok-
um:
„Kæri vinur, eg held, að þessi leit komi