Heimilisblaðið - 01.07.1925, Blaðsíða 4

90
HEIMILISBLAÐIÐ
Sólardikt am víst ef vill,
vísuna fólkið kalla,
pó verdug sé hún pess varla.
Mín skal ekki meining ill,
pé mœlskuleysid á stríði. —
Blessadur andinn blídi.
Greindu kvædi eg geng svo fra.
Vaxi heidur og vegsemd peim,
sem vilja mín kvœdin sjá.
Minnisstœd pín meistaraverk mér fyrir augum stá.
------------
ErWshpriiin m eniiirtomi Krists
nokkur ávinningnr fyrir trúarlíf
kristins manns?
Margur játar pví að vísu — og par á með-
al margir orðsins pjónar — að mikið sé rætt
um endurkomu Krists í Biblíunni, en peir
telja gagnslaust að tala um pað eða rita. Já,
sumir álíta pað beinlínis skaðlegt, pví pað
eyði starfsáhuga og framtakssemi peirra, er
leggja á pað trúnað.
Reyndar geta peir ekki borið á móti pví,
að Biblían boði persónulega og líkamlega
endurkomu Krists til jarðarinnar. En peir
segja eigi að síður: »Yér viljum alls ekkert
eiga við hina dulráðnu staði í Biblíunní«. Og
við pá, sem halda fram hinu spámannlega
orði, segja peir ýmist einslega eða í heyranda
hljóði og ásökunarróm: »Talið um synd og
náð, en látið hitt vera!«
Vér vitum, að margir peirra, er pannig
mæla, eru á sinn hátt vandaðir menn; pess
vegna ber oss að vera umburðarlyndir við pá
og halda áfram að virða pá sem bræður vora.
En engu að síður eigum vér að rannsaka
hvað ritningin segir um pessa hluti og haga
oss eftir hennar fyrirsögn, en ekki eftir geð-
pótta mannanna.
Pað hefir líklega enginn talað betur um
synd og náð, en Páll postuli. En talaði hann
pá eingöngu um synd og náð? Lét hann Guðs
orð vera sér óviðkomandi að öðru leyti?
Hann segir sjálfur um starf sitt og trúarboðun
í Efesus: »Eg’. . . boðaði ríkið; pess vegna
vitna eg fyrir yður í dag, að eg er hreinn af
blóði allra; pví að eigi ldífðist eg við að boða
yður alt Guds ráð« (Post. 20, 25—27).
Pétur segir: »Og pví áreiðanlegra er oss nú
hið spámannlega orð, og er rétt af yður að
gefa gaum að pví, eins og ljósi, sem skín á
myrkum stað« (II. Pét. 1, 19).
Páll postuli skrifar Tímóteusi: »Öll Ritn-
ingin er innblásin af Guði og nytsöm«.
Sá, sem heldur sig eingöngu að orðinu um
synd og náð, er pví í ósamræmi bæði við Pál
og Pétur. Postularnir segja, að ihugun allrar
Ritningarinnar sé nauðsynleg, til pess að
guðsmaðurinn sé alger, hæfur ger til sérhvers
góðs verks«. Og við íhugun liins spámann-
lega orðs er tengt sérstakt fyrirheiti: »Sæll
er sá, er les, og peir, sem heyra orð spá'
dómsins og varðveita pað, sem ritað er í
honum, pví að tíminn er í nánd« (Op. 1, 3).
Vér megum vera vissir um pað, að pegar
Guð áminnir oss pannig um að gefa gaum að
hinu spámannlega orði, pá er mikils um pað
vert fyrir trúarlif vort, að vér hlýðum peirri
áminningu. Guð hvetur oss aldrei tíl neins
pess, sem oss er gagnslaust eða skaðlegt. Pað,
að Guð hefir boðið oss að íhuga hið spá-
mannlega orð, er oss fullgild hvöt til pess,
að vér gerum pað. Og látum oss nú halda
áfram að íhuga, hvaða ávinning kenningin
um endurkomu Krists hefir í sér fólginn fyrir
trúarlíf vort.
1. Ef vér vœntwn endurkomu Krists, mun-
um vér leggja alla stund á að öðlast sanna
helgun.
Jóhannes postuli talar um endurkomu Ivrists
og segir, að vér munum verða honum líkir
og sjá hann, eins og hann er. Og svo bætir
hann við í næsta versi: »Og hver sem hefir
pessa von til hans, hreinsar sjálfan sig, eins
og hann er hreinn« (I. J., 3, 3).
Pétur postuli segir: »Þareð alt petta ferst
pannig, hversu ber yður pá að framganga í
heilagri breytni og guðrækni, pannig, að pér
væntið eftir og flýtið fyrir komu Guðs dags«
(II. Pét. 3., 11,—12).
Þegar Jesús talaði við lærisveinana uiu
endurkomu sína, notaði hann pvi nær alt af
tækifærið til að áminna pá um að vaka og'