Heimilisblaðið - 01.07.1925, Síða 12

98
HEIMILISBLAÐIÐ
var fyrir löngu; trúin á Krist hafði gagntek-
ið sálu hennar. Hún læddist að fótum postul-
ans og er hún tók af sér hettuna, pá kom
hin bjarta ásjóna hennar í Ijós.
Pá heyrðist ómur af hárri röddu undir
hvelfingunni; en Klódía hafði varpað sér á
kné og mælti:
»Eg hefi séð og eg trúi«.
Og Pétur tók vatn úr steinkerinu og lagði
höndina, er pegar fór að titra, á bjarta höf-
uðið hennar; hún lineigði sig og brjóst henn-
ar bifaðist af geðshræringu.
»Eg skíri pig«, sagði hann, »í nafni föðurs,
sonar og heilags anda«.
Pegar Klódia stóð upp, ljómaði af ásjónu
hennar; sá hún pá livar Markús Stampa stóð
við hlið henni.
Tárin streymdu niður eftir kinnum hans og
himnesk gleði skein úr augum hans. Parna
stóð hann með hendur knýttar til bænar.
»Klódía mælti við hann:
»Eg sagði pér, Markús, að pegar myrkrið
dytti á, pá mundi eg birta pér ákvörðun
mína. Hlustaðu nú á:
»Pinn Guð er minn Guð og eg tilheyri pér.
Nú sé eg í pér eigi annað en sál pína og sú
sál ber að öllum öðrum að fegurð. Útskúfaðu
mér ekki, Markús!«
Markiis var svo gagntekinn af fögnuði, að
hann gat varla trúað pví, að sér hefði auðn-
ast slík hamingja, Hann leit bænaraugum til
postulans, en Pétur rétti út báðar hendur
sínar og mæjti:
»Yerðið hjón og verðið farsæl í hjóna-
bandinu, pví að ykkar ást er dygð«.
-------------
HREINSKILINN OG BLlÐMÁLL.
Pað er bágt að koma pví saman, að vera hvor-
tveggja í senn: lireinskilinn og blíðmáll. En pað
verða pó allir að játa, S. minn, að pú ert jafn á
báðar pessar vogir. Pú ert mér blíðmáil á brjóst, en
hreinskilinn á bak.
-----sesc—---
Svarti krossinn.
i.
Pétur Dúhamel hét maður. Hann reisti tró-
kross einn mikinn vestur í Kanada. Að pví
búnu gerði hann steinhlað kring um krossinn
að neðan. Pegar hann var búinn að leggja
síðasta steininn, pá gekk hann burtu. Mátti
pá sjá á svip hins hróðuga byggingamanns
að liann hefði int afreksverk af hendi. Hann
var vanur störfum, hraustur og knálegur og
fjörlegur í bragði og gáfulegur á svipinn,
Krossinn var uni fjórar álnir að hæð upp
frá steinhlaðinu; var hann að vanda málaður
svartur og skreyttur hvítum röndum og rós-
um. Krossinn stóð við pjóðveginn. Átti hann
að sýna peim, sem fram hjá gengu, að bónd-
inn sá, sem landið átti, hefði átt láninu að
fagna og krossinn væri pakkarfórn frá hon-
um til gjafarans allra góðra hluta.
Pessir krossar standa víða með vegum fram
á Orleans-eynni svo nefndu, og er að peim
mikil prýði. Á pessum slóðuin sækja menn
helgar tíðir á hverjum sunnudagsmorgni að
sið feðra sinna og láta ser enga lægingu
pykja. Pegar barn fæðist, er einn slíkur kross
reistur að öllum jafnaði. En Pétur reisti einn
slíkan kross af pví, að honum höfðu borist
sérstök höpp að hendi í búskapnum. Vonaði
hann pá að hann mundi geta fengið Jóhönnu
Símard til eiginorðs, óðara en hann færi fram
á pað; ætlaði hann ekki að láta dragast
lengi úr pessu að vekja bónorðið við liana.
Vel smurð og lungamjúk leðurstígvél gera
ekki mikinn dun, jafnvel pótt gengið sé á
peim á frosinni jörð. En samt heyrði Pétur
fótatak skamt frá sér; sneri hann pá við og
sá livar maður kom enn fyrirferðarmeiri og
sterklegri en hann var sjálfur, Pað var hann
Georg frá klaustui'garði peim, sem helgaður
var hinum heilaga Jóni skírara.
»Góðan daginn«, sagði Georg og hneigði sig
fyrir krossinum. »Pað er tilhlýðilegt, að mað-
ur, sem er að safna auði, reisi annan eins
kross og pennan«.
»Já, sem heita má pegar auðugur«, svar-