Heimilisblaðið - 01.03.1928, Blaðsíða 5

HEIMILISBLAÐIÐ
31
Mý á mykjureku.
[Úr bréfi 1. nóv. 1927].
Miðhús í Breiðavík eru yzt í vesturjaðri
Búðahrauns. Par bjuggu um langt skeið, fyrir
aldamótin og eftir pau, Sigurður Skaftason
og Guðrún húsfreyja hans Magnúsdóttir, og
var hún miklu yngri honum. Guðný, systir
Sigurðar, var með peiin alla stund. Pá var
og Guðmundur Jónsson í húsmennsku hjá peim
allan búskap þeirra í Miðhúsum. Þar dvaldist
hann alla ævi, nema fyrstu bernskuárin, og
síðast varð hann veizlumaður peirra hjóna.
Gæfan unni mér pess, að kynnast pessu
fólki, og frá pví kann eg ekki nema gott
eitt að segja. l’að hafði til engrar fræðslu
verið sett eða náms, um annað en kristin-
dóminn. Pó má geta pess, að Guðmundur
ritaði prýðilega hönd, íljótaskrift og snar-
hönd. Skriftina hafði hann lært eftir »for-
skrift« frá Pétri prófasti Péturssyni á Staða-
stað, síðar biskupi. En skóli daglega lífsins
liafði menntað pessa menn svo, að af peiin
mátti læra eigi fátt. Pau voru öll frábærlega
ráðvönd, staðföst og trygg, og ekki varð
dreginn í efa pokki peirra á öllu pví, sem
gott var. En mest var pó vert um ást peirra
á Drottni. Par skyggði ekki á.
Pau Sigurður, Guðmundur og Guðný, kom-
ust hátt á níræðisaldur. En Guðný lézt peirra
fyrst. Allmörg síðari árin voru peir Guð-
inundur og Sigurður blindir og karlægir. Öll
pau ár bjó Guðrún, sem enn er í Miðhúsum
hjá fóstursyni sínum, með fósturbörnum sín-
um tveimur, og fór sainan hjá henni rögg-
semi og ráðdeild. En mest bar Jió frá um
varðveizlu hennar á blindu gamalmennunum.
Par fór allt saman, stjórnsemi, umhyggja og
ræktarsemi, árvekni og ástúð, og enginn koin
sá á heimilið, að ekki lyki liann tofsorði á
starf hennar.
Þarna ólst upp ein dætra minna, og á eg
pví pessu fóiki margt að pakka. Og sú er
von mín, að dóttir mín megi jafnan bera
minjar eftir dvölina hjá pví. Og víst er um
eitt. Hjá engu liinna barna minna hefi eg
orðið var við jafn-mikla hugarhlýju H1 dýra
og smælingja, sem hjá henui.
En eg ætlaði að víkja fám orðum að Guð-
nýju.
ílún var starfskona mikil, garpur að úti-
vinnu, meðan til vannst, snillingur við tó-
vinnu, frábærlega prifin, nýtin og hagsýn,
traust vinum sínum, en ekki allra bokkur og
aldrei fljót til kynna. En saingrónast mun
henni pó liafa verið -- staðið dýpst í hjarta
— hugulsemi og nærgætni við dýrin, svo og
protlaust traust til skaparans, sem kom meöal
annars fram í barnslegri bænrækni.
Vera má, að sumir hafi talið Guðnýju eitt-
hvað einlynda og aö hún færi sínu frain.
En allt mun pað liafa átt rót sína að rekja
til ráðvendni hennar og reglusemi, og alloft
vináttu við dýrin. Einn var sá háttur henn-
ar, að hún gegndi alla stund fjósverkum á
búi Sigurðar bróður síns, og brá aldrei út af
pví meðan lnin liafði fótavist. Ejósverkin
leysti hún aí hendi með lærdóinsríkum prifn-
aði og nostri á kúnum. Eitt sinn heyrði eg
konu, sem Guðný mat mikils, ininnast á, að
hún ætti ekki að leggja sig í fjósverkin.
Hún horfði brosandi á konuna og svaraði á
pessa leið:
— Eg liefi alið allt upp, sem í fjósinu er.
Eg liefi hjalað við pað og látið svo vel að
pví, sem eg heO. haft vit á, og reýnt aö hirða
pað og vernda. Allt baular pað, pegar pað
heyrir mig koma. Ekkert hvílir mig jafn-vel
frá tóvinnunni, sein pað, að hlynna að kún-
um. Og eg vona, að skaparinn svifti mig pví
ekki, að mega gera pað, sem eg kann, til
pess að annast pessa málleysingja. Pú veizt
varla, hve vænt mér pykir um pessa aum-
ingja.------
Eitt sinn gisti eg í Miðhúsum, seint í maí-
mánuði. Pá var dóttir mín sjö vetra eða átta.
Um morguninn var Guðný að fjósverkum, og
litla stúlkan úti hjá henni.
Mér varð gengið á bala skamt frá fjósinu.
Par var dóttir mín með ofurlítinn spaða að
gera skæning úr mykjunni. Guðný kom með
kúfaða reku og setti liana niður. Telpan