Heimilisblaðið - 01.06.1928, Blaðsíða 10

72
HEIMILISBLAÐIÐ
Javan spurði þau sérstaklega spjörunum úr um
það, hvað gerst hefði og það svo ólíkindalega, að
nærri lá, að þau héldi, að hann hefði hvergi nærri
komið íeiknum ljóta um nóttina. Kládía virti hann
grandgæfilega, fyrir sér, en Amazía sagði bróður
sínurn, hvað skeð hafði. Javan tók öllu rólega, og
kvaðst skyldu tuslega hjálpa til að leita uppi ódáða-
mennina. og sýndi þeim mikla hluttekningu.
En skömmu seinna brá hann sér burtu, og létst
ætla að njósna um, hvert Þeófílus hefði verið hrak-
inn og hét því, að koma aftur jafnskjótt sem hann
væri orðinn vís hins sanna.
Þegar Javan var farinn, lagði Kládía að foreldrum
sínum, að láta Javan ekki gabba sig'; hann væri ekki
allur, þar sem hann væri séður. Hún kvaðst vera
hárviss um, að hann væri frumkvöðullinn að ölíum
þessum ódáðum og það væri hann, sem hefði varpað
unnusta sínurn í fangelsi, og hann einn gæti gefið
hann lausan aftur, ef hann vildi. „Eg þykist líka
þekkja hinn foringjann“, mælti hún og leit til Maríu
Bethezob, „en þó er eg ekki jafnviss urn það“. Ilún
vildi ekki nafngreina hann, vegna Maríu.
Þau Zadók og Salórne vildu í fyrstu ekki trúa því,
sem Kládía bar fram; þau vildu ógjarna trúa því,
að sonur þeirra gæti beitt slíkri grimd og lævísi við
frændur sína. En við nánari kynningu af málinu,
fóru þau að verða efablandin um hann, og hétu
Kládíu að þau skyldu beita öllu sínu áhrifavaldi til
að fá hann til að bæta fyrir þetta, og láta frænda
sinn lausan.
Javan kom ekki aftur fyr en seint um kvöldið og
var þá heldur skuggalegur í bragði.
„Loks tókst mér að hitta Þeófílus, en það var
ekki sem eg hugði, að hann hefði lent í höndum
Zelóta, því að þá hefðum við getað keypt hann út,
það er annað verra, hann hefir gerst brotlegur við
lögmálið. Prestar vorir hafa komist að því, að hann
er guðs afneitari og genginn úr söfnuðinum; þess
vegna hafa þeir látið handtaka hann til að knýja
hann til að sverja frá sér villutrúna, til þess að af-
drif hans megi verða öðrum að varnaði, er kynnu að
vilja aðhyllast sömu villutrúna. Og svo nærri sem eg
tek mér þetta, þá er það þó ekki annað en það, sem
eg hefi lengi séð fyrir að leiða mundi af villudómi
hans“.
Þá mælti Kládía: „Javan, það ert þú, sem hefir
svikið hann í hendur þeirra; engir vita, að hann sé
er taki sér bústað í oss, [>að er frels-
ari vor og fr-iðpægjari Jesús Kristur,
þar sem hann fær að komast að með
kraft sinn og hjálpræði — [)á verður
syndin að rýma, þá helgast mannlífið
fyrir Guði bæði hjá •ungum og göml-
um. Við þau áhrif verður siðalögmálið
að kristnu siðalögmáli.
Enn sem fyr er oss þörf að lilýða
hinum kröftugu orðum Krists: Gjörið
iðrun! Því að himnaríki er nálægt.
Batinn við hnignun siðferðisins og
spillingaröflum aldarinnar, er fagnað-
arerindi Krists, sé því veitt viðtaka í
trú og framkvæmt í daglegri breytni.
Ef þetta eina ráð til bóta fær ekki
að njóta sín á heimilunum og í þjóð-
félaginu, þá heldur siðferðið áfram að
drafna niður, til óbætanlegs tjóns fyr-
ir fraintíð Norðmanna«.
Pessi orð hinna ágætu Norðmanna
eiga erindi til frændþjóðarinnar ís-
lensku, því að hér fer siöferði [)jóð-
arinnar stöðugt hnignandi af ná-
kvæmlega sömu orsökum og þar:
agaleysi og sjálfræði, tískutildri og
virðingarleysi fyrir því, sein er þjód-
legt, og gott. Sú þjóð, sem gleymir
sjálfri sér, glatar sjáífstæði sínu.
Henni fer eins og þeim, sem lhis sitt
byggir eftir hvers manns ráði. —
lítaf íráttiM iiin Krist.
0, Jesús, Jésús minn,
ó, Jesus, hjálpaðu mér!
Því hvergi frið ég finn,
ef fæst hann ei hjá þér.
Minn hugur, sinni og sál
af sárindum er þjáð,
er þrálátt þrætumál
um þína veru er háð.