Heimilisblaðið - 01.01.1930, Síða 5

HEIMILISBLAÐIÐ
3
Frh.
/
p'g get ekki annað en geflð jáyrði initt
til Jiess, [iví að dóttir mín telur [)að
omissandi skilyrði fyrir hamrngju sinni, að
samþykkjum trúnaðarheit ykkar“.
Níels leit upp glaður í bragði.
»tig læt tryggja líf mitt á inorgun, svo
a<^ hvort sem ég lifi eða dey, pá sé konu
'iunni borgið, og þarf engar fjármálaáhyggj-
Ur að hafa. En ég vil ekki bíða konunnar
ai'um saman; pað er mín bón, að brúðkaup
°kkar verði haldið á næsta hausti, pá verð-
Ur litla húsið mitt, fullsmíðað, og pað er
UlGr hin mesta ánægja að gera það að ynd-
Jslegu lieiinili fyrir mig og ungu brúðina
udna, og ég skal sjá vel fyrir öllu. Þér
[uirfið ekki að bera hina minnstu áhyggju
út af [)ví“.
«Fagurt er pað og göfugt af yður“, sagði
i’oulsen, „ég lít svo á, að pér séuð hyggn-
ari maður en svo að pér takist meira á
hendur, en pér hafið ráð á. Pví pað verð
eg að játa, að ég h'efi ekki nægilega hug-
uö að yðar efnalegu ástæðum; pað er allt
unnað, sem mér hefir legið ríkast á hjarta“.
))Arerið pér alls óliræddur“. — Níels brosti
dálítið vandræðalegur, en pó jafnframt af
■'eskumanns gleði, „ég er gætinn og fram-
synn maður og hætti mér ekki lengra frá
landi en að ég kenni grunns“.
Jústizráðinu var nú rórra í skapi eftir
samræðu pessa, og pað hafði friðandi álirif
a konu lians, er liann sagði henni upp alla
söguna. Peiin fannst báðum, að Níels hefði
^omið laglega fram og sómasamlega í alla
staði. _
:i: =i; :i:
)>Viltu verða við minni fyrstu bón?“
sPurði Níels fám stundum síðar. Pau Múlla
satu Par sem pau voru vön að sitja; en
allur sauinaskapur Múllu var í kjöltu henn-
ar. Hendurnar á henni voru ekki frjálsar;
hann hafði falið pær í lófum sínum. Hann
fann hve æðin sló hart; henni var svo
mikið niðri fyrir, að hún gat varla litið á
hann.
„Já, ég vil svo hjartanlega gera bón
þína“, sagði hún og leit upp.
„Komdu pá með mér til móður minnar;
luin práir svo mjög að kynnast pér“.
Múlla bjó sig sem skjótast.
„Viitu ekki að ég leiði pig við hönd?“
sagði hann, gægðist svo sæll undir barðið
á hatti hennar. Hún blóðroðnaði og stakk
hendinni undir armlegg hans, og leit síðan
brosandi til lians. Pað var Múllu hátíðlegt
og unaðsríkt augnablik, er unnusti hennar
leiddi hana nú í fyrsta sinni sér við hönd
— unnustinn hennar! Henni fannst pað
eittlivað svo undursamlegt, að pessi hái,
kraftalegi og mikils háttar maður skyldi
vera unnusti liennar — litlu Múllu!
Frú Brok kom á móti peim jafnskjótt
sem pau gengu inn í dagstofuna. Múllu
varð litið á hana með dálitlum kvíða; en
pað leið frá, er frúin leit blíðlega til henn-
ar og sagði:
„Pér haldið, að pér getið unnað syni
mínum; hann er pó birni líkastur, með strí-
hærðan hnakka og stóra skeggið, en pér
eruð svona barnung“.
„Já, ég ann honum svo heitt“, mælti
Múlla og leit ástblíðum augum til Níelsar.
„Ég pakka pér, elsku barn“. sagði frúin
og strauk Múllu um vangann.
Lára kom pá inn. Hún lét sem .hún sæi
ekki Múllu, heldur veik hún sér að Níels
og sagði:
„Pað er maður úti, sem vill fá að tala
við pig undir eins, hann kemur heiman að
frá pér“.
Pegar Níels var farinn út, pá leit hún
til Múllu og mælti til hennar æði liarka-
lega:
„Pér munuð vera heitkona bróður míns,
vil.jið pér ekki taka yður sæti“.
TTún benti lienni til sætis á lítinn, bak-