Heimilisblaðið - 01.01.1930, Page 6

4
HEIMILISBLAÐIÐ
lausan stól og dró sjálf fram stól handa
sér og settist með krosslagðar hendur og
horfði hvasst á Múllu.
„Svo f)ér lialdið, að þér getið gert bróð-
ur minn hamingjusaman", tók hún til orða.
„Já, f»að er mín innilegasta óskc', sagði
Múlla hálfsmeyk, fjví að ávarpið var svo
harkalegt hjá Láru.
„Hvað heitið pér?"
„Já, fyrirgefið“, tók frú Brok fram í,
eftir pað er hún hafði árangurslaust reynt
að taka kastið af Láru með augnaráðinu
og með pví að hrukka ennið. „Pað kom
svo tlatt á mig, petta ineð trúlofun sonar
míns, að ég gleymdi alveg að spyrja hann,
hvað pér hétuð“.
„Eg heiti María Katrín“, gælunafnið sitt
gat hún ekki fengið sig til að nefna.
„Eruð pér vön öllum innanhússtörfum?“
„Eg hjálpa móður minni við öll heimilis-
verkin“.
„Getið pér búið til mat.?“
„Já, ég hjálpa mömmu líka við pað“.
„Já, maður pekkir nú pað; pað dugar
nú lítið, pegar á á að herða. En hafið pér
nokkuð Iært?“
„Já, að leika á fiðlu; ég leik líka dá-
vel á slaghörpu“.
„Pú! pað k'emur yður nú að litlu lialdi
í hjúskaparlífinu; en pér hafið máske lært
að sauma fötin utan á yður — pað er pó
allt af betra en ekkert“.
. „Pað hefi ég líka gert með aðstoð móð
ur minnar“, sagði Múlla nærri pví með
gráthreim í rómnum.
Krú 'Brok var nærri pví örvingluð út af
pessum spurningum Láru og ætlaði að fara
að taka orðið af Láru, pegar Níels kom
aftur inn.
„Pað var f)ó gott, að ég gat liaft hann
af inér; mig langaði svo að komast inn til
ykkar aftur og stóð eins og á nálurn. Ertu
ekki búin að tala við mömmu, ástin mín
og heyra margt hlýlegt orð af vöruin henn-
ar?“ spurði Níels og lagði hendina á lierð-
ar Múlln. Hún harkaði af sér og lét ekki
á bera, hve sér hefði verið misboðið, hún
brosti til iians og sagöi:
„Nei, ekki ennpá; en ef pér viljið reyna
að urnbera vankuwnáttu mína“, sagði Múlla
og veik sér að frú Brok, „og vera dálítið
hlý í minn garð, pá vona ég, að við fá-
um margt tækifæri til að tala saman“.
„Góða barnið mitt, ég fæ áreiðanlega
miklar mætur á pér og óska pess, að petta
alvöruspor, sem pú hefir nú stigið, megi
verða pér til hamingju“.
„Óskar pú inér ekki líka allra heilla?
spurði Níels í gamni.
„Veit pú pinni ungu brúði alla pá haro-
ingju og gleði, sem pér er unnt, elsku son-
ur minn“, svaraði frú Brok alvarlega, „og
pá munt pú sjálfur verða hamingjusamur •
Síðan sneri hún sér að Múllu og sagðB
„Gjörðu mér pá gleði að borða kvöldverð
með okkur hérna á morgun með fjölskyldu
pinni. Börnin mín koina hérna saman a
sunnudögum, og pá áttu hægast með að
kynnast peim. Pið verðið um frain allt öll
að koma“.
Frú Brok lagði svo fast að henni með
petta. Henni var svo annt að geta dregið
eitthvað úr peim slæmu áhrifum, sem franv
koma Láru hafði haft. Og í pessu sýndi
hún pað hugrekki, sem enginn hafði grun
um að hún hefði; hún gerði petta heiro-
boð án pess að ráðgast fyrir frarn um pað
við Láru, pað mátti líka sjá, að pykkju-
svipur kom á Láru og seinna sagði hún
móður sinni með bítandi orðum, pað sei»
henni bjó í brjósi.
Pau Poulsens-hjónin hlökkuðu ekki til
pessa heimboðs; pau fóru eingöngu vegna
dóttur sinnar, pau höfðu komist á snoð»'
um, að Múllu hefði ekki fundist hún vera
heima hjá sér — hjá móður Níelsar. Hun
liafði verið venju fremur pögul, er hún
kom heim aftur. En pegar foreldrar henn-
ar spurðu, hvernig henni hefði pótt að
koma pangað, pá svaraði hún pví einu, að
„Frú Brok hefði verið einkar hlýleg v'^