Heimilisblaðið - 01.11.1930, Blaðsíða 15

149
HEIMILISBLAÐÍÐ
Æfiminning
Þann 11. nóv-
ember fyrra árs
andaðist í Reykja-
vík, á heimili syst-
ur sinnar, Mar-
grétar Finnsdótt-
ur, Grettisgötu 35,
Guðmundur Finns-
son, bóndi frá Pét-
ursey í Mýrdal.
Þjáðist hann af
innvortis mein-
semd, og hugðist
hann að leita sér heilsubótar hjá lækn-
unum í Reykjavík, en sjúkdómurinn
reyndist ólæknandi.
Guðmundur var fæddur í Álftagróf í
Mýrdal 22. febr, 1871. Foreldrar hans
voru Finnur Þorsteinsson og seinni kona
hans Guðrún Sigmundsdóttir, þá búandi
hjón í Álftagróf. Áttu þau hjón margt
barna sem öll hafa reynst nýtir og góð-
ir menn. Ólst Guðmundur upp bjá for-
eldrum sínum til þess er hann fór vinnu-
maóur til Sigurðar Jónssonar bónda í
Pétursey, sem átti Margréti systur hans.
Kvæntist Guðmundur tveim árum síðar
21. sept. 1896 eftirlfandi ekkju sinni Sig-
urlínu Sigurðardóttur bónda í Pétursey
Sigurðssonar. Tók hann við búi tengda-
föðurs síns og bjó þar síóan til dauðadags.
Þeim hjónunum varð 6 barna auðið, og
eru 3 á lífi.
Guðmundur var sístarfandi dugnaðar-
maóur, fáorður, glaðlyndur, traustur og
ábyggilegur; maóur, sem í engu mátti
vamm sitt vita. Börn sín ólu þau hjón upp
í guðsótta og góðum siðum. Var Guðmund-
ur einn hinn mesti gestrisnismaóur og
hinn bezti heim að sækja. Veróur skarð
hans vandfyllt meðal íslenskra bænda,
bæði sem dugnaðar og mannkostamanns.
Lík hans var flutt austur og greftrað
á Sólheimum að viðstöddu miklu fjöl-
menni. Er þar kirkjulaus grafreitur, sem
fyrir fáum árum var endurbygður, og
var Guðmundur einn helzti hvatamaður aó
þeirri byggingu og lagói til hennar drýgst-
an skerf, — Eftirfarandi kvæði var sung-
ið við útför hans, er ort hafði Eiríkur E.
Sverrisson.
Hér fölva slær á foldu
og fögur grætur bygg'ó,
er lík þitt leggst í moldu,
svo ljúf er góðs manns tryggð.
I hæð við heyrum þaðan
á heilög friðarmál.
Nú gistir ljósheim glaðan
þín guðelskandi sál.
Við dauðadúrinn væran,
sem Drottinn gefur þér
hér vinir kveðja kæran
í kistu er lagður er;
en blómin mörgu minna
á mann, sem góður var
og hjálparhug til sinna
I hinstu þrautum bar.
Þig elskan armi vefur,
sem yndi fyrr þér jók,
hún vin sinn Guði gefur,
sem gaf þig henni — og tók.
Þó hljóðni gleðihljómar
og hjaðni stundar fis,
sú perla ljúfust ljómar
á leiði valmennis.
Hér byggði garð frá grunni
þín göfug starfsmanns þrá;
þér Drottinn einnig unni
hér efstu hvíld að fá.
Til vina hverfur héðan
í helgað fósturláð.
Við biðum bljúg á meðan
í bæn, um kraft og náð.
Hér moldir góðan geyma,
þó grandar engin sorg:
Við Guðmund hittum heima
í helgri lífsins borg.
Þar brosa bjartar hallir
Gudm. Finnsson.