Heimilisblaðið - 01.02.1931, Blaðsíða 6

26
HEIMILISBLAÐIÐ
Skrár yfir eftirlaunarnenn gefa ííka
góóar upplýsingar; þær voru nýlegíi gengn-
ar í gildi í Suður-Afríku og fara eftir
aldri. Par hafa margir fjörgamlir menn
komió til sögunnar. — Þar er aðeins um
hvíta eða hálfsvarta menn að ræóa. I borg-
inni Oudtshoorn eru 10% af íbúunum yf-
ir 70 ára. 1 Kronstadt getur ein kona
sannaó, að hún sé 114 ára. I Malmesburg
búa margir, sem eru 105—106 ára og’ ?
Boksborg varð að greiða 120 ára gamalli
ógiftri konu eftirlaun.
Það er ekki undantekning, heldur regia,
II.
Síóustu droparnir.
Eg kem hérna með vatnsdropa handa
yóur«, mælti hann. »Eg hélt aó þér --«.
Hann þagnaói.
Hún gerði tilraun til að segja eitthvað.
Hann sá, að þaó komu krampakendir
drættir í blóðugar varir hennar, en hún
kom engu hljóði upp.
»Reyniö ekki til að tala«, mælti hann.
»Þaó er ekki ómaksins vert, og auk þess
ekkert að segja. Lofið mér aó hjálpa yð-
ur«.
Þótt hún væri alveg máttfarin og kom-
in aó dauða, var þó eins og hana hrylti
við snertingu hans, er hann krauo vió ídið
hennar og lyfti höfði heunai ofur lítið.
Hann bar krúsina aó voaím hennar. í
fyrstunni var henni'ómögulegt að kingja,
hálsinn hafði ab-’og heryst saman, og jiað
var eins og aó kingivöðvarnir hefóu gleymt
aó starfa,
»Reynið afiur«, sagði hann. :.'Þá gengur
þaó eflaust betur«.
aó gamalt fólk í Afríku megi rita aidur
sinn með tveimur núllum. Þetta hlýtur að
koma af því, að viðurværið er afar einfalt
— venjulega mais og antilópakjöt. Sumir
höfóingjar svertingja, t;l dmmis drotning-
in svarta yfir villiskógunum í Transvaal,
sem seiðir regn af himni, eru svo gamlir,
að bæði landnámsmenn frá Norðurálfu og
Bantú-þjóðirnar hafa týnt tölunni á árum
þeirra. Þar af kemur sú þjóðsaga, að
svertingjar þekki leyndardóminn um eib'fa
lífið. —
1‘ýtt úr »Hjemmet«.
Hann var viökvæmur og nærgætinn eins
og’ móðir við barn. Fáeinir dropar seytl-
uóu nióur í hálsinn á henni, og nú tók hún
smásaman að geta kingt. I örsmáum sop-
um tæmdi hún krúsina, og varp svo önd-
inni þungt og mæóilega.
»Það er dálítió eftir enn í vatnsbrúsan-
um«, mælti hann. Það eigið þér að fá —
alltsaman. Mér þykir sárt að veróa að
segja þaó, — en þaó er alveg eins gott að
þér fáið að vita. það undireins, — þaó eru
ekki aðrir eftir en vió tvö. Það er farið að
hvessa ofurlítió. Má eg taka ofan af yður
segldúkinn — hann byrgir fyrir svaiann«.
Hún lá á bakinu og starði á hann.
Iíann var morðingi. Langt í burtu, norð-
ur á Englandi biðu hans dómarar og rétt-
arvitni til þess að láta hann gera reikn-
ingsskil um hinn hræóilega glæp, sem
hann hafói framió. Og samt sem áður leít
hann alls ekki út eins og glæpamaóur.
Hann ætlaði að lyfta af henni segldúkn-
um, en hún benti honum, að hann skyldi
láta það ógert.
ÖRLÖG RAÐ A
Skáldsaga eftir H. ST. ,T. COOPER.