Heimilisblaðið - 01.07.1931, Blaðsíða 10

118
HEIMILISBLAÐIÐ
og hann ætlaöi sér að bera hana. Hún
stritaði á móti. Hún náði í nokkra kvisti
og hélt sér þar dauðahaldi.
»Giles, ertu genginn af vitinu!« hrópaði
hún. »Bíddu þó maður! Hvað ætli það geri.
þó við bíðum fáeinar mínútur. Eg fer ekki
með þér, þú færð mig aldrei til þess með
valdi. Maðurinn ætlar að segja okkur eitt-
hvað. Hann ætlar að aðvara okkur. Ætli
hann að biðja okkur einhvers, getum við
neitað því . . ..«
»Neitað því! Þú getur þó líklega skilið,
hvað hann ætlar sér. Hann ætlar að ógna
okkur. Hann hefir skammbyssuna. Hann
er alveg vitstola og æðisgenginn. Hann
ætlar að neyða okkur til að heita sér dreng-
skaparorði um að segja ekki til hans, og
ef við neitum því — hver veit þá, hvað
hann gerir!«
Skammbyssan! Nú mundi hún allt í einu
eftir marghleypunni. Giles vissi ekkert um,
að Belmont hafði látið hana fá skamm-
byssuna. Hún hafði hana á sér, falda í
tötrum sínum. Hún hafði ætíð haft hana
á sér síöan kvöldið, er hann fékk henni
hana. Nú tók hún hana upp og miðaði á
Giles.
»Stattu kyr!« hrópaði hún. »Þú ferð ekki
feti lengra! Eg veit ekki hvað maóurinn
vill, en þú bíður hér, þangað til að við fá-
um að vita það. Hann getur ekkert gert
okkur«.
Ilún hafði slitió sig lausa og stóð nú og
studdist upp við trjábol, sprengmóó efcir
átökin. Giles stóð fyrir framan hana og
lýsti' bæði hræðsla og undrun úr augum
hans.
»1 guðanna bænum, leiktu ekki með
skammbyssuna!« stundi hann upp. »Legðu
hana frá þér, hún getur hlaupið af, án
þess að þú vitir af!«
Elsa gat ekki stillt sig um að brosa að
hræðslu hans. Hún vissi vel, að skotið gat
ekki hlaupið úr byssunni, því að hún hafði
tekið úr henni öll skothylkin fyrir löngu
síðan. Hún lét skammbyssuna síga.
»Það mátti ekki seinna vera, að þið stað-
næmdust«, stundi Belmont upp. Hann kom
þjótandi til þeirra að fram kominn a^
mæði og þreytu eftir hlaupin. Það leid
stundarkorn, áður en hann gat komið upP
orði. Hann hallaði sér upp að trénu oa
andardráttur hans var mjög slitróttur °a
krampakenndur. »Eg er hræddur um,
það sé einhver hætta á ferðum. Þetta er
ekki eitt skip, heldur tvö. Annað þeirra er
kínversk júnka, að öllum líkindum sjórasn-
ingjaskip. Hitt skipið, skonnortan, el
mannlaust«.
»Hvað á þetta aó þýða, við hvað eig^
þér?« spurði Giles.
Llsa horfói á hann hrædd og forviða-
»Það skal eg segja ykkur. Þessi skip erU
hættuleg! Við verðum að bíða — þang'að
til við sjáum, hverju fram vindur. Eg er
nærri því viss um, að skonnortan, stóra
skipið með hvítu seglunum, hefir lent 1
sjóræningjahöndum og að þeir eru nú a
leióinni hingað með veiði sína. Verði þeU
varir við eitthvert okkar hér í eynni, er
okkur öll.um dauðinn vís, aó minnsta kosti
yður og mér, Effington lávaróur. Og unS'
frú Ventor getur átt þau örlög í vændum/
sem verri er.u og þyngri en sjálfur lauð-
inn«. Hann þagnaði sem allra snöggvast-
»Eg bið yður í Guðs bænum að fara gse^'
lega. Lofið mér fyrst að grennslast ettU’’
hvernig í þessu liggur«.
Orð hans — og enn frekar — geósht'a'r'
ing hans höfóu áhrif á þau bæði. GileS
varð meira að segja vandræóalegur og hik-
andi. Hann leit flóttalega í kringum siS’
Hann hafði heyrt talað um kínverska sj°'
ræningja — það voru náungar, sem óg'anl'
an var að fást við — en á hinn bógimu
hvað höfðu kínverskir ræningjar aó gefa
á þessum slóðum? Eyja þessi lá aó öllum
líkindum langt frá Kína-ströndum. En
samt sem áður — það var ekki eigandi a
hættu.
»Hvað eigum vió þá aó gera?« spurðí
hann vandræðalega.
Frh.