Heimilisblaðið - 01.07.1931, Blaðsíða 8

116
HEIMILISBL AÐIÐ
»Mér þykir mjög fyrir {Dessu«, mælti
hún. »Eg vonaói, að þú létir þetta vera,
úr því aó eg baó þig um það«.
XI.
Einkennilegt skip.
Sólin var hæzt á lofti og sendi geisla
sína miskunnarlaust beint nióur í höfuð
þeim, svo aó þau uróu aó lokum aó flýgja
frá sjónarhæó sinni. Þau geróu þaó þó
ekki af fúsum vilja, en þaó var ekki skvn-
samlegt aó vera þar lengur, og þau loit-
uóu því forsælunnar og svalans í runnun-
um fyrir neðan.
Belmont hafói klifraó upp á klettar.a,
þangaó sem hann hafði fulla útsýn vfir
hafió. Klettabrík nokkur,tsem skagaði fram
á vió, veitti honum ofurlitla forsælu. Það
var steikjandi hiti, en hann fann þó ekki
til neinna líkamlegra óþæginda rétt í svip-
inn. Hann sat grafkyr, með hnýtta hnefa,
og starói út á hafið, á hvíta blettinn langt
í burtu. Og hvíti bletturinn færðist nær
og nær. Hann vissi þaó. Ef til vill óskaði
hann þess innst í hjarta sínu, að hann
mætti hverfa aftur, hann vissi það tæp-
lega sjálfur. En hann nálgaóist samt. Og
meó honum örlög hans. Og hvaða örlög?
Um það var hann í engum vafa. Honum
var fyllilega ljóst, aó hann hafói engrar
miskunnar að vænta af þeim tveimur, sem
verió höfðu samvistarmenn hans hér í
eynni. Þau myndu alls eigi hlífa honum.
Ilann ætlaói heldur ekki aó biðja þau
vægðar, hann æskti ekki eftir þeirri misk-
unn, er þau gátu látió í té. Hann hafói
tekió tillit til alls og honum hafói verió
þaó fullkomlega ljóst, hvað hann átti á
hættu, er hann gaf konu loforö um aó gera
þaó, sem hann hafði gert. Þar var engin
leið fram hjá, né aftur á bak. Hann varð
aó taka afleiðingunum af því, er hann
hafói gert.
Er hann sat þarna og beið örlaga sinna,
og sá skipió nálgast í sífellu meó hvíta segl-
inu úti á hafinu, flæddu endurminningar
lióinna tíma inn yfir huga hans. Hann S<1
fyrir sér brúnu lyngheióarnar á bernsíi11
stöðvum sínum í Jórvíkurhéraói, Þe3S^
geisimiklu heióafláka, er náðu eins U ,
og augaó eygði alla leió út að sjó. Hann sl
einnig í huga sér bernskuheimili sitt, n'
stóra, gleðisnauóa hús, þar sem hann hný
aliö æskuár sín. Hann sá einnig and*1
mannsins, sem var dáinn, mannsins,
sagt var að hann hefði myrt. Þaó vai' gal11
alt og vingjarnlegt andlit, meó silfurhvl
hár og skegg. Eins og gamall ættfaðu'
aó líta út. Allir unnu honum og' hofðu
honum hió mesta dálæti, bæói þorpsbúa111
ir og kaupstaóarfólkió, og einnig vinn11
fólk hans. Þau elskuóu hió blíóa og vl11
gjarnlega viömót hans og bjarta bros.
Að-
til
að
jild«
idh'
eins tvær manneskjur þekktu hann
hlítar og vissu, hvernig hann var, vissu
á bak vió þessi vingjarnlegu og m
augu duldist djöfulleg sál, og aó un
þessu viróulega öldurmannsgerfi bjó óta
mörkuó grimmd og samviskulaus ha-
ýógi, er var þeim mun hræóilegri, sem hlin
var falin undir hræsnishjúp og yfirdrep5
skap. —
Það fór kuldahrollur um Belmont, s'°
hann hrökk upp úr vökudraumum sínuin
Hann skyggði hönd fyrir augu og sta '
ói
lengi og stöóugt í áttina til skipsins og
r or
vís
vakti
laga sinna. En nú varó hann nokkurs
ari, er fyrst olli honum undrunar, en
því næst óljósan ugg hjá honum. Það va
farið aó hvessa talsvert, og byrinn ha
þegar fleytt skipinu all mikió nær lal1
en áóur, og' nú sá hann, að þaó sem
hana
,.pun
til þessa hafði haldió eitt skip, var i r‘-
og veru tveir farkostir.
Annar þeirra var skonnorta meó hvít1-1111
seglum, en hinn, sem aóeins var spÖlk01
frá henni, var borólágur og óálitlegur da
ur meó aóeins einu segli, þríhyrndu, nr.
dökkur á lit. Belmont var aó vísu el<
skipafróður, en hann hafði þó ferðast
all
víóa um heiminn. Meðal annars hafói hann
komió til Kína, og þar hafói hann séð fal