Heimilisblaðið - 01.02.1915, Blaðsíða 3

HEIMILISBLAÐIÐ
11
Lag: Stille, o stille.
Þey, þey og ró ró!
LoJcaðu Ijúfri brá
liljan min prúða. —
Frost er um fold og sjá.
Fölnuð er rósin smá. —
þeyt þey og ró ró!
Þey, þey og ró ró!
Dimmir um dal og liól,
dregur að húmi.
Skammdegis sœla sól,
siðustu geisla fól. —
Þey, þey og ró ró!
Þey, þey og ró ró!
Sofðu nú barnið blitt,
byljir ei saka.
Móður við lijarta lilýtt,
hljómar þér Ijóðið þýtt. —
þey, þey og ró ró!
lœkur.
Jólaliókiu IY. — Útgefandi: Bóka-
verzlun Guðm. Gamalíelssonar,
Það kann ýmsum að finnast nokkuð seint,
að fara nú, löngu eftir jól, að minnast á jóla-
bókina. Svo er þó eigi. Efni hennar er svo gott
og í alla staði vel valið að hún mun á hvaða
tíma árs sem er, vera kærkominn gestur á
hvert einasta heimili í landinu.
Fyrst er kvæði eftir Guðni Guðmundsson
skáld („Nóttin helga“) gullfallegt. Þá er næst
falleg saga „Týnd jól — fundin jól“ — þýdd
af Bjarna Jónssyni, og önnur saga þýdd af
Árna Jóhannssyni „Míra“, austurlensk saga,
gullfalleg. Þá er „Rétta leiðin“, — þýðing eftirlngi-
björgu Ólafsson og „Hermannssonurinn“ kvæði
oltir J. L. Runeberg, þýtt af Bjarna Jónssyni
frá Vogi.
Einnig eru i bókinni hollráðar vísur eftir
Sigurð Breiðfjörð, teknar úr mansöng i Núma-
rímum.

Irosður nir.
Eftir
rih=i=rSÉi^i=ifsi Rider Haggard.
[Frh.]
„Herra minn segir,“- sagði hinn siðarnefndi,
að þér hafið það meðferðis, sem meira sé vert,
en öll auðæfi heimsins — nfl. hina fögru konu
er ykkur fylgir. Hennar ér á öðrum stað beðið
með óþreyju. Seljið hana í hendur vorar, og
þér megið fara í friði. Þið eruð hugrakkir menn
og vér óskum ekki eftir að úthella blóði ykkar.
Nú voru það bræðurnir sem hlógu.
„Að selja hana i hendur ykkar?“ svaraði
Godvin. „Það sæmdi samvizkulausum ódrengj-
um! En hver er sá, er svo mjög þráir návist
Rósamundu!“
Aftur varð hjóðskraf milli aðkomumanna,
loks svaraði túlkurinn: „Herra minn segir, að
allir sem sjái hana, hljóti að verða hrifnir af
fegurð hennar, og þrá návist hennar. En ef
þér endilega viljið vita nafn þess, þá er það
Lózelle riddari“-
„Lózelle riddari!" andvarpaði Rósamunda,
og varð enn fölari en áður, enda hafði hún fulla
ástæðu til að óttast, því þessi Lozelle, sem var
fæddur í Essex, var orðlagður þorpari.
Hann hélt skipum sínum um öll höf, og bár-
ust af honum ýmsar ljótar sögur. Fyrirskömmu
hafði hann gerst svo djarfur, að biðja Rósa-
mundu sér til handa, en hún hafði neitað hon-
um, hlaust svo þar af einvígi milli hans og God-
vins, og hafði Godvin sært hann mörgum sár-
um, Síðan hvarf Lozelle, svo enginn vissi hvað
um hann var orðið.
„Er þá Lozelle hér dularklæddur, eins og
þið hinar lyddurnar?“ spurði Godvin. „Sé svo,
er eg reiðubúinn að mæta honum, til að Ijúka
við leik þann, er hann skreið frá síðast“.
„Það verðið þér sjálfur að fmna út, hvort
hann er hér,“ svaraði hinn.
„Það er ekkert undanfæri; við verðum að
taka Rósamundu á millum okkar og reyna að
riðja okkur braut gegn um ílokk óvinanna“,
sagði Wulf.